Здаецца, яшчэ нядаўна гэты ўсмешлівы хлопчык быў зоркай нашай дзіцячай музыкі — яскравы, абаяльны, энергічны. І ўжо тады ён пісаў песні, якія ў колах юных выканаўцаў дагэтуль лічацца хітамі. КІРЫЛ ЕРМАКОЎ падрос, змяніў прозвішча на Гуд, і літаральна за некалькі гадоў стаў паспяховым аўтарам і музычным прадзюсарам, чые кампазіцыі выконваюць такія папулярныя артысты, як Zivert, Мот, Валерыя… Але і артыст КІРЫЛ ГУД нікуды не знік — наадварот, у яго вялікія планы…

Невядома, пашчасціла ці не групе Val выйграць сёлетні нацыянальны адбор на “Еўрабачанне” — конкурс адмянілі. Аднак перамогу на ўзроўні Беларусі ўжо ж ніхто не адменіць: Val была лепшай і самай годнай. І цяпер пра яе дазналіся шырокія колы слухачоў не толькі ў нашай краіне, але і ва ўсёй Еўропе, сваю хвіліну славы музыканты атрымалі ў любым выпадку. Val — гэта Vlad and Lera, спявачка Валерыя Грыбусава і саўнд-прадзюсар і мультыінструменталіст Улад Пашкевіч. Група новая і не надта вядомая да нядаўняга часу. Але ў спявачкі Валерыі Грыбусавай у яе 25 гадоў ужо вялікая сцэнічная біяграфія: і Гран-пры фестывалю беларускай песні і паэзіі “Маладзечна — 2013”, і першая прэмія на “Славянскім базары ў Віцебску — 2015”, і шматгадовая праца ў Нацыянальным акадэмічным канцэртным аркестры Беларусі. Пра “Еўрабачанне”, пра тое, што далі шматлікія перамогі ў конкурсах, і як ад працы ў аркестры перайсці да стварэння моднай і актуальнай музыкі мы пагутарым з Валерыяй ГРЫБУСАВАЙ.

Калі сёлета беларускі адбор на конкурс песні “Еўрабачанне” абышоўся без традыцыйных скандалаў, то чалавечую драму мы ўсё ж такі назіралі. Здавалася б, вось ён — наш удзельнік форуму — Ян ЯРАШ, але тут абвяшчаюць балы, атрыманыя дуэтам VAL пры глядацкім галасаванні, і... прабач-бывай, Ратэрдам, — будучая сталіца знакаміта-неадназначнага фестывалю. А, можа, яно і да лепшага, што ўсё так выйшла? Упэўнены, музычная кар’ера таленавітага выканаўцы і без дадзенага творчага спаборніцтва складзецца выдатна.

Яе песні чуў кожны, хто хоць калі ўключаў радыё, ды й тэлегледача, што не бачыў гэтую артыстку, знайсці складана — яна ўдзельнічае ў самых рэйтынгавых тэлепраектах. Аляксандра Захарык спявае джаз, фанк, соўл, і смела можна сказаць, што гэта адна з самых лепшых вакалістак у беларускай папулярнай музыцы. Свой прафесійны шлях на сцэне артыстка пачала яшчэ падлеткам: паўдзельнічала ў нацыянальным адборы на “Дзіцячае Еўрабачанне”, а неўзабаве была ўжо ў кроку ад перамогі ў дарослым адборы з групай “Вецер у галаве”. Увогуле, дзе толькі не пабачыш Аляксандру Захарык — яна ўвесь час рухаецца, адгукаецца на ўсе цікавыя прапановы, удзельнічае ў конкурсах, супрацоўнічае з рознымі калектывамі, напаўняе радыёэфіры сваімі песнямі. А гучаць гэтыя песні, дарэчы, на розных кантынентах, бо ў наш час межаў для музыкі не існуе.

Беларускі лэйбл Ezhevika — сапраўдны кландайк сучаснай электронікі. Фізічна яго рэдакцыя знаходзіцца ў Мінску, але гэта не перашкаджае ёй выдаваць музыку з усяго зямнога шара. Дзякуючы лэйблу замежныя аўтары трапляюць у беларускае культурнае поле, а многія таленавітыя суайчыннікі распачынаюць свой шлях да сусветнай аўдыторыі. Як сцвярджае кіраўнік лэйбла Канстанцін КУР’ЯНАЎ, ён рады бачыць, чуць і выдаваць самую разнастайную музыку — абы яна была якаснай ды арыгінальнай.

