Віншаванні ад Зюзі, або Які кароль замовіў трон?
Са здзіўленнем даведаўся, што першыя клубы, як забаўляльныя ўстановы, з’явіліся аж у XVI стагоддзі. Кажуць, адным з актыўных іх наведвальнікаў быў Уільям Шэкспір. Відаць, драматычны гурток узначальваў. Калі ж сур’ёзна казаць, досвед сівой мінуўшчыны — стымул для развіцця будучыні. Усё ж па спіралі ўдасканальваецца. Чаму б і нам не падумаць сёння пра шматпрофільныя ўстановы культуры? Тым больш, што такія ўжо калісьці існавалі. Да прыкладу — кніжныя клубы, дзе можна было не толькі літаратурай абмяняцца, але і мастацкі фільм паглядзець ды абмеркаваць прачытанае і пабачанае. І ствараліся кніжныя клубы на прадпрыемствах, у бібліятэках ды школах. Гэта пазней яны ператварыліся ў літаратурныя салоны для абраных. Дый клубы тады сталі закрытымі і пераўтварыліся з забаўляльных у ідэалагічныя. Дык мо час прыйшоў вяртаць колішнюю сінтэтычнасць? Уявіце ўстанову культуры аграгарадка, дзе бібліятэка і клуб аб’яднаны ў магутны духоўны кангламерат, дзе ў аснове дзейнасці — нацыянальная традыцыя. А транслюе і развівае яе адзіны штат з абавязковым наборам тэхнікі: ад аўтамабіля да апаратуры камп’ютарнай, прайгравальнай, узмацняльнай ды асвятляльнай. Без інвестыцый цяжка чакаць аддачы. Будзем спадзявацца, што ўкладанне грошай у нацыянальную культуру стане ў перспектыве справай прэстыжнай і паўсюднай.
Далей