Колькі б новых і модных стыляў не з’яўлялася, як бы далёка не заходзіла ў эксперыментах папулярная музыка, застаецца вечная каштоўнасць — песня. У пошуках твораў, дзе ёсць і мелодыя і добрыя словы, якія хочацца і слухаць і спяваць самім, мы часцей зазіраем у гісторыю. А мінскі гурт “Рэха” — з нашага часу, яго песні гучаць у эфірах і на шматлікіх, хоць і не шматлюдных канцэртах па ўсёй Беларусі. Гэта не рэп, не рок, не танцавальная музыка ці яшчэ нешта такое ж востраактуальнае — гэта менавіта песні, лірычны герой якіх — блізкі і зразумелы любому беларускаму слухачу. Лідар “Рэха” — Андрусь Такінданг. Групе 17 гадоў, і, як ва ўсіх, былі ў яе і ўзлёты, і падзенні. Але на сённяшні дзень ёсць і пастаянны састаў, і два песенныя альбомы, і мноства канцэртаў, і рэнамэ непафаснага, свойскага для любой аўдыторыі калектыву. А ў Андруся Такінданга ёсць яшчэ і група “Гаротніца” — таксама вельмі заўважны праект з вакалісткай Валерыяй Валадзько, ёсць карціны і іншыя мастацкія праекты — бо акрамя іншага Андрусь мастак. Але галоўнае на гэты момант — “Рэха”.

Магілёўскі гурт Nizkiz ужо можна смела назваць нумарам адзін з новага пакалення беларускай рок-музыкі. Выглядае так, што да стадыёнаў гэтаму калектыву, сапраўды, засталося пару крокаў. Аншлагі, армія прыхільнікаў, удзел у знакавых фестывалях, тры альбомы, хіты, якасныя кліпы, выхад на міжнародную арэну. Між іншым, і прызнанне з боку прафесіяналаў і крытыкаў. Да гэтага Nizkiz ішоў не адзін дзень, і папулярнасць не звалілася аднекуль раптоўна — усё заслужана працай, а не толькі талентам. Апошні год гурт пастаянна быў на слыху — то сольны канцэрт у прэстыжнай зале, то адметны кліп, то выступленне з сусветнымі зоркамі… А яшчэ фестываль за фестывалем і колькасць прыхільнікаў, што імкліва павялічваецца. З вакалістам Nizkiz Аляксандрам Ільіным гутарым і пра нядаўнія падзеі, і пра гісторыю калектыву, і нават пра мары, вартыя сапраўднага музыканта.

Вакалістка гурта Shuma, вакалістка гуртоў