Соцыум № 42 / 910 за 2009-10-17
“Кепска, калі барада ў “Барабаса” — прыклееная...”
Гэтая рэдакцыйная планёрка атрымалася незвычайнай. Як толькі адзін з журналістаў “К” прапанаваў у якасці тэмы для наступнага свайго матэрыялу развіццё на Беларусі інстытута прадзюсерства, рабочая, здавалася б, нарада вокамгненна пераўтварылася ў імправізаванае ток-шоу, на якім “жарсці па культуры” разгараліся куды мацней, чым у якой тэлеперадачы. Тэма, закранутая міністрам культуры Рэспублікі Беларусь Паўлам Латушкам у яго нядаўнім інтэрв’ю для нашай газеты “зачапіла” літаральна ўсіх. У самы разгар дыскусіі ў рэдакцыю патэлефанавала вядомы рэжысёр-дакументаліст, пастаноўшчык Надзея Гаркунова. Патэлефанавала яна зусім па іншай справе, але даведаўшыся пра тэму нашай гутаркі, адразу ў яе ўключылася. Ахвотна прапанавалі ёй слова. Без сумневу, “дыягностыку” прадзюсерства знутры могуць правесці менавіта творчыя людзі — тыя, хто наўпрост залежны ад гэтай з‘явы.
Далей
|
№ 41 / 909 за 2009-10-10
3D-Крэва і мірскі Таўэр
“Спадчына, творчасць і інавацыі” — такую назву меў ІІ Штогадовы Еўрапейскі форум, які адбыўся ў Славеніі. У гэтым мерапрыемстве прынялі ўдзел спецыялісты, што займаюцца аховай спадчыны і пытаннямі культуры з 49 еўрапейскіх дзяржаў, у тым ліку з Беларусі.
Далей
|
Дастаць шэдэўры з запаснікаў. Пакуль — віртуальна
Ці ведае, а дакладней, ці зможа, пры жаданні, даведацца замежнік пра такі брэндавы ўзор нашага мастацтва, як слуцкія паясы, рэнесансныя творы жывапісу, што знаходзяцца ў калекцыях айчынных музеяў? Адказ, здавалася б, просты: варта толькі наведаць Беларусь і ўбачыць усё на ўласныя вочы. А вось гэта ўжо і не зусім проста: як-ніяк, аддзяляюць нас тысячы кіламетраў. Дый перш чым прыехаць у незнаёмую краіну, хочацца віртуальна пазнаёміцца з яе скарбамі. Сёння ва ўсім свеце назіраецца тэндэнцыя да стварэння агульнанацыянальных баз даных музейных прадметаў з адпаведным прадстаўленнем іх у Інтэрнеце, што дазваляе віртуальна і вельмі танна “падарожнічаць” па лепшых мастацкіх галерэях ды музеях.
Далей
|
№ 39 / 907 за 2009-09-26
К3 + шанцаванне = новая формула поспеху “Беларусьфільма”?
У адзін з апошніх цёплых вераснёўскіх дзён па прыгожай туевай алеі сталічнага Батанічнага саду праходжваліся некалькі чалавек са стрэльбамі і ў старадаўняй вопратцы з апазнавальнымі знакамі італьянскіх “гарыбальдыйцаў”. Насустрач ім крочыў барадаты чалавек у капелюшы з шырокімі палямі. Гэтую “карцінку” ў той вечар трансліравалі ўсе нацыянальныя тэлеканалы: Андрэй Кудзіненка распачаў здымкі “Масакры” — стужкі, якая рызыкуе стаць знакамітай яшчэ да таго, як выйдзе на экраны. “К” ужо неаднойчы пісала пра гэты смелы і вельмі незвычайны для айчыннага кіно праект: ці не ўпершыню на “Беларусьфільме” здымаецца карціна, якую самі аўтары адкрыта называюць “фільмам жахаў”. Яе рэжысёр зусім нядаўна вярнуўся ў Мінск пасля некалькіх гадоў працы ў Расіі, таксама, як і яго калегі Аляксандр Колбышаў і Аляксандр Канановіч. Праца над стужкамі апошніх ужо выходзіць на фінішную прамую: “Ваўкі” Колбышава патрабуюць толькі перазапісу гуку, Канановіч актыўна манціруе сваё “Дрэва”. Калі меркаваць па гучных заявах, кожны з трох фільмаў абяцае стаць калі не з’явай у мастацтве, дык важнай старонкай у летапісе самой студыі. І сапраўды: гэтыя здымкі і асобы іх аўтараў выклікалі вялікую хвалю цікавасці з боку грамадства да “Беларусьфільма”. З іншага боку, ці можна лічыць “куранят”, не дачакаўшыся “восені”, і ці чакае нас у хуткім часе новы росквіт беларускага кінамастацтва?
