Крытычная маса № 40 / 1218 за 2015-10-03
Беларусь на карце “… Вежы”
Фестываль — не фестываль, калі не толькі госці, але і самі гаспадары не рыхтуюць да яго нейкі сюрпрыз, штосьці гэткае. Да юбілейнай ХХ “Белай вежы” Брэсцкі акадэмічны тэатр драмы прымеркаваў сумесны беларуска-польскі праект — абрадавую драму “Дзяды” паводле Адама Міцкевіча. Усяго ж сярод 22-х фестывальных спектакляў беларускіх аказалася, лічы, трэць — сем. І ўжо адно гэта сведчыць пра высокі ўзровень нацыянальнага тэатральнага мастацтва, бо гэтым разам на форум запрашаліся, у першую чаргу, пераможцы мінулых гадоў. Як жа глядзеліся нашы здабыткі на фоне замежных? І як ацанілі іх іншаземныя крытыкі — з Літвы, Польшчы, Украіны, Эстоніі?
Далей
|
№ 39 / 1217 за 2015-09-25
Іспыт на стабільнасць здабыткаў?
У Брэсце завяршыўся ХХ Міжнародны тэатральны фестываль “Белая вежа”. Якім жа стаўся юбілейны форум па сваім узроўні? Ці здарыліся на ім сапраўдныя адкрыцці?
Далей
|
№ 38 / 1216 за 2015-09-19
“Анімаёўка” як сутыкненні часу
Міжнародны фестываль анімацыйнага кіно “Анімаёўка”, які прайшоў сёлета ўжо ў васямнаццаты раз, завяршыўся перамогай іспанскага кіно. Графічная антыутопія Джосі Маліса “Бенедыто машына V: Націснуць на курок” сталася кропкай судакранання міжнароднага журы, геаграфія якога сёння дасягнула Амерыкі. “Малы” конкурс — “Я не чараўнік, я толькі вучуся…”, у якім ацэньваюцца стужкі, створаныя дзецьмі, сёлета “падрос” да 51 фільма і зноў патрабаваў працы асобнага журы. У ім уладальнікамі “Малых крыштальных алоўкаў” сталі выхаванцы дзіцячых студый мультыплікацыі “Пошук” з Новасібірска і "Да" з Санкт-Пецярбурга (Расія) — стужкі “О! Сава!”, “Вялікая памылка”, “Алакай” з Шымкента (Казахстан) — “Легенда аб жэтыгене”, “Хто тут галоўны”, і “Вяснянка” з Днепрапятроўска (Украіна) — “Азірніся на дом свой” і “Вайна і голубы”.
Далей
|
Што відаць за завядзёнкай?
Раз на два гады ў Беларусі адбываецца Нацыянальны фестываль архітэктуры. Сёлетні — адзінаццаты. Першая такая імпрэза прайшла ў Брэсце ў 1999 годзе і да 2003-га ладзілася штогадова ў розных гарадах краіны. А з 2005-га ўсталяваўся двухгадовы цыкл і вызначылася пастаяннае месца правядзення — Мінск. Фестываль складаецца з наступных мерапрыемстваў: Рэспубліканскага конкурсу лепшых архітэктурных твораў за апошнія два гады, Міжнароднага біенале маладых архітэктараў “Леанарда”, Рэспубліканскага конкурсу дыпломных праектаў выпускнікоў вышэйшых і сярэдніх спецыяльных архітэктурных школ краіны, конкурсу дзіцячай мастацкай творчасці на архітэктурную тэматыку, агляду твораў нацыянальных саюзаў архітэктараў постсавецкай прасторы ды іншага замежжа. Зразумела, што праектныя арганізацыі і прадпрыемствы, задзейнічаныя ў нашым будаўнічым рынку, скарыстоўваюць фестываль для рэкламы паслуг, тавараў і тэхналогій. Гран-пры фестывалю атрымлівалі такія будынкі, як сталічны аўтавакзал “Маскоўскі”, Чыгуначны вакзал Мінска, Нацыянальная бібліятэка Беларусі, культурна-спартыўны комплекс “Мінск-Арэна”… Сёлета архітэктурны Гран-пры атрымаў Беларускі дзяржаўны музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны.
Далей
|
№ 36 / 1214 за 2015-09-05
Экспартны арт-“шоукейс”
Як правіла, арганізатары амбітных выставачных праектаў ставяць перад сабой звышзадачу сабраць “самае-самае” — ці то ў актуальным працэсе, ці то ў пэўнай рэтраспекцыі. Вынікі зазвычай атрымліваюцца даволі спрэчныя, бо пытанне, хто ж “самы-самы” адназначных адказаў апрыёры не мае. Дыскусіі пра “табелі аб рангах” шкодныя ўжо хаця б таму, што адцягваюць увагу ад саміх твораў. І як тут не прыгадаць прымаўку “Лепшае — вораг добрага”!
