- Ідэя гэтага цыкла, - распавяла кампазітар Алена Атрашкевіч, - належала кіраўніку калектыву Наталлі Міхайлавай. У сваю чаргу, я звярнулася да паэта Васіля Жуковіча, з якім супрацоўнічаю не адзін год. Свой твор я прысвяціла дзвюм самым блізкім для мяне жанчынам, што прайшлі вайну: маёй маці - Ганне Лявонцьеўне Чорнай і маёй настаўніцы, каму я абавязана сваёй музычнай прафесіяй, - Маргарыце Сяргееўне Мінянковай. Гэта знакамітая музыказнаўца, якой у жніўні споўніцца 87 гадоў, была ў вайну медсястрой. А мама, у 13 гадоў застаўшыся сіратой, стала юнай сувязной партызанскага атрада ў Крупскім раёне. Дарэчы, яна падказала нам сюжэт жартоўнай часткі цыкла- "Глядзі ж, не крыўдзі генерала!". Гэтыя словы былі ўзяты з ліста, дасланага на фронт сыну простай вясковай жанчынай. Хацелася, каб цыкл быў зразумелы самай шырокай публіцы, таму мы звярталіся да лапідарных вобразаў-сімвалаў, даволі дэмакратычнай музычнай мовы. Акрамя ўласна хору і салістаў, у творы выкарыстаны баян, флейта, балалайка і некалькі, так бы мовіць, "няхітрых" ударных - тыя музычныя інструменты, якія рэальна маглі быць у вайскоўцаў і партызан. А храналогію вайны - ад світанку 22 чэрвеня да вызвалення Беларусі і Вялікай Перамогі- мы вырашылі завяршыць эпілогам, мірнай "Цішынёй на граніцы".
Н.Б.