"Чаму такі семінар не правялі раней?" — пыталіся ў кулуарах мерапрыемства і, пасля непрацяглых разваг, адказвалі самі сабе: відаць, было зарана. На ўсё патрэбен час. Тым больш, калі спачатку ставіш мэту, а пасля пачынаеш аналізаваць, ці рэальная яна для дасягнення… Рэспубліканскі семінар, праведзены 9 красавіка ў Інстытуце культуры Беларусі, быў прысвечаны “аптымізацыі дзейнасці клубных устаноў: нарматыўна-прававым і вытворча-арганізацыйным пытанням”. Прысутнічалі на ім прадстаўнікі Міністэрства культуры на чале з начальнікам упраўлення ўстаноў культуры і народнай творчасці Вадзімам Шчэрбічам, работнікі культуры абл- і райвыканкамаў, кіраўнікі метадычных цэнтраў. І сабраліся ўсе з адзінай мэтай: вылучыць асноўныя праблемы аптымізацыі ды паспрабаваць іх вырашыць агульнымі намаганнямі. Бяру на сябе адказнасць сцвярджаць, што ці не ўпершыню гаворка пра аптымізацыю была падмацавана досыць аптымістычнай канкрэтыкай. Вадзім Шчэрбіч, да прыкладу, назваў аптымізацыю не самамэтай, а формай пошуку найбольш эфектыўнай мадэлі клубнай справы. І самае галоўнае — не сцвярджалася, што 20 працэнтаў спецыялістаў сферы неабходна скараціць. Стратэгічнае поле для тактычнага манеўравання значна пашыралася за кошт “адрэдагаванай” фармулёўкі: скараціць варта да 20 працэнтаў работнікаў. Карацей, семінарскае тэарэтычнае рэзюмэ наступнае: ніхто не хоча неапраўданых страт. А як з практычным яго ўвасабленнем? Вось пра гэта — і гаворка.

“К” проста не магла не пасябраваць са студэнткай чацвёртага курса Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў Насцяй Батура. Менавіта яна стала ініцыятарам праекта “ПРАЦАвіТЫ”, пра які мы пісалі летась (гл. “К” № 45 за 2013 г.). Нагадаю: студэнты факультэта культуралогіі і менеджменту сацыякультурнай сферы запрасілі да сябе патэнцыйных працадаўцаў. Любы ахвотны маладзён мог выбраць сабе не толькі першае месца працы пасля заканчэння навучання, але і месца першай падпрацоўкі (па спецыяльнасці) літаральна з першага курса. Сёлета неўтаймоўная Насця аб’яднала ініцыятыўных ды неабыякавых студэнтаў у каманду ITV START. Каманда стартавала фантанам ідэй. Адна з іх — праект “Канструктар: будуем універсітэт мары”. Пачаткам “будаўніцтва” стала прэс-канферэнцыя “100500 пытанняў рэктару” з кіраўніком БДУКіМ (гл. “К” № 12 за 2014 г.). Днямі ITV START прапанаваў рэктару цэлы “пакет” праектаў, арыентаваных на паляпшэнне ўмоў навучання, павышэнне станоўчага іміджа ўстановы. Вось яны, гэтыя пяць “цаглінак” у падмурак універсітэта мары.

“К” пастаянна піша пра брэндаўтваральнасць беларускай вёскі, пра абавязковую творчую адметнасць кожнага нашага аграгарадка. Шэрая аднастайнасць — сінонім заняпаду. Гарантыя перспектывы — у яркім непадабенстве. Да абмеркавання праблемы падключыліся мастакі. Валерый Шкаруба, у прыватнасці, чарговы раз прапанаваў ствараць у рэгіёнах мастацкія галерэі. Прапанова слушная, бо ці не ў кожным райцэнтры ў нас або нарадзіўся, або жыве ды працуе жывапісец, графік, скульптар. І ў малых нашых гарадах — ужо нямала галерэй, створаных па ініцыятыве саміх творцаў. Вёскі ж (за вельмі рэдкім выключэннем) пакуль чакаюць свайго часу. Пра адно з гэтых рэдкіх выключэнняў і хочацца пагаварыць.

2014-ты ў Рэспубліцы Беларусь абвешчаны Годам гасціннасці. Безумоўна, вялікая роля тут надаецца арганізатарам культуры і клубным установам розных тыпаў. Разам з імі каардынуюць працэс зараджэння туріндустрыі раённыя арганізацыйна-метадычныя цэнтры і наш Гомельскі абласны цэнтр народнай творчасці, гісторыя якога набліжаецца сёлета да 75-годдзя. Размова ідзе аб перспектыўным уключэнні Гомельшчыны ў больш глыбінны турыстычны працэс. Для гэтага ў вобласці паступова ствараюцца перадумовы, якія павінны развівацца і надалей. ГАЦНТ разам з РАМЦ і сельскімі культработнікамі праводзіць экспедыцыі па вывучэнні ды зборы абрадавых і фальклорных традыцый. Пасля распрацоўваюцца найбольш верагодныя версіі іх бытавання — як у актыўнай, так і ў пасіўнай формах. Інакш кажучы, мы вызначалі для кожнага раёна свае прыярытэты, культурныя, духоўныя каштоўнасці ў развіцці туріндустрыі.

Пры расійскім часопісе «Сучасная бібліятэка» плённа дзейнічаюць дыскусійныя пляцоўкі ў сацыяльных сетках, магчымасці якіх актыўна выкарыстоўваюць бібліятэкары, чытачы, педагогі, пісьменнікі. І кожнага цікавіць канкрэтны адказ на адзінае пытанне: якой павінна быць сучасная бібліятэка. Новы імпульс дэбатам дадала і рэформа маскоўскіх бібліятэк. Сёння мы прадстаўляем нашым чытачам «нарэзку» меркаванняў, ідэй і прапаноў па далейшым удасканаленні бібліятэчнай справы, што нарадзіліся пад час тых дыскусій. Падаецца, яны больш чым цікавыя ва ўмовах мадэрнізацыі бібліятэк і ў нас.

Змены ў сацыяльна-эканамічным жыцці патрабуюць новых падыходаў да фарміравання ўзаемасувязей паміж бібліятэкамі і, у першую чаргу, інстытутамі ўлады. Необходна, каб мясцовая ўлада пры аптымізацыі і рэарганізацыі бібліятэчнай сеткі прымала канструктыўныя рашэнні, улічваючы асаблівасці мясцовасці і некамерцыйную прыроду бібліятэчнай дзейнасці.

У выставачнай зале Віцебскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці прэзентаваны выданні «Мастацтва insita: з гісторыі правядзення выставак непрафесійнага мастацтва» ды «Мастацтва прымітыву і яго формы ў сучаснай культуры». У пэўнай ступені падзея стала падвядзеннем вынікаў абласной і чатырох нацыянальных выставак інсітнага мастацтва, што з 1994 года прайшлі па ініцыятыве ВАМЦНТ у Віцебску і Мінску.