У рэдакцыю прыйшоў ліст ад нашай сталай аўтаркі Галіны Гашчук са Століна.

У Расіі днямі прайшла акцыя “Адкрытая бібліятэка”. У сталічнай бібліятэцы імя Маякоўскага, што не зачынялася да ночы, сабраліся папулярныя пісьменнікі, акцёры, футбалісты, іншыя медыйныя персоны… Арыгінальнымі і нестандартнымі, мяркуючы па інтэрнэтаўскіх “выкладках”, былі не толькі пастаноўка паводле Чарнышэўскага “Што рабіць?” ды джазавыя імправізацыі паміж кніжных стэлажоў. Асабіста ў мяне выклікала цікавасць выступленне аднаго з самых папулярных празаікаў — Захара Прылепіна, аўтара раманаў “Санькя”, “Паталогіі”, якімі захапляюцца цяпер не толькі ў Расіі. А казаў пісьменнік, якому не споўнілася і сарака, пра тое, што ён выступіў ці не ў сотні расійскіх бібліятэк і перакананы: яны не маюць патрэбы ў эвалюцыі ці рэвалюцыі. (Меў ён на ўвазе хутчэй гарадскія бібліятэкі, бо прыкладаў яго візітаў у сельскія я так і не знайшоў.) Бібліятэкам, па перакананні Прылепіна, патрэбна толькі грашовая падтрымка. Маўляў, што рабіць далей, яны і самі цудоўна ведаюць. І яшчэ адна адмысловая сумесная думка, выказаная пад час “круглых сталоў” “Адкрытай бібліятэкі”: трагедыя ў Бірулёва здарылася мо і таму, што з бібліятэкамі ў гэтым маскоўскім раёне — напружана. “К”, усведамляючы надзённасць узнятай тэмы, вырашыла пад час працы Мінскага Міжнароднага кангрэсу “Бібліятэка як феномен культуры” яшчэ раз звярнуцца да нашых бібліятэкараў і чытачоў з даўно вядомым ужо пытаннем: “Якой павінна быць бібліятэка, каб яе немагчыма было зачыніць?”. І вось што атрымалася…

На гэтым тыдні Гомельскі палацава-паркавы ансамбль узначаліў Аляксандр ГОСЦЕЎ. Кансерватары ўсхваляваліся, крэатыўшчыкі запляскалі ў далоні. Новы кіраўнік быў дагэтуль дырэктарам Палаца культуры ў Беліцы, слаўнага сваім прыязным стаўленнем да рок-руху. Сімптаматычна і тое, што Госцеў па сёння з’яўляецца кіраўніком хіп-хоп-гурта “Гарадская туга”. Госцеву — 36 гадоў. Ён — з ініцыятыўнай каманды колішняга начальніка ўпраўлення культуры Алега Рыжкова. Па двайной вышэйшай адукацыі Аляксандр — і інжынер-энергетык, і менеджар культурна-сацыяльнай сферы. Спалучэнне, як падаецца, — невыпадковае: культура без укладання энергіі — субстанцыя мёртвая. Пра гэта і гаварылі.

Тэарэтычны досвед фестывальнага менеджменту ў мяне звязаны з выкладаннем дысцыпліны “Менеджмент музычнай культуры” ў Беларускім дзяржаўным універсітэце культуры і мастацтваў, а практычны — з гастролямі гурта “Палац”, удзелам у журы шматлікіх фэстаў, арт-менеджментам музычных фестываляў “Bela-Music” і “Камяніца”. Вось на іх і спынюся асобна, каб зірнуць на плён працы, пабачыць поспехі ды пралікі, а таксама — падзяліцца вопытам з калегамі.

У гэтым доме паэт правёў дзіцячыя гады. Бацькоўская хаціна гарэла, была ўзноўлена на старым падмурку і сагрэта сэрцамі мясцовых музейшчыкаў...

Творчасць аматараў: феномен Новай Мышы ці кліку мышкай?

Пра кніжны дызайн і дызайнераў: што дазваляе тэхналогія, а што — адукацыя?