Пра тое, што некаторыя кінапраекты маладых беларускіх аўтараў маюць вялікі патэнцыял, сведчаць добрыя водгукі на замежных пітчынгах. Нядаўняя выпускніца БДАМ Марыя ЯГОРАВА — прадзюсарка, якая працуе з рэжысёрам Любай Зямцовай. Іх стужкі “Месца кахання” і “Выхаванне Арцёма” на экран пакуль не выйшлі, але ўжо атрымалі пахвалу замежных экспертаў і нават фінансавую падтрымку. У працяг тэмы па кінавытворчасці мы гутарым з Марыяй пра важныя знаёмствы, прадзюсіраванне як стыль жыцця і пра два праекты, якія глядач яшчэ не бачыў.

Фестывальны сезон у самым разгары. Сёння ў Глыбокім завяршаецца “Вішнёвы фэст”, неўзабаве брэндавыя святы пройдуць і ў дзясятках іншых куткоў краіны. Між тым, некаторыя нашы музыкі адзін за адным скараюць і замежныя фэсты, становячыся своеасаблівамі эмісарамі беларукай культуры. Мода на сярэднявечча не згасае ва ўсім свеце вось ужо амаль паўстагоддзя. Зразумела, не абмінула яна і Беларусь. Гурт IRDORATH з новага пакалення айчынных музыкантаў пайшоў нават трохі далей за іншых выканаўцаў. Свой стыль ён называе “фэнтэзі-фолкам”, і старадаўнія інструменты ды этнічныя матывы спалучаюцца ў ім з дрэдамі і крыламі цмока на сцэне. Мінулы год для Irdorath стаў прарыўным. Выхад новага альбома на германскім лэйбле, удзел у буйных еўрапейскіх фестывалях, пачатак насычанага гастрольнага жыцця... Гэтым летам калектыў таксама ўвесь час у дарозе. У першы уік-энд ліпеня ён выступіў у Італіі, у другі — у Латвіі, а вось акурат сёння мае выйсці на сцэну буйнога фэсту ў Румыніі. — Фестывальны сезон звычайна доўжыцца з красавіка па кастрычнік, і сёлета ў нас у гэты час толькі некалькі вольных выхадных! — распавядаюць музыканты. На вельмі розных пляцоўках яны імкнуцца распавесці пра родную краіну — не толькі словамі Караткевіча, але і сваім дзівосным шоу ды драйвавай музыкай.

На адрас мінскага гурта Tonqixod крытыкі і меламаны не шкадуюць захопленых слоў. Яго не абвінавачваюць у эстэцтве, а дзякуюць за гэта. Экспертамі з аднайменнага музычнага сайта “тонкіходаўская” работа “Колер, якога няма” прызнаная альбомам 2017 года. Што самае дзіўнае, на момант узнагароджвання групы ўжо фактычна не існавала. Яшчэ год таму, адразу пасля выдання новай праграмы, Tonqixod заявіў пра спыненне дзейнасці. Сёлетнія прэміі на некаторы час вярнулі калектыў на сцэну і далі нагоду яшчэ раз пашкадаваць пра раптоўны і не зусім зразумелы яго распад. З гітарыстам, вакалістам, аўтарам тэкстаў і суаўтарам музыкі Tonqixod Уладзем ЛЯНКЕВІЧАМ мы вырашылі падвесці рысу пад пяцігадовай гісторыяй гурта, якая складалася выключна з творчых поспехаў. Заадно і зазірнулі ў будучыню.

Магчыма, імя акцёра Эрыка АБРАМОВІЧА пакуль мала каму вядомае. Аднак ці не кожны бачыў яго ў шматлікіх рэкламных роліках. Між тым, Эрык таксама грае ў кіно і тэатры. Значнай падзеяй у яго жыцці стаў выхад стужкі Аляксандры Бутар “У асабістую прастору ўваход забаронены”, дзе ён удала дэбютаваў у галоўнай ролі. Адметным быў і вобраз Генры ў ліцэнзійным мюзікле “Непадалёк ад нормы”. Чым не нагода пазнаёміцца з маладым акцёрам бліжэй?

