Яе песні чуў кожны, хто хоць калі ўключаў радыё, ды й тэлегледача, што не бачыў гэтую артыстку, знайсці складана — яна ўдзельнічае ў самых рэйтынгавых тэлепраектах. Аляксандра Захарык спявае джаз, фанк, соўл, і смела можна сказаць, што гэта адна з самых лепшых вакалістак у беларускай папулярнай музыцы. Свой прафесійны шлях на сцэне артыстка пачала яшчэ падлеткам: паўдзельнічала ў нацыянальным адборы на “Дзіцячае Еўрабачанне”, а неўзабаве была ўжо ў кроку ад перамогі ў дарослым адборы з групай “Вецер у галаве”. Увогуле, дзе толькі не пабачыш Аляксандру Захарык — яна ўвесь час рухаецца, адгукаецца на ўсе цікавыя прапановы, удзельнічае ў конкурсах, супрацоўнічае з рознымі калектывамі, напаўняе радыёэфіры сваімі песнямі. А гучаць гэтыя песні, дарэчы, на розных кантынентах, бо ў наш час межаў для музыкі не існуе.

Беларускі лэйбл Ezhevika — сапраўдны кландайк сучаснай электронікі. Фізічна яго рэдакцыя знаходзіцца ў Мінску, але гэта не перашкаджае ёй выдаваць музыку з усяго зямнога шара. Дзякуючы лэйблу замежныя аўтары трапляюць у беларускае культурнае поле, а многія таленавітыя суайчыннікі распачынаюць свой шлях да сусветнай аўдыторыі. Як сцвярджае кіраўнік лэйбла Канстанцін КУР’ЯНАЎ, ён рады бачыць, чуць і выдаваць самую разнастайную музыку — абы яна была якаснай ды арыгінальнай.

Апошнім часам біяграфія фотамастачкі Таццяны ТКАЧОВАЙ у нечым нагадвае казку пра Папялушку. Яшчэ ўчора яе ніхто не ведаў нават у вузкім коле, а сёння ў ейным актыве — цэлая гронка прызоў на буйных міжнародных фэстах і публікацыі ў найпрэстыжных замежных выданнях. І што самае дзіўнае ды прыемнае: Таня дамаглася ўсяго гэтага без “хайпу” і спекуляцый на хваравітых тэмах. А кранальная шчырасць — якая з’яўляецца галоўнай ейнай “зброяй” — не выклікае сумневаў нават у апошняга скептыка. Тым не менш, рэакцыю ейная творчасць (і асабліва яе поспех) выклікае неадназначную… Карацей, нагодаў для размовы — болей чым трэба.

Ці можа стаць папулярным гурт, які не іграе папулярную музыку? Адказ сваімі 20-цю гадамі на сцэне дае “Стары Ольса”. Калісьці ніхто не мог прадказаць, што калектыў з дзіўнымі старажытнымі інструментамі і з забытымі незразумелымі творамі, узятымі з глыбінь стагоддзяў, стане вядомым на ўсю Беларусь і пакладзе пачатак новай музычнай модзе. Больш за тое — будзе разрывацца паміж гастролямі па ЗША і Еўропе і прадаваць свае альбомы па ўсім свеце. І ўсё гэта з нашай беларускай спадчынай, нашымі мовай і гісторыяй. Юбілейныя канцэрты на Радзіме пройдуць у лістападзе — якраз у гэтым месяцы 20 гадоў таму з’явіўся калектыў з назвай “Стары Ольса”. Яго ўтварыў і да нашых дзён вядзе па жыцці Зміцер Сасноўскі — музыкант, гісторык, музыказнаўца, пісьменнік і проста чалавек, захоплены і апантаны беларускай мінуўшчынай.

Колькі б новых і модных стыляў не з’яўлялася, як бы далёка не заходзіла ў эксперыментах папулярная музыка, застаецца вечная каштоўнасць — песня. У пошуках твораў, дзе ёсць і мелодыя і добрыя словы, якія хочацца і слухаць і спяваць самім, мы часцей зазіраем у гісторыю. А мінскі гурт “Рэха” — з нашага часу, яго песні гучаць у эфірах і на шматлікіх, хоць і не шматлюдных канцэртах па ўсёй Беларусі. Гэта не рэп, не рок, не танцавальная музыка ці яшчэ нешта такое ж востраактуальнае — гэта менавіта песні, лірычны герой якіх — блізкі і зразумелы любому беларускаму слухачу. Лідар “Рэха” — Андрусь Такінданг. Групе 17 гадоў, і, як ва ўсіх, былі ў яе і ўзлёты, і падзенні. Але на сённяшні дзень ёсць і пастаянны састаў, і два песенныя альбомы, і мноства канцэртаў, і рэнамэ непафаснага, свойскага для любой аўдыторыі калектыву. А ў Андруся Такінданга ёсць яшчэ і група “Гаротніца” — таксама вельмі заўважны праект з вакалісткай Валерыяй Валадзько, ёсць карціны і іншыя мастацкія праекты — бо акрамя іншага Андрусь мастак. Але галоўнае на гэты момант — “Рэха”.

