Кож­ны ча­ла­век хоць ад­ной­чы ў жыц­ці ды су­ты­ка­ецца з пра­бле­маю ста­рых рэ­чаў. І вы­кі­нуць шка­да, і тры­маць ня­ма дзе. На­вош­та мне ста­ры пра­йгра­ва­ль­нік і вя­лі­кі стос ві­ні­ла­вых плас­ці­нак, ка­лі му­зы­ку я слу­хаю праз Се­ці­ва? Але ж гэ­та па­мяць юнац­тва… А з гэ­ты­мі цац­ка­мі гу­ля­лі мае дзе­ці. А гэ­тыя кні­гі мне ня­ма ка­лі пе­ра­чыт­ваць, але ж ка­лі­сь­ці я быў у за­хап­лен­ні ад гэ­тых тэк­стаў — ця­пер гля­джу на вок­лад­кі і пе­ра­жы­ваю тое па­чуц­цё зноў… А рэ­чы, якія ні да ча­го не пры­ста­су­еш, — мо­жа, ад іх па­зба­віц­ца? Не, шка­да: сяб­ры да­ры­лі. Мая ба­бу­ля да ско­ну за­хоў­ва­ла цэ­лую ка­лек­цыю шмат­коў роз­ных тка­нін. Гэ­та быў яе “архіў”. Ба­бу­ля бы­ла доб­рай швач­кай, з та­го і жы­ла ў вай­ну ды і по­тым — у цяж­кія па­сля­ва­енныя га­ды. Бра­ла ба­бу­ля та­кі шма­ток у ру­кі і рас­каз­ва­ла, якая з гэ­тай тка­ні­ны бы­ла су­кен­ка, хто яе за­маў­ляў, як склаў­ся лёс жан­чы­ны, што на­сі­ла гэ­тую су­кен­ку. А ўспом­ніў я гэ­та на вы­ста­ве “Мо­да. Му­зы­ка. Ма­ла­досць”, што пра­хо­дзіць у Га­ле­рэі Мі­ха­іла Са­віц­ка­га.

Вя­лі­кую пер­са­на­ль­ную вы­ста­ву мас­та­ка Андрэя Ду­хоў­ні­ка­ва маг­лі б уба­чыць ві­цяб­ча­не на­пры­кан­цы во­се­ні ў сва­ім аб­лас­ным Мас­тац­кім му­зеі, але ця­пер уба­чаць не­вя­ліч­кую і кан­цэп­ту­аль­ную вы­стаў­ку ў не­фар­ма­ль­най і ба­гем­най Арт-пра­сто­ры на Тал­сто­га, 7. Андрэй Ду­хоў­ні­каў ча­ла­век вя­до­мы, аўта­ры­тэт­ны — ды­рэк­тар Ві­цеб­ска­га цэн­тра су­час­на­га мас­тац­тва, вя­лі­кі пра­па­ган­дыст і ру­ха­вік спра­вы за­ха­ван­ня па­мя­ці пра УНО­ВИС: і ў гэ­тай дзей­нас­ці ён сап­раў­дны твор­ца. але ж і сам — мастак, захоплены, натхнёны. А вось ладзіць улас­ныя вы­ста­вы ча­су ў яго звы­чай­на не стае, і экс­па­зі­цыя, што ад­кры­ла­ся ў пан­ядзе­лак 29 ліс­та­па­да, — са спі­су рэ­дкіх з’яў. Тым бо­льш яна вар­тая ўва­гі.

Па­ча­так зі­мы бу­дзе адзна­ча­ны гран­ды­ёзнай падзе­яй: 1–10 снеж­ня ў ста­лі­цы ад­бу­дзец­ца Між­на­род­ны кон­курс пі­яніс­таў “Мінск-2021”.