Далей
|
№ 31 / 1209 за 2015-08-01
Парад няздзейсненых праектаў, або... кірмаш карысных ідэй?
Цягам дзесяці ліпеньскіх дзён у сталічным Палацы мастацтва экспанавалася выстаўка пад немудрагелістай і адначасова шматзначнай назвай “Праект”. Яе арганізавала секцыя скульптуры Беларускага саюза мастакоў. А мяркуючы па ўзнятай выстаўкай праблематыцы і крэатыўнаму візуальнаму шэрагу, да распрацоўкі яе канцэпцыі спрычыніўся скульптар Павел Вайніцкі. Гэты схільны да эксперыментаў майстар шчыра заклапочаны тым, што скульптурная пластыка пры велізарным патэнцыяле выразнасці не адыгрывае належнай ролі ў гарадскім асяроддзі. Экспанаваліся праекты помнікаў, паркавай скульптуры і дэкаратыўнай аздобы, выкананыя скульптарамі ў супрацоўніцтве з архітэктарамі. Па шэрагу прычын гэтыя праекты так і не былі рэалізаваныя. У адных выпадках можна сказаць “шкада”, у іншых — “ну і добра!”. Да некаторых яшчэ не даспела грамадства, іншыя проста не прайшлі конкурснага адбору.
Далей
|
№ 26 / 1204 за 2015-06-27
Акадэмія ў трэндзе
Зрабіць выстаўку цяжка ў двух выпадках — калі экспазіцыйнага матэрыялу не хапае і трэба думаць, чым запоўніць пустэчы, альбо калі яго вельмі багата і шкада нават, што немагчыма усё прадэманстраваць, бо выбіраць у такім выпадку — нібы па жывым рэзаць. Менавіта ў такой сітуацыі, калі багацце матэрыялу — праблема, апынуліся тыя, хто рабіў выстаўку да 70-годдзя Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў у сталічным Палацы мастацтваў. Хоць Палац — адзін з найбуйнейшых выставачных залаў краіны, нават яго двух паверхаў недастаткова, каб разгарнуць прадметны аповед нават пра два факультэты — мастацкі і факультэт дызайна і дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, — пра іх здабыткі, што сталі часткай гісторыі нацыянальнага мастацтва, пра сённяшні дзень і перспектывы. Пад дахам згаданых падраздзяленняў сканцэнтравана мноства творча-вытворчых спецыялізацый, кожная з якіх вартая грунтоўнай “персаналіі”.
Далей
|
№ 24 / 1202 за 2015-06-13
"Маладзечна-2015": курс на конкурс
Нацыянальнаму фестывалю беларускай песні і паэзіі, які прайшоў у 15-ы раз, споўнілася 22 гады (бо не заўсёды, на жаль, ён праходзіў штогод). Як жа гэты адзіны ў нас фэст са статусам "нацыянальны" правёў свой чарговы “дзень народзінаў”, што адзначаўся тры дні — 5 — 7 чэрвеня?
Далей
|
№ 21 / 1199 за 2015-05-23
Не шкадуючы для сімвалічнага капіталу…
Выстаўка “Геніяльныя дылЛетанты” (менавіта так, з дзвюма “л”), чыя міжнародная прэм’ера адбылася ў мінскім Цэнтры сучасных мастацтваў, завітала ў нашы пенаты вельмі своечасова. Досыць нядаўна ў нас пачалі актыўна вяртаць у культурны кантэкст падзабыты тутэйшы арт-андэграўнд 1980-х і 1990-х. Прычым не ў звыклай для “перабудовачных” СМІ рубрыцы “Ёсць і такія”, але менавіта ў якасці паўнавартаснай і адметнай старонкі гісторыі айчыннай культуры. Нямецкія калегі з Інстытута Гётэ прадэманстравалі, што ім такія інтэнцыі таксама блізкія. У фокусе іхняй увагі апынуліся сем нямецкіх гуртоў, якія стартавалі на пачатку 1980-х. Адзін з іх не надта патрабуе папулярызацыі, паспяхова існуючы аўтаномна ад усіх кантэкстаў, яшчэ адзін нехта дагэтуль памятае — і не больш за тое, а астатнія даўно і, мабыць, незваротна канулі ў Лету. Дык навошта спатрэбілася сціраць пыл са старых кружэлак?
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|