“У Мінска — дзіўная карма. Кожныя 50 гадоў ён мяняецца да непазнавальнасці, — кажа мой суразмоўца, беларускі архітэктар асяроддзя, эксперт па добраўпарадкаванні і ландшафтнай архітэктуры Андрэй КАРАВЯНСКІ. — Можа, праз 50 гадоў ён будзе падобным да Токіа?” Прапанаваўшы аўтару добраўпарадкавання болей за 80 паркаў і сквераў у Маскве ды іншых гарадах СНД паразважаць над гэтым аспектам культуры дзвюх суседніх сталіц, неўзабаве чую пра схільнасць Мінска да татальнай перабудовы. “У яго вялікі патэнцыял у плане ландшафту, аднак імклівае будаўніцтва апошніх гадоў перашкаджае асэнсаванай эвалюцыі гарадскога асяродку”, — пазначае архітэктар галоўную перавагу і недахоп не толькі паркавага Мінска. Але пакуль да Токіа нам яшчэ далёка, усё ж спрабуем разабрацца ў паркавай карце Мінска.

Мабыць, Іван Вабішчэвіч, яшчэ вядомы перш за ўсё пад сцэнічным псеўданімам Дзядзька Ваня, — самы ласы ў айчынным шоу-бізнесе на розныя замежныя музычныя спаборніцкія тэлепраекты. Што так вабіць у іх лідара гурта “Дзядзька Ваня і пляменнікі” (былы OneHellThing), чаго ён хоча дамагчыся, удзельнічаючы ў такіх шоу, мы і паспрабавалі высветліць.

Некаторы час таму ў Мінску вызначыліся з пляцоўкамі для выступаў вулічных музыкантаў. У асноўным гэта падземныя пераходы ў розных раёнах сталіцы, але ёсць і “цэнтравыя” месцы — накшталт тэрыторыі Верхняга горада. 450 заявак ад прафесіяналаў і аматараў паступіла ў адрас праекта “Пешаходка” — аднаго з адказных за арганізацыю такіх канцэртаў. Амаль усім ім быў дадзены дазвол на іх ад гарадскіх уладаў і журы, што адслухоўвала прэтэндэнтаў. А з 29 мая выступы афіцыйна і стартавалі: яны праходзяць з 14.00 да 17.00 і з 20.00 да 22.00 па буднях, і з 14.00 да 22.00 у выхадныя. У адзін з дзён карэспандэнт “К” у кампаніі з удзельнікамі гурта Re1ikt Уладзімірам Казловым, Аляксандрам Дземідзенкам, Дзмітрыем Наркевічам, Віталём Макшуном і каардынатарам “Пешаходкі” Уладзіславам Пінчуком выправіліся пратэсціраваць некалькі пляцовак на прадмет іх акустыкі, прывабнасці для публікі, камфортнасці і агульнай атмасферы. Натуральна, заручыўшыся згодай на візіт ад музыкантаў, што ўжо абжываюць выдзеленыя ім для творчасці квадратныя метры, за тое мы артыстам шчыра і дзякуем! Re1ikt, дарэчы, заяўку не падаваў: канцэртаў у хлопцаў і без таго з лішкам…

Адным з “цвікоў” XXIV Мінскай міжнароднай кніжнай выставы-кірмашу стаў унікальны друкарскі станок — аналагічны таму, на якім мог ствараць свае выданні Францыск Скарына. Пры дапамозе гравюр і чарцяжоў XVI стагоддзя механізм аднавіў гісторык і публіцыст Уладзімір Ліхадзедаў, аўтар шматлікіх публікацый і кніг па гісторыі Беларусі.

Арыгінальнасць і высокая прафесійнасць айчыннай мультыплікацыі — факт неаспрэчны, які стала пацвярджаецца прызамі прэстыжных міжнародных фестываляў. Аднак гэтак жа пастаянна яе аўтараў дапякаюць адным-адзіным пытаннем: дзе можна паглядзець гэтыя стужкі. Рэдакцыяй “К” неаднаразова ўзнімалася тэма, чаму студыі анімацыйных фільмаў Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм” так цяжка знайсці кропкі судакранання з тэлебачаннем, кінапракатам, інтэрнэт-каналамі, але пакуль праблема з месца, па вялікім рухунку, не зрушваецца. Можа, апошнія сумняваюцца ў глядацкім поспеху мультстужак і лічаць іх чыста фестывальным прадуктам? Я вырашыла на сваіх дзецях праверыць, ці захопіць падрастаючае пакаленне сваё кіно.

Праз 200 гадоў пасля ўзнікнення кнігадрукавання выдаўцы ўздыхалі: кніг стала так шмат, што іх ніхто не чытае. З гэтай прычыны пачалі шукаць новыя фарматы выданняў. У ХХІ стагоддзі мы зноў прыходзім да пытання ў наступнай плоскасці: як данесці нацыянальныя творы да аўдыторыі. Ці будзе ў айчыннай кнігі зацікаўленае кола прыхільнікаў? Якіх памылак, прынамсі, на ўзроўні першапачатковага знаёмства з выданнем, трэба пазбягаць, каб айчынныя тамы не залежваліся на паліцах крамаў? Аглядальнік “К” разам з загадчыкам кафедры рэдакцыйна-выдавецкіх тэхналогій Беларускага дзяржаўнага тэхналагічнага ўніверсітэта, дацэнтам, кандыдатам філалагічных навук Уладзімірам КУЛІКОВІЧАМ накіраваліся ў сталічную кнігарню, каб выбарачна (на што вока ўпала) пазнаёміцца з прапановамі сучасных выдавецтваў.

У памяшканні Беларускага саюза дызайнераў адбылася выстава пад назвай “Ліхтарт”. Паводле задумы арганізатараў, яе экспазіцыя мусіць прадэманстраваць творчы патэнцыял тых, хто стала задзейнічаны ў сферы “кіраванага святла” (так прафесіяналы называюць вытворчасць аб’ектаў і сістэм штучнага асвятлення) альбо час ад часу робіць арыгінальныя ліхтарні як арт-аб’екты. Менавіта ў рамках выставы “К” вырашыла правесці сваю чарговую экспертызу.

Беларускія сувеніры з лёну, саломы, керамікі… Дзясяткамі іх прадаюць на фестывалях, уручаюць гасцям краін, прэзентуюць у раённых дамах рамёстваў ці музеях… Але наколькі яны аўтэнтычныя і наколькі яны… беларускія? Дзе выразная мяжа паміж аўтэнтыкай і кітчам? Чаму нельга ўпрыгожваць беларускія саламяныя лялькі ў зялёныя колеры? Як паяднаць вонкавую прывабнасць і практычнасць таго ці іншага вырабу? На гэтыя і многія іншыя пытанні мы спрабавалі знайсці адказ, запрасіўшы ў рэдакцыю эксперта — старшыню Беларускага саюза майстроў народнай творчасці Яўгена Сахуту. І гутарка за рэдакцыйным сталом, на якім ляжалі дзясяткі сувеніраў, прывезеных журналістамі з розных рэгіёнаў Беларусі, атрымалася насычанай і змястоўнай.