Кірыл КЕДУК — беларускі піяніст, якога вельмі цяжка вылавіць для сустрэчы, паколькі амаль увесь час ён праводзіць за межамі нашай краіны і пакуль не скарыў хіба адну Аўстралію. Steinway Hall у Нью-Ёрку, Зальцбургскі Мацартэум, Маскоўская кансерваторыя, зала Каралевы Лізаветы ў Антверпене, Марыінскі тэатр у Пецярбургу, зала Вердзі ў Мілане, Bridgewater Hall у Манчэстэры, Тэатр Гарыбальдзі ў Палерма, Маскоўскі міжнародны Дом музыкі і Hamarikyu Asahi Hall у Токіа — музыкант шмат выступае як сольны выканаўца ды супрацоўнічае з рознымі аркестрамі з усяго свету, але і беларускіх слухачоў не абмінае ўвагай. “Культура” ўлучыла момант паміж канцэртамі на радзіме і пагутарыла з піяністам пра яго планы на будучыню, сучасную беларускую музыку і аркестравую хімію.

Першая плытка гурта ТАМ “Калі б не золак...” атрымалася сугучнай з мелодыяй беларускіх балот і лабірынтамі месяцовых сцяжынак сярод глухіх нетраў. Электронны рытм разбаўлены гарланістым грукатам істот з цёмнага свету, засмучаным баянам і харавымі напевамі на даўно забытай мове. За кожнай кампазіцыяй хаваецца падтэкст — але ён не відавочны. Уласна, з падтэкстаў і тлумачэнняў мы і пачалі наша інтэрв’ю з удзельнікамі гурта Арцёмам ХЕЙГАМ і Цімафеем ЧАВУСАВЫМ. А яшчэ — з тых выдатных адкрыццяў, якія можна здзейсніць, паглыбіўшыся ў культуру роднай зямлі.

23 — 26 мая ў Мінску ўжо ў другі раз пройдуць “Беларускія флейтавыя дні”. Знаёмцеся, адна з арганізатараў — Дзіяна ГАНТАРЭНКА. Не проста прыгожая ды стыльная дзяўчына, а лаўрэат міжнародных конкурсаў, стыпендыят фонда Уладзіміра Співакова, салістка аркестра Нацыянальнага акадэмічнага Вялікага тэатра оперы і балета Беларусі. А яшчэ — маці трох сыноў і ініцыятар не толькі згаданага фестывалю, а адразу некалькіх адметных канцэртна-адукацыйных праектаў, уключаючы Флейтавы цэнтр. І ўвогуле — чалавек, які фантануе шматлікімі ідэямі, як зрабіць нашы канцэртныя афішы яшчэ больш насычанымі, а жыццё — больш музычным.

У назве свайго праекта Наталля КУНІЦКАЯ абыграла ўласнае прозвішча. Mustelide сугучна слову “куніца”. Пяць гадоў таму клавішніца групы “Серебряная свадьба” адарвалася ад калектыву, пачала сама ствараць музыку і практычна імгненна з поўнай невядомасці трапіла на старонкі модных выданняў, на фестывальныя сцэны, у спісы лаўрэатаў розных прэмій. І амаль адразу яе назвалі “электроннай прынцэсай”. Песні вабілі незвычайнасцю, у гэтым і быў сакрэт поспеху. Не так даўно адбылася прэм’ера ўжо трэцяй яе пласцінкі — Ginseng Woman, створанай з гукаў зламаных інструментаў. Гісторыя паўтарылася: песні Mustelide ізноў у цэнтры ўвагі. Наталля нястомна прадзюсіруе не толькі сваю музыку, але і сваю кар’еру. І пры гэтым няспынна парушае межы, бо лічыць, што ў ХХІ стагоддзі для музыканта іх няма — ні геаграфічных, ні творчых.

8 красавіка ў Мінску спявачка, раней вядомая беларускаму слухачу пад псеўданімам Рэспубліка Паліна, пасля вялікага перапынку прэзентуе свой новы альбом. Цягам гэтых чатырох гадоў Паліна ПАЛАНЕЙЧЫК не толькі даглядала свайго маленькага сына Сцёпу, але вучылася музыцы, змяніла псеўданім на Palina і займела немалы поспех на ўкраінскім тэлешоу “Х-фактар”. Апошнім часам яна багата гастралюе па суседняй краіне, але прызнаецца, што ў Беларусі адчувае сябе лепей. Я сустрэлася са спявачкай, каб пагаварыць пра яе новы музычны досвед, пераасэнсаванне сваёй творчасці і прафесійныя клопаты.

Тэатральны кампазітар — не самая папулярная прафесія. Але за апошнія гады два бадай ніводнага з іх не згадвалі на афішах спектакляў так часта, як Эрыка АРЛОВА-ШЫМКУСА. “Войцэк”, “Крыжовыпаходдзяцей” і “Песня песняў” у Мінску, “Эдып” і “Гогаль. Fatum” у Гомелі — пакідаючы водгукі на гэтыя спектаклі, гледачы адзначаюць не толькі ўбачанае, але і пачутае. Малады музыкант распавёў “К”, што можа гучаць са сцэны і чаму сумныя мелодыі не заўжды пасуюць для драмы.

27 снежня споўнілася 99 гадоў з дня нараджэння народнай артысткі СССР Галіны Макаравай. Скажаце, лічба ж не “круглая”? А вось акурат гэта і справакавала жаданне… не, нават не паразважаць пра патрэбу згадваць яркіх творцаў не толькі ў “вызначаныя” дні. Захацелася расказаць, што тыя каштоўнасці і ідэалы, якімі жыў чалавек, працягваюцца і пасля смерці. У яго нашчадках, дзякуючы якім мы можам гаварыць не пра асобных творцаў, але пра яркія творчыя дынастыі.

Яе вершы пазбаўлены відавочных прыкметаў часу: там не знойдзеш, скажам, эквілібрыстычнай гульні з назвамі гаджэтаў або адсылак да Інтэрнэт-мемаў. Наадварот, яе паэзіі ўласцівая пранізлівасць і памкненне быць шчырым. Але чамусьці ты ўпэўнены, што гэта шчырасць менавіта насельніка ХХІ стагоддзя. Маладая паэтка з Гомеля Наста ШАКУНОВА распавядае пра тое, што падштурхнула яе да такога архаічнага, здавалася б, спосабу самавыяўлення і чаго бракуе арт-жыццю другога па велічыні беларускага горада, у арганізацыі якога яна бярэ самы чынны ўдзел. А вось пра тое, чаму гэтая выпускніца БДУКіМ звольнілася (як выявілася) з абласной бібліятэкі — хаця, мяркуючы па яе актыўнасці ў сацсетках, працавала яна там з імпэтам — Наста распавядаць адмовілася.

Пра тое, што некаторыя кінапраекты маладых беларускіх аўтараў маюць вялікі патэнцыял, сведчаць добрыя водгукі на замежных пітчынгах. Нядаўняя выпускніца БДАМ Марыя ЯГОРАВА — прадзюсарка, якая працуе з рэжысёрам Любай Зямцовай. Іх стужкі “Месца кахання” і “Выхаванне Арцёма” на экран пакуль не выйшлі, але ўжо атрымалі пахвалу замежных экспертаў і нават фінансавую падтрымку. У працяг тэмы па кінавытворчасці мы гутарым з Марыяй пра важныя знаёмствы, прадзюсіраванне як стыль жыцця і пра два праекты, якія глядач яшчэ не бачыў.