Беларускі шоукейс, які складаў дзесяць спектакляў з агульных 19-ці, абмяркоўвалі запрошаныя на фестываль замежныя крытыкі (гл. “К” № 41). Разгорнутыя рэцэнзіі на гэтыя спектаклі мы давалі яшчэ раней — пасля прэм’еры кожнага з іх. Таму больш мэтазгодна засяродзіць увагу на міжнароднай праграме. Але, вядома, параўноўваючы яе з беларускай. І не забываючыся на Школу TEARTа, у рамках якой ладзіліся майстар-класы, творчыя сустрэчы, абмеркаванні.

А вось мяне сёлетні “Восеньскі салон” хутчэй парадаваў. Так, вялікіх цудаў, адкрыццяў і прыкметаў змены парадыгмы там, пэўна, не знойдзеш. Зрэшты, не толькі там: з гэтым сёння ва ўсім свеце праблема, не тыя часы. Але ці не самая папулярная ў Беларусі выстава сучаснага нам мастацтва сведчыць за тое, што кроў у венах айчыннага арт-арганізма не застойваецца, а плаўна сабе цячэ. Пры гэтым, спакваля амалоджваючыся. Новых для мяне імёнаў сёлета было як ніколі шмат. І гэта вытлумачальна: многія з былых заўсёднікаў салонаў перасягнулі саракагадовую мяжу і сваім ходам выбылі з гульні. Зважаючы на ажыятаж падчас падачы заявак, іх ёсць каму замяніць.

Брэсцкі тэатр лялек цяжка было папракнуць у правінцыйнасці і да прызначэння Аляксандра Янушкевіча на пасаду галоўнага рэжысёра. Але за апошні год жыццё калектыву прыкметна ажывілася. Тэатр утрапёна шукае і засвойвае арыгінальныя тэмы, новыя тэксты і формы.