Апошнім часам біяграфія фотамастачкі Таццяны ТКАЧОВАЙ у нечым нагадвае казку пра Папялушку. Яшчэ ўчора яе ніхто не ведаў нават у вузкім коле, а сёння ў ейным актыве — цэлая гронка прызоў на буйных міжнародных фэстах і публікацыі ў найпрэстыжных замежных выданнях. І што самае дзіўнае ды прыемнае: Таня дамаглася ўсяго гэтага без “хайпу” і спекуляцый на хваравітых тэмах. А кранальная шчырасць — якая з’яўляецца галоўнай ейнай “зброяй” — не выклікае сумневаў нават у апошняга скептыка. Тым не менш, рэакцыю ейная творчасць (і асабліва яе поспех) выклікае неадназначную… Карацей, нагодаў для размовы — болей чым трэба.

Ці можа стаць папулярным гурт, які не іграе папулярную музыку? Адказ сваімі 20-цю гадамі на сцэне дае “Стары Ольса”. Калісьці ніхто не мог прадказаць, што калектыў з дзіўнымі старажытнымі інструментамі і з забытымі незразумелымі творамі, узятымі з глыбінь стагоддзяў, стане вядомым на ўсю Беларусь і пакладзе пачатак новай музычнай модзе. Больш за тое — будзе разрывацца паміж гастролямі па ЗША і Еўропе і прадаваць свае альбомы па ўсім свеце. І ўсё гэта з нашай беларускай спадчынай, нашымі мовай і гісторыяй. Юбілейныя канцэрты на Радзіме пройдуць у лістападзе — якраз у гэтым месяцы 20 гадоў таму з’явіўся калектыў з назвай “Стары Ольса”. Яго ўтварыў і да нашых дзён вядзе па жыцці Зміцер Сасноўскі — музыкант, гісторык, музыказнаўца, пісьменнік і проста чалавек, захоплены і апантаны беларускай мінуўшчынай.

Колькі б новых і модных стыляў не з’яўлялася, як бы далёка не заходзіла ў эксперыментах папулярная музыка, застаецца вечная каштоўнасць — песня. У пошуках твораў, дзе ёсць і мелодыя і добрыя словы, якія хочацца і слухаць і спяваць самім, мы часцей зазіраем у гісторыю. А мінскі гурт “Рэха” — з нашага часу, яго песні гучаць у эфірах і на шматлікіх, хоць і не шматлюдных канцэртах па ўсёй Беларусі. Гэта не рэп, не рок, не танцавальная музыка ці яшчэ нешта такое ж востраактуальнае — гэта менавіта песні, лірычны герой якіх — блізкі і зразумелы любому беларускаму слухачу. Лідар “Рэха” — Андрусь Такінданг. Групе 17 гадоў, і, як ва ўсіх, былі ў яе і ўзлёты, і падзенні. Але на сённяшні дзень ёсць і пастаянны састаў, і два песенныя альбомы, і мноства канцэртаў, і рэнамэ непафаснага, свойскага для любой аўдыторыі калектыву. А ў Андруся Такінданга ёсць яшчэ і група “Гаротніца” — таксама вельмі заўважны праект з вакалісткай Валерыяй Валадзько, ёсць карціны і іншыя мастацкія праекты — бо акрамя іншага Андрусь мастак. Але галоўнае на гэты момант — “Рэха”.

Магілёўскі гурт Nizkiz ужо можна смела назваць нумарам адзін з новага пакалення беларускай рок-музыкі. Выглядае так, што да стадыёнаў гэтаму калектыву, сапраўды, засталося пару крокаў. Аншлагі, армія прыхільнікаў, удзел у знакавых фестывалях, тры альбомы, хіты, якасныя кліпы, выхад на міжнародную арэну. Між іншым, і прызнанне з боку прафесіяналаў і крытыкаў. Да гэтага Nizkiz ішоў не адзін дзень, і папулярнасць не звалілася аднекуль раптоўна — усё заслужана працай, а не толькі талентам. Апошні год гурт пастаянна быў на слыху — то сольны канцэрт у прэстыжнай зале, то адметны кліп, то выступленне з сусветнымі зоркамі… А яшчэ фестываль за фестывалем і колькасць прыхільнікаў, што імкліва павялічваецца. З вакалістам Nizkiz Аляксандрам Ільіным гутарым і пра нядаўнія падзеі, і пра гісторыю калектыву, і нават пра мары, вартыя сапраўднага музыканта.