Мы пазнаёміліся так. У аўторак (яшчэ і дзевяці ранку не было) у рэдакцыю патэлефанавала загадчыца Пятрышкаўскай (Мінскі раён) сельскай бібліятэкі Алена Макарчык. Выклала прыкладна наступнае. Ёй надакучылі шматлікія памылкі ў беларускіх часопісах і газетах, а таксама — грубыя моўныя недакладнасці, мякка кажучы, дыктараў ды вядучых нашага тэлебачання. “Я і не тэлефанавала б, — працягвала Алена Васільеўна, — каб не разгарнула № 4 “К” і ў адной з інфармацый у слове “атрымліваюць” не знайшла мяккага знака!” І гэта, па словах бібліятэкара, стала апошняй кропляй у чашы цярпення. Бо, маўляў, “К” яна паважае не толькі з-за таго, што газета патрэбна ў працы, але і па прычыне яе моўнай чысціні.

Занадта сарамлівы студзень пакуль. Пра бадзёры марозчык з нетаропкім снегам застаецца толькі марыць. Мо люты будзе больш смелым? У чаканні казачнай зімы спрабуем заспакоіць сябе тым, што не бывае кепскага надвор’я, а дождж і слота — нябесны дарунак тым, хто ўмее чакаць сонейка. Але як бы там ні было, клубныя ды бібліятэчныя мерапрыемствы ніхто не адмяняў. Галоўным сённяшнім успамінам застаецца навагодняя карнавальная ноч — бліскучая, таемная, радасная. Хто пасля гэтага засумняваецца ў тым, што асноўная задача нашых работнікаў культуры — стварэнне добрага настрою? А цяпер чытайце шматлікія гэтаму доказы.

Сябры мне кажуць: “Што ты ўсё пра Зюзю ды пра Зюзю. Мы пра яго толькі ад цябе і чуем. Які ён? Мо такі ж дакладна, як і Дзед Мароз?” Са студэнцтва філфакаўскага памятаю, што не такі. Абклаўся я старымі дапаможнікамі па язычніцкай міфалогіі ўсходніх славян. І вось ён — збіральны вобраз нашага Зюзі. Бог зімы і холаду. Зюзець — значыць, мерзнуць. Жыве ў лесе, прачынаецца перад Калядамі. Блукае паміж елак басанож, у расхрыстаным кажуху, без капелюша і з жалезнай даўбнёй у руцэ. Адзінае падабенства з Дзедам Марозам — даўгая белая барада. Калі Зюзя не ў гуморы, стукае даўбнёю ў пень. Задобрыць злога старога можна толькі куццёй. Тады становіцца ён лагодным, можа нават у сялянскую хату зайсці, гаспадароў пра завіруху папярэдзіць.