Далей
|
№ 38 / 906 за 2009-09-19
Завулак праз … переулок
Дык усё ж: завулак або переулок? Ці не задавалі вы сабе такое пытанне, калі на двух суседніх дамах бачылі шыльды з аднолькавымі тапонімамі па-беларуску і па-руску? Стандартная сітуацыя пры адсутнасці агульнапрынятых стандартаў выкарыстання дзвюх дзяржаўных моў. Зрэшты, “К” на сваіх старонках неаднойчы звярталася да аналізу моўнай сітуацыі ў краіне. І тычылася гэта не толькі згаданай прасторы горада, але і радыё, тэлебачання, кінематографа... Ці не здзіўляліся вы, калі па радыё і тэлебачанні вядучыя праграм і карэспандэнты з беларускамоўнымі суразмоўцамі гутарылі па-руску? У такіх выпадках (адзін з апошніх падобных адбыўся на сёлетнім З’ездзе беларусаў свету, калі тэлекарэспандэнт гутарыў такім чынам з дэлегатам з Аўстраліі) хочацца запытацца: на чым трымаецца прафесійная ды і агульная культура журналіста? Натуральным моўным асяродкам для плённага функцыянавання галіны культуры з’яўляецца беларуская мова. Думаецца, сцвярджэнне гэтае — ужо аксіёма. Таму і падтрымка таго ж нацыянальнага вытворцы музычнай прадукцыі мусіць не толькі замыкацца ва ўстаноўленых лічбах квот на радыё. Часцяком рэдактарам апошняга бракуе самаўсведамлення: беларуская мова — фарматная і канкурэнтаздольная. Гэткай жа яна застаецца і ў іншых сферах нашага жыцця. Ды такое заканамернае і шчымліва-блізкае “Купляйце беларускае!” па-руску, пагадзіцеся, не прагучыць.
Далей
|
Ноткі – нотачкі - нататкі ...
Здавалася б, навошта Беларусі ў сучасных умовах мець уласнае нотавыданне? Куды танней набыць у замежжы некалькі асобнікаў, аддаць іх у бібліятэкі, і кожны, каму спатрэбіцца той ці іншы твор, зможа зрабіць сабе ксеракопію. Ну, а ноты беларускіх кампазітараў у нас і так друкуюцца - і прыватнымі выдавецтвамі, і Беларускай дзяржаўнай акадэміяй музыкі. Хаця, зноў-такі, навошта іх выдаваць, калі з дапамогай ксеракса можна зрабіць з рукапісу столькі копій, колькі патрэбна? Дый патрэбна іх у межах краіны не так многа. Сапраўды, ці можна спадзявацца, што стос партытур нашых аўтараў, ледзь будзе выдадзены, адразу змятуць з паліц нотных крам? Тым больш, што і нотныя крамы (а часцей - музычныя аддзелы ў кніжных крамах) у нас зусім не на кожным кроку. Але чаму тады адсутнасцю спецыяльнага нотнага выдавецтва так заклапочана музычная грамадскасць? Чаму нашы творы, здараецца, часцей выдаюцца ў замежжы (гэтаму садзейнічаюць міжнародныя фестывалі, куды запрашаюць нашых кампазітараў), а не ў нас? Такія пытанні рэгулярна ўзнімаліся і ўзнімаюцца на кожным з'ездзе Беларускага саюза кампазітараў. Магутным акордам прагучалі яны і на нядаўнім Міжнародным сімпозіуме "Сучаснае музыказнаўства ў сусветнай навуковай прасторы". Дык ці маюць рацыю спецыялісты, калі б'юць ва ўсе званы?
Далей
|
№ 37 / 905 за 2009-09-12
№ 35 / 903 за 2009-08-29
Няздзейсненыя палёты беларускай анімацыі
“А может быть, ворона, пампарам-пам-пам-пам-пам...” — вось ужо амаль цэлае лета мой шлях на працу суправаджаецца хітом культавага мультфільма “Пластылінавая варона”. Чакаючы цягнік на платформе метро, назіраючы на імправізаваным экране за чарговымі пластылінавымі трансфармацыямі, я міжволі “паглынаю” чарговы рэкламны ролік, каб потым зноў вярнуцца да ўлюбёнага “...но тоже хорошо”. Тое, што мультфільм “вывучылі на памяць” большасць пасажыраў метро — для мяне не падлягае сумневу. Але ж не гэтае, вельмі адноснае, дасягненне натхніла мяне на напісанне праблемнага артыкула, а фантазія трошачкі іншага кшталту: а што, калі б на “гэтым самым месцы” былі беларускія мультфільмы, якіх амаль не ўбачыць ні па тэлебачанні, ні ў кінатэатрах? Дзе яны “хаваюцца”? І чаму “не выходзяць пакрасавацца” нават у метро? На гэтыя пытанні і захацелася знайсці адказы.
Далей
|
Эх, ніхто мяне не любіць!
Існуе такі “чорны” журналісцкі гумар. Маўляў, навошта ўкладваць грошы ў вытворчасць? Там і фінансаванне патрабуецца немалое, і вынікаў давядзецца чакаць не адзін дзень. Куды больш “рэнтабельна” ўкласці хаця б невялічкую частку тых грошай у СМІ — і літаральна на наступны дзень яны распішуць вашы “вытворчыя вынікі” так, што вы і самі будзеце гатовы ў іх паверыць: вось яна, сіла друку! Няблага было б, каб нашы дзеячы культуры калі-нікалі ўзгадвалі гэты анекдот. Можа, менавіта такі “несур’ёзны” падыход да сур’ёзнай тэмы — творчасць і яе адлюстраванне ў прэсе — падштурхне іх да больш актыўнай папулярызацыі ўласных дасягненняў. Бо часам ажно крыўдна бывае: ну чаму таленавітыя музыканты-класікі (дарэчы, класікі ва ўсіх сэнсах) не ўмеюць належным чынам прадставіць тое, чым яны займаюцца, шырокай аўдыторыі? На музычнай мове — калі ласка, “гутараць” без праблем. А давесці хаця б мінімальную інфармацыю пра тое, дзе і як выступілі, што новага стварылі — не, ніяк. І пры гэтым не стамляюцца скардзіцца: эх, не заўважаюць мяне спадары журналісты!
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|