Маляўнічая дзіцячая кніжка — прастора для неверагодных фантазій маленькага чалавека, і нішто не здольнае яе замяніць. Гэта дарослым дастаткова толькі добрай вокладкі. А дзецям патрэбны яскравыя фарбы і цікавыя персанажы, з якімі можна выправіцца ў свет сваіх уяўленняў. Першай сур’ёзнай работай Кацярыны ДУБОВІК стаў дыпломны праект у Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў. Кацярына атрымала заказ на стварэнне ілюстрацый да падарункавага выдання “Шахматнай навелы” Стэфана Цвейга і з поспехам справілася з задачай. Кніга была надрукаваная — што, дарэчы, рэдкая з’ява для дыплома — і стала прадметам гонару за сваю навучэнку знакамітага беларускага графіка Валерыя Славука. Пасля заканчэння акадэміі шэраг аформленых Кацярынай кніжак працягнуўся. Над большасцю з іх яна працавала ўжо пасля таго, як пераехала жыць ў Нідэрланды.

Вы ўжо намецілі сабе тыя імпрэзы, на якія пойдзеце на “Славянскім базары ў Віцебску”, калі выберацеся ў ліпені ў гэты горад? Напэўна, у іх ліку і XXVII Міжнародны конкурс выканаўцаў эстраднай песні “Віцебск-2018”. Нашу краіну на ім будзе прадстаўляць Яўген КУРЧЫЧ. Мусіць, некаторым з вас мала што кажа гэтае імя. Але “куфэрак” адкрываецца вельмі проста — спевака многія ведаюць пад іншым імем. Пад якiм? Набярыцеся цярпення.

Творчыя вечары ў Беларускім саюзе кампазітараў заўсёды незвычайныя і хвалюючыя. Атмасфера на іх пануе папраўдзе сямейная — публіку аб’ядноўваюць агульныя глыбокія адчуванні. Кожная такая сустрэча — глыток натхнення сярод шэрых будняў. Але адна з апошніх была асаблівай. Яе героямі сталі юныя, але ўжо дасведчаныя музыканты. Багдану Бабічу — 15 гадоў, яго сястры Марыяне — усяго 11.

Малады дырыжор Павел ЛЮБАМУДРАЎ, які некалькі гадоў таму вярнуўся ў родную Беларусь пасля заканчэння Санкт-Пецярбургскай кансерваторыі, ужо крыху “саліраваў” на старонках “К” (гл. № 20 за 2015 г.), прэзентуючы створаны ім аркестр “Метамарфоза”. Гэтаму творчаму калектыву, што цяпер існуе не сам па сабе, а пры Беларускім саюзе музычных дзеячаў, пайшоў трэці год. Дык як жыве аркестр, атрымліваючы не стабільны заробак бюджэтнай установы, а толькі разавыя ганарары? Можа, ён проста выжывае? На гэтыя ды іншыя нашы пытанні адказаў мастацкі кіраўнік.

Яна нарадзілася ў гарадку Любань Мінскай вобласці. На той момант там не было прафесійных школ сучаснай харэаграфіі, якая так цікавіла дзяўчынку, а творчае станаўленне і рост абмяжоўваліся школьнымі пастаноўкамі і конкурсамі. Але жаданне танцаваць і ўнутраны імпульс аказаліся мацнейшымі за абставіны, і юная самавучка вырашыла паступіць у Мінскі дзяржаўны каледж мастацтваў. Гісторыя Сабіны МУНАСЫПАВАЙ — той самы выпадак, калі дзіцячае захапленне ператвараецца ў занятак усяго жыцця, а стараннасць і працаздольнасць дапамагаюць дасягнуць жаданага насуперак усім цяжкасцям.