Сёння да станцыі метро “Пятроўшчына” выскачыла вавёрка. Адкуль? Са старых могілак, што за банкам, ці з рэштак лесапарку ля бальніцы на Сямашкі? Хто ж яе, нахабу, ведае. Ноч гуляла, а пад ранак заблукаць дадумалася. Але ў рухах — ніякай мітусні. Хоць і схуднела за зіму, аднак хвост трымала з гонарам, у строгай паралельнасці з зямлёй. Спачатку паспрабавала перайсці праспект Дзяржынскага — спыніла цэлую аўтамабільную плынь. Імкліва перадумала і панеслася ў адваротны бок, ускочыла на бярозу і зацокала: “Не, не маё дрэва!”, мэтанакіравана пабегла далей па газонах. Адразу відаць — стрэсаўстойлівая. Заўжды даб’ецца свайго, бо спадзяецца толькі на сябе. А я гомельскіх вавёрак згадаў, з парка Румянцавых. Вось гэтыя нічога самі не ўмеюць. І калі ідзеш міма іх і ласункі (семкі там ці цукеркі) з рукі не прапаноўваеш, пачынаюць з дрэў шалупіннем кідацца і нахабна лаяцца. Цацы! Яўныя выхаваўчыя пралікі ў развіцці пазабюджэтнай дзейнасці. У вас ніякія асацыяцыі не ўзнікаюць?

Кінарэжысёр Сяргей Салаўёў усё ж дазняў сваю “Ганну Карэніну”. Здымкі расцягнуліся на гады па трывіяльнай прычыне: не было грошай. Зацікавілі развагі творцы на гэты конт. Ён, да прыкладу, упэўнены, што Леў Талстой, як і Аляксандр Пушкін, мелі, маюць і будуць мець уладу над расійскім народам. І цурацца такога ўплыву не варта, бо кожны твор класікаў утрымлівае генакод і архетып нацыі. Інакш кажучы, чытанне класікі выхоўвае грамадзяніна. Цяжка не пагадзіцца. Таму дзіўным падаецца тое, калі на экранізацыю нацыянальнага твора ў нацыі не хапае памкнення. З гэтай нагоды ў мяне пытанне да нашых чытачоў (перш за ўсё — бібліятэкараў). Шаноўныя, а каго з нашых літаратурных класікаў вы лічыце для ўвасаблення на кінаэкране? Свае адказы, калі ласка, аргументуйце. Лепшыя мы апублікуем у наступных аглядах пошты.

21 сакавіка споўнілася 75 гадоў заслужанаму дзеячу мастацтваў Рэспублікі Беларусь Міколу Дудчанку, стваральніку і першаму кіраўніку харэаграфічнага калектыву “Харошкі”, рэжысёру-пастаноўшчыку і балетмайстру. Зборнік артыкулаў пра яго этнахарэограф і этнапедагог Мікола Козенка назваў пяць гадоў таму “Неўтаймаваны”. Вельмі дакладная характарыстыка. Мікола Дудчанка, шануючы мінулае, не забываецца і на перспектыву. Не раз выступаў у ролі старшыні экспертнай рады фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагіня”. Надзвычай шаную тых людзей, якія віртуозна танцуюць. Як па мне, дык яны ведаюць яшчэ адну адмысловую мову —- мову зносін і асабістага волевыяўлення. Гарызонты для такіх пастаянна пашыраюцца. З днём нараджэння, Мікола Рыгоравіч!

Яшчэ не паспелі даесці блін і выцерці падбароддзе ад масла, а ўжо трэба рыхтавацца да чарговай падзеі, на гэты раз — фестывальнай. Яна — нібыта вітамінны напой: узбадзёрвае, пазбаўляе рэшткаў зімовай санлівасці, надае радасці абноўленага светаўспрымання. Ключавое слова тут — “абноўленага”. Не павінны доўжыць сваё існаванне фестывалі-блізняты. Мастакі ведаюць: з кепскага зыходніка добрая копія не атрымаецца. Абсалютна самастойны твор — так, а прыстойны дубль — аніколі. Думаю, да месца тут рэцэпт ад Булата Акуджавы: “Перекроите всё иначе!” Мастацтва думання — гэта як мастацтва кройкі і шыцця. А ідэя — непрарослае зернейка, з якога і вырошчваецца фэст. Калі догляд дбайны — і “расліна” атрымліваецца шматгадовай, здатнай на развіццё і ўдасканаленне.

Жанчыны дзеляцца на дзве групы. Першая любіць мяне, другую люблю я. Іншыя — для іншых. Пра любоў, як пра ўзаемапаразуменне і ўзаемадавер, магу гаварыць бясконца. З яскравымі прыкладамі, добрымі жартамі і пажаданнямі здароўя. Пра каханне так не магу. Яно — з тых сфер, дзе няма крывадушнасці ды нахабнасці з бестактоўнасцю. Таму тут — толькі лёгкім дотыкам, шэптам, толькі намёкам і паўтонам. Пры гэтым, наяўнасць любові вітаецца, хоць на канчатковы вынік жарсці не ўплывае. Вы, напэўна, чулі што жыццё без кахання — быццам і не жыццё. Прынамсі, якасць яго, па меркаванні спецыялістаў, значна адстае ад сярэднестыстычнай. Робім выснову. Жыццё — гэта нястомны пошук кахання. Няхай ён заўжды будзе шчаслівым. Вышэйзгаданае пра любоў замацуем ніжэйпазначаным пра нашу агульную справу.

Гэта ж колькі, Божухна, часу прайшло з моманту майго даўгагрывага джынсова-рок-н-рольнага юнацтва? Сапраўды, момантам усё мільганула. Скончыў дзесяцігодку ў 1977-м. Было мне толькі 16. Сем гадоў дабіраўся да Веткі альбом Uriah Heep з песняй Jule Morning. Яна стала гімнам апошняга лета майго дзяцінства. І распачала адлік маёй спрадвечнай любові да класічнага рока. Таму факт, што чараўніку-энігматыку Чэславу Немэну споўнілася б 16 лютага 80 гадоў, лічу знакавым. Журналістка Юлія Цімашчук назвала Чэслава вялікім рок-музыкантам. Не маю аргументаў, каб запярэчыць. Менавіта Юлія даслала нам інфармацыю, як адзначылі 80-годдзе з дня нараджэння Чэслава Немэна на яго роднай Шчучыншчыне. І ўсё гэта не магло не скіраваць сённяшні агляд у рэчышча музыкі, любові, кахання. Лёгкі дотык да вобраза жанчыны пакінем для наступнага нумара “К”.