Каб адчуць сябе царом (царэўнай), падрыхтуйце 15 літраў вады. У гэтае вядзерца закіньце без разваг кіло чырвонай рыбы, дзесяць ладных бульбін, дзве — тры морквы, пяць цыбулін, 200 грамаў зялёнага гарошку. Пятрушку, кроп, базілік, лаўровы ліст, духмяны перац і соль — па густу. Варыць, пакуль не з’явіцца адчуванне царскага водару ў паветры і царскай кароны — на галаве. Піць прагнымі каўткамі.

Апошні месяц зімы… Спрабуе лютаваць, а нам — не страшна. Ужо дзесьці над Эквадорам вясна збірае свае жыццедайныя роты і батальёны, каб надзейна атачыць Беларусь. Хто адмовіцца ад сонечнай блакады пад радасны клёкат бусліных эскадрылляў (там у іх лецішча, а тут — Радзіма!) і кананаду крыгаходаў? Здрада абрыдлай зіме — не грэх. Стомленыя ад вірусаў і перападаў ціску беларусы чакаюць цёплай акупацыі. Дзесьці за Мар’інай Горкай, казалі, ужо бачылі перадавыя дазоры вясновай разведкі. А ў раёнах пачалі ўзмоцнена рыхтавацца да гукання вясны і наладжвання Масленкі.

Беларуская гнілая зіма — з’ява яшчэ тая. Ліхаманкавыя змены тэмпературнага рэжыму, туманы і пастаянная соль на абутку аптымізму не дадаюць. Моцныя маразы — таксама. Таму трывайце, людзі, хутка 8 Сакавіка, а там, глядзіш, і лета! Тым не менш, на адрас рэдакцыі працягваюць паступаць “навіны” пра навагоднія святкаванні. З-за хранічнага дэфіцыту газетнай плошчы згадаю толькі геаграфію допісаў і характэрныя асаблівасці мерапрыемстваў.

Напярэдадні навагодніх святаў выпадкова натрапіў у сацыяльных сетках на канцэрт віяланчалісткі-шасцікласніцы Гомельскай дзіцячай музычнай школы № 1 імя Пятра Чайкоўскага Паліны Смольнікавай. Шчырасць і ўпэўненасць выканання ўразілі. Таму ў першы працоўны дзень 2019-га звязаўся з кіраўніцтвам названай установы. Намеснік дырэктара па выхаваўчай рабоце Таццяна Хлыстова патлумачыла, што такіх зорачак, як Паліна Смольнікава (да слова, стыпендыят спецыяльнага фонду Прэзідэнта краіны па падтрымцы таленавітай моладзі) мэтанакіравана “запальвае” педагог Наталля Кулай. Амаль усе яе выхаванцы працягваюць вучобу па спецыяльнасці, а віяланчэльная школа Кулай лічыцца ці не лепшай у вобласці.

Не люблю лічбаў. Але навіна з Глыбоцкай цэнтралізаванай клубнай сістэмы прымусіла заняцца практычнай статыстыкай. Справа ў тым, што дырэктар названай ЦКС Алена Заяц даслала ў рэдакцыю інфармацыйную таблічку на тры старонкі з хвосцікам (вельмі шчыльна, без інтэрвалаў) аб правядзенні навагодніх мерапрыемстваў. Я пачаў падсумоўваць. Атрымалася, што з 20, 23 — 31 снежня 2018 года да 1 студзеня года наступнага па 17 клубных установах горада і раёна пройдзе 76 святочных акцый (ад ранішнікаў, тэатралізацый і выстаў да мультсеансаў, маскарадаў і дыскатэк). Брава, Алена Генадзьеўна! Не пабаяліся даслаць план, значыць, не пабаіцеся яго і рэалізаваць дзеля навагодняй эканамічнай падвышкі культуры ЦКС.

Мне пашанцавала: я пасябраваў па тэлефоне з дырэктарам Музейнага комплексу гісторыі і культуры Аршаншчыны Юліяй Камаровай. У выніку кадравых ратацый у вялізным раёне, дзе толькі адных музейных устаноў — з паўтузін, знаёмых работнікаў культуры не засталося. Мы абмяняліся з Юліяй Вячаславаўнай вярыцельнымі граматамі (чытай — нумарамі мабільных) і паабяцалі быць агульнакарыснымі. А першым вынікам такіх стасункаў стала інфармацыя пра выставу “Срэбраныя цені дзяцінства”, што ладны ўжо час працуе ў Музеі гісторыі і культуры горада Оршы.

Зіма толькі першым днём парадавала. Снежна было, марозна, а на душы — казачна, па-навагодняму святочна. Але нядоўга тая музыка грала. Адліга, слота, галалёд. А яшчэ і дні кароткія, як заечы хвост, ды цьмяныя, нібыта шкельца ў лазні па-чорнаму. Падаецца, на Піліпаўку гэткай жа няяркай стала і частка лістоў. Няўжо і імпрэзы такія ж сумныя? Не можа быць! Прачынайцеся, спадарове! Стан надвор’я не павінен уплываць на якасць нашай працы.