Соцыум № 38 / 1321 за 2017-09-22
Партытуры — як блінцы
На адной з нядаўніх калегій Міністэрства культуры абмяркоўвалі стан, праблемы і перспектывы развіцця тэатральнай дзейнасці ў краіне. У тым ліку закранулі набалелыя пытанні музычных тэатраў. У прыватнасці, з трыбуны ўзгадалі, што за апошнія пяць гадоў у Нацыянальным акадэмічным Вялікім тэатры оперы і балета і ў Беларускім дзяржаўным акадэмічным музычным тэатры адбываліся прэм’еры па творах беларускіх аўтараў, але ініцыятыва іх напісання належала, як правіла, самім тэатрам. Кампазітараў і аўтараў лібрэта папракнулі, што яны не праяўлялі належнай зацікаўленасці ў напісанні такіх твораў, асабліва, калі гэта датычыцца нацыянальна-гістарычнай тэматыкі.
Далей
|
Паўзы ў музычным рэпертуары
Адвечная тэма на ўсіх калегіях, “круглых сталах” і пасяджэннях — рэпертуарная палітыка тэатраў. Часцей за ўсё “пад лупай” разглядаюць драматычныя і лялечныя спектаклі, бо адпаведных калектываў па краіне шмат. Музычную нішу кранаюць меней — магчыма таму, што ў ёй працуе ўсяго два тэатры: Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета і Беларускі дзяржаўны акадэмічны музычны тэатр. І хоць патроху з’яўляюцца прыватныя калектывы і пастаноўкі на іншых сцэнах, дзве дзяржаўныя трупы асаблівай канкурэнцыі не адчуваюць ды заспакоена рухаюцца наперад. Не падвяргаючы сумненню творчыя дасягненні вядучых калектываў, усё ж варта адзначыць: іх афішы выклікаюць у знаўцаў пэўныя пытанні.
Далей
|
№ 37 / 1320 за 2017-09-16
Шмат шуму з нічога
Пількаўшчына — вёска ў Мядзельскім раёне, побач з якой нарадзіўся народны паэт Беларусі Максім Танк. Заўтра з таго дня споўніцца акурат 105 гадоў. “К” з’ездзіла на малую радзіму айчыннага класіка, каб даведацца, чым вабіць гэтае месца турыстаў і ці з’явіцца там калі-небудзь музей.
Далей
|
№ 36 / 1319 за 2017-09-09
Сонечны, тэатральны, кампактны
Сёння сталіца святкуе 950-ю гадавіну. Мы шмат ведаем пра яе гісторыю, пра значэнне ў культурнай, эканамічнай, адукацыйнай ды іншых сферах жыцця рэспублікі і грамадства. Аднак не трэба забываць, што Мінск да ўсяго іншага — месца дзяцінства, сталення, станаўлення і самаспазнання двух мільёнаў людзей. Аглядальнік “К” папрасіла дзеячаў мастацтва — гараджан розных пакаленняў, якіх аб’ядноўвае любоў і пашана да горада-юбіляра, — распавесці пра свае ўлюбёныя месцы Мінска.
Далей
|
№ 35 / 1318 за 2017-09-02
Ракіроўка па-смалявіцку
Хто такі дырэктар дома культуры? У першую чаргу — чалавек, які займаецца адміністрацыйна-гаспадарчай і эканамічнай дзейнасцю сваёй установы. Калі ж выязджаеш у невялікія мястэчкі, напрыклад, у пасёлак Зялёны Бор Смалявіцкага раёна, адразу бачыш, што значэнне пасады куды шырэйшае за службовую інструкцыю: тут дырэктар СДК з’яўляецца тым самым чалавекам, да меркавання якога прыслухоўваюцца і ідуць па параду не толькі непасрэдна ў творчым дачыненні. Таму змена такога сапраўды народнага дырэктара ўспрымаецца тамтэйшымі жыхарамі вельмі востра.
Далей
|
У пошуках падтрымкі
Чаму творчасць немагчымая без фінансавай асновы і што трэба моладзі для прафесійнага старту? Адказы на гэтыя пытанні атрымліваеш ужо тады, калі ствараеш праект самастойна, па-за нейкімі структурамі.
Далей
|
№ 34 / 1317 за 2017-08-26
Лічбы пакуль не радуюць
Вакантнае месца, як вядома, доўга пуставаць не будзе. У тым ліку — і ў сферы культуры Беларусі. Шматлікім айчынным музеям, бібліятэкам, клубам час ад часу патрабуюцца новыя супрацоўнікі, пра што і паведамляецца як у рэспубліканскіх базах вакансій, службах занятасці, так і ў абвестках на інтэрнэт-старонках саміх устаноў культуры. “К” вырашыла “прайсціся” па гэтых адрасах і паглядзець, колькі ж сёння гатовы плаціць у Мінску і па-за межамі МКАД супрацоўнікам сферы культуры. Аказалася, што не так многа, як хацелася б.
Далей
|
Слова пра мову. Яшчэ адно. Не апошняе
Я цяпер нават не журналістам сябе пачуваю, а настаўнікам (па дыпломе і сямігадовай працы ў сталічнай СШ № 209). Пачуваю настаўнікам роднай мовы і літаратуры не ў старэйшых класах, а ў пачатковых, бо гаворка — пра рэчы элементарныя і зразумелыя, калі не ўсім, дык многім. Мы — беларускі народ, які збольшага размаўляе па-руску. Чаму так здарылася, даўно і ёміста патлумачылі іншыя. Як з сітуацыі выходзіць? Трэба вучыцца калі не любіць, дык паважаць тое, што засталося ад Скарыны і Каліноўскага, Купалы і Багдановіча, Чорнага, Танка і Брыля... Яны не ўмелі хлусіць, і я ім веру. Дык як навучыцца паважаць сваю мову? Пра гэта — і гаворка.
Далей
|
№ 32 / 1315 за 2017-08-12
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|