Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
“Будзеце вы, будзем і мы”
Нацыянальнаму акадэмічнаму драматычнаму тэатру імя Максіма Горкага — 85! Урачыстасць у гонар юбілею сталася настальгічным аглядам зробленага, падзякай кожнаму, уключаючы гледачоў, і поглядам у будучыню.
Самабытная разнастайнасць
Эбру і чыні, сепіяліт і тэзхіп, гукі кануна і оперныя спевы… Палітра Дзён культуры Турэцкай рэспублікі ў Беларусі, што прайшлі з 26 па 30 лістапада, была надзвычай маляўнічай ды разнастайнай.
У асацыяцыі — новы старшыня
28 лістапада ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі адбылася справаздачна-выбарчая канферэнцыя Беларускай бібліятэчнай асацыяцыі. У мерапрыемстве ўзялі ўдзел 365 дэлегатаў з самых розных куткоў Беларусі — супрацоўнікі сталічных, рэгіянальных і раённых бібліятэк рэспублікі.
Датычыцца кожнага
Адзінокая фігурка ў лодцы ў адкрытым моры, тарка, чалавек пад вадой, марозіва, якое немагчыма з’есці, шклянка з таблеткамі і надпісам SOS — гэта моцныя вобразы Аліны Лістовай, якія я ўбачыла на выставе #открытажить, што прайшла на мінулым тыдні ў прасторы “Корпус”. Аліна — не прафесійная мастачка, а чалавек, які пацярпеў ад гвалту, і знайшоў сілы і магчымасць выйсці з таксічных стасункаў. Яе замалёўкі, зробленыя падчас рэабілітацыйнага перыяду, трапляюць у самае сэрца.
Творчасць і святло
Да 80-годдзя Беларускай дзяржаўнай філармоніі паэтычны тэатр аднаго акцёра “Зніч” падрыхтаваў тэатральна-канцэртную імпрэзу “Мне светла…”
Палёты над няздзейсненай ідыліяй
Непадалёк ад сучаснага Мінска і яшчэ бліжэй да Менеска летапіснага, які калісьці знаходзіўся на берагах Менкі, раскінуўся наш першы і, бадай, адзіны сапраўдны скансэн — Беларускі дзяржаўны музей народнай архітэктуры і побыту. Мінулым годам адзначалася саракагоддзе заснавання арггрупы па яго стварэнні, а сёлета — трыццацігоддзе з дня адкрыцця для наведвальнікаў музейнай экспазіцыі. Аднак святы скончаныя і працягваюцца шэрыя будні, часам даволі суровыя.
Млын бы яблык раздору
У “К” звярнулася наша даўняя чытачка Алена Прохарава з даволі праблемным пытаннем. Канфлікт узнік вакол старога ветрака ў вёсцы Леснікі Драгічынскага раёна. Вяскоўцы здавён лічылі яго сваёй адметнасцю, але адзін прыватнік перакананы, што мае на млын правы. І ў адзін цудоўны дзень вырашыў яго забраць ды звезці на сваю тэрыторыю. Прычым без згоды жыхароў і без паведамлення ў мясцовыя органы ўлады.
Запатрабаванае слова “традыцыі”
Мы так часта чуем нараканні на новае пакаленне, маўляў, не цікавяцца нацыянальнымі традыцыямі. А мо праблема не ў іх, а ў нас, бо мы не навучыліся паказваць спрадвечнае як натуральнае і неабходнае?
Драматургі Беларусі, яднайцеся!
Мінулым тыднем у Бабруйску завяршыўся VI Рэспубліканскі фестываль нацыянальнай драматургіі імя Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча. Зараз у сталіцы праходзіць Тыдзень сучаснай беларускай драматургіі “Канцэнтрацыя”. Маўляў, нашы п’есы forever? Прыемна, канешне. Але бабруйскі фэст не толькі раздаў узнагароды. Ён акрэсліў шэраг праблем — у фарміраванні фестывальнай праграмы і далейшым развіцці самога форума і, шырэй, нацыянальнага тэатральнага мастацтва.
Фільм як экзістэнцыйная прыхамаць
Андрэй ЗАГДАНСКІ — рэжысёр і сцэнарыст, аператар і мантажор, акцёр і прадзюсар кіно амерыканскага і ўкраінскага. У свой час быў кіраўніком Саюза кінематаграфістаў Украіны. Старшыня журы асноўнага конкурсу дакументальнага кіно “Лістапад-2017”. У рамках пазаконкурснай праграмы “Іншы погляд” прадставіў фільм “Вагрыч і чорны квадрат”, які заваяваў мінскую публіку і сваім героем, мастаком Вагрычам Бахчанянам, і выразным аўтарскім поглядам у глыбіню нонканфармісцкіх канцэпцый, у эстэтыку абсурду. У якой, уласна, Вагрыч і працаваў. Гэты фільм стаў прызмай для нашай размовы пра дакументальнае кіно наогул.
Энтузіязм давядзе да Парыжа
Здавалася б, на голым энтузіязме далёка не з’едзеш. Аказваецца, з’ехаць можна. Галоўнае, каб кампанія была добрая. А там і астатнія падцягнуцца. Менавіта такая думка прыходзіць да галавы, калі ўсведамляеш, якія змены здзейсніліся за апошняе дзесяцігоддзе ў мястэчку Смілавічы.
Колы буксуюць у пяску
27 лістапада мерны ток местачковага жыцця ў Смілавічах быў ненадоўга парушаны. Туды выправілася прадстаўнічая дэлегацыя дыпламатаў, а разам з імі — журналісты. Мінулым разам у падобны прэс-тур мне даводзілася ездзіць гадоў дзевяць таму. Зразумела, узнікла спакуса параўнаць уражанні.
Валун як турыстычны аб'ект
Апошнім часам Беларусь часта называюць краінай замкаў. Гучыць прыгожа, але ж занадта ўжо прэтэнцыёзна. Дый тыя замкі, большасць з якіх былі драўлянымі, даўно спарахнелі. А мураваныя — амаль дашчэнту разабраныя на будматэрыялы нашчадкамі прыгонных тых самых князёў і графаў, якім замкі і належалі. Затое як былі, так і засталіся ў нашым краі шматлікія чароўныя камяні і цудадзейныя крынічкі. Дасюль жывыя і звязаныя з імі спаконвечныя народныя традыцыі. Таму прапанаваў бы яшчэ варыянт брэндынгу — скажам, краіна камянёў. Пры належнай пастаноўцы справы, працаваць ён можа не менш эфектыўна. Пра гэта засведчыла і нядаўняя мая вандроўка да аднаго з такіх незвычайных валуноў на Ашмяншчыну.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»