Для мяне заўсёднай таямніцай была спроба расшыфроўкі працэса нараджэння аўтарскай песні. Ці гэта прысвячэнне “з нагоды...”, або яна, тая песня, узнікае вось так - “сходу, злёту”, як кажуць, у варыянце экспрэсіўна-імпрэсіяністычнага накіду? Як палётны жывапіс французскіх мастакоў або празрысты экзерсіс-імправізацыя ў харэаграфічным малюнку сучаснага танца. А мо творца сядзіць над нотным радком, літаральна выціскаючы з сябе акорд і спрабуючы “поверить алгебру гармонией”?

На рэпетыцыі балета “Анастасія” ён ні секунды не сядзіць на месцы: шуткуе з аднымі, настройвае на працоўны лад другіх, шукае найбольш дакладны рух або позу з трэцімі. Калі ж нейкі фрагмент пачынае прабуксоўваць, балетмайстар-пастаноўшчык падбадзёрвае танцоўшчыкаў: “Ведаеш жа, як я працую: спачатку зробім “рыбу”, потым будзем трэсці, варочаць — і абавязкова знойдзем патрэбнае!” З імпэтам, якому пазайздросціць нават звышматываваная моладзь, вось ужо 50 гадоў прыходзіць у тэатр Юрый ТРАЯН — народны артыст Беларусі, які на працягу апошніх дзевяці гадоў з’яўляецца мастацкім кіраўніком балета Вялікага тэатра Беларусі. Напярэдадні гэтага юбілею ён дзеліцца сваімі думкамі пра новую пастаноўку, прафесію і пакліканне.

“Няхай бы малявалі такое на ўсіх дамах!” — кажуць жыхары Стоўбцаў, дзе на тарцах чатырох дзевяціпавярховікаў з’явіліся мастацкія роспісы. “К” даведалася, хто і навошта мяняе такім чынам гарадскі пейзаж.

Рэтраспектыва Сяргея Катрана “Сакрэтная зона”, якая прайшла ў Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва ў рамках фэсту “Арт-Мінск”, без сумневу, стане адным з самых знакавых сёлетніх выставачных праектаў. Думаю, нават апошняму скептыку яна давяла, чым можа быць contemporary art у яго лепшых праявах. Вядомы расійскі аўтар, які паўдзельнічаў у мностве прэстыжных міжнародных арт-імпрэзаў, не проста стварыў уласны гібрыд навукі і паэзіі, але і навучыўся пераканаўча рэпрэзентаваць сваё творчае крэда. Атракцыйнасць падачы, часам здатная захапіць гледача ў эмацыйны палон, у гэтых працах арганічна спалучаная з глыбокім інтэлектуальным зместам. А тэхнічная складанасць — з рамантычнасцю.

Яшчэ дзясяткі тры гадоў таму пачуць на свае вушы ідэальную беларускую мову можна было ў высакакласных дыктараў нацыянальнага радыё, у Купалаўскім як галоўным тэатральным носьбіце беларускасці. Сёння ж кансультанты па дакладным маўленні — сапраўдная філалагічная рэдкасць. “К” знаёміць вас з Лідзіяй НАЛІЎКАЙ — рэдактарам, які дапамагае сусветнаму кінематографу загаварыць па-беларуску з адмысловай інтанацыяй і класічнай асіміляцыяй.