Магілёўскі гурт Nizkiz ужо можна смела назваць нумарам адзін з новага пакалення беларускай рок-музыкі. Выглядае так, што да стадыёнаў гэтаму калектыву, сапраўды, засталося пару крокаў. Аншлагі, армія прыхільнікаў, удзел у знакавых фестывалях, тры альбомы, хіты, якасныя кліпы, выхад на міжнародную арэну. Між іншым, і прызнанне з боку прафесіяналаў і крытыкаў. Да гэтага Nizkiz ішоў не адзін дзень, і папулярнасць не звалілася аднекуль раптоўна — усё заслужана працай, а не толькі талентам. Апошні год гурт пастаянна быў на слыху — то сольны канцэрт у прэстыжнай зале, то адметны кліп, то выступленне з сусветнымі зоркамі… А яшчэ фестываль за фестывалем і колькасць прыхільнікаў, што імкліва павялічваецца. З вакалістам Nizkiz Аляксандрам Ільіным гутарым і пра нядаўнія падзеі, і пра гісторыю калектыву, і нават пра мары, вартыя сапраўднага музыканта.

Вакалістка гурта Shuma, вакалістка гуртоў Kazalpin, Akana NHS ці Indiga — такіх вызначэнняў для Русі замала. Яе кароткае сцэнічнае імя ўжо само па сабе брэнд — мноства праектаў, сумесных прац, прэмій і ўзнагарод. Яшчэ ў 2003-м Indiga перамагла на “Басовішчы”, у 2015-м званне лепшага альбома Беларусі атрымала дэбютная пласцінка Shuma, сёлета кліп Shuma стаў лаўрэатам Берлінскага фестывалю музычнага відэа. Руся прыцягвае ўвагу і ў музыцы, і па-за музыкай — у яе хапае заняткаў, якія маюць розгалас у публічнай прасторы. І нават нараджэнне дзіця не запаволіла хуткі рух. У самы бліжэйшы час на свет з’явіцца трэці альбом Shuma з назвай “Me, mother”, які сама артыстка лічыць лепшым у кар’еры гурта.

Ці ёсць жыццё пасля “Еўрабачання”? Для многіх удзел у ім так і застаецца самым яскравым момантам у кар’еры. Uzari разам са скрыпачкай Маймунай прадстаўляў Беларусь на міжнародным конкурсе ў 2015 годзе, але славутым музыкант хоча быць не за кошт гэтага — ён ідзе наперад. Нядаўна на свет з’явіўся дэбютны альбом “Падзяка сэрца”. Ваня Зданюк з песняй аўтарства Uzari стаў лаўрэатам “Славянскага базару ў Віцебску”. Незадоўга да таго выступленне Юрыя Наўроцкага — Uzari — было адным з самых запамінальных нумароў шоу закрыцця ІІ Еўрапейскіх гульняў у Мінску. Толькі-толькі ў Юрмале прайшоў чарговы фестываль Лаймы Вайкуле, сярод зорак якога быў і наш герой. А яшчэ ў яго свая прадакшн-кампанія і школа мастацтваў. Галоўнае, што вылучае Uzari на нашай сцэне, — імкненне ствараць актуальную і стыльную поп-музыку.

Кірыл КЕДУК — беларускі піяніст, якога вельмі цяжка вылавіць для сустрэчы, паколькі амаль увесь час ён праводзіць за межамі нашай краіны і пакуль не скарыў хіба адну Аўстралію. Steinway Hall у Нью-Ёрку, Зальцбургскі Мацартэум, Маскоўская кансерваторыя, зала Каралевы Лізаветы ў Антверпене, Марыінскі тэатр у Пецярбургу, зала Вердзі ў Мілане, Bridgewater Hall у Манчэстэры, Тэатр Гарыбальдзі ў Палерма, Маскоўскі міжнародны Дом музыкі і Hamarikyu Asahi Hall у Токіа — музыкант шмат выступае як сольны выканаўца ды супрацоўнічае з рознымі аркестрамі з усяго свету, але і беларускіх слухачоў не абмінае ўвагай. “Культура” ўлучыла момант паміж канцэртамі на радзіме і пагутарыла з піяністам пра яго планы на будучыню, сучасную беларускую музыку і аркестравую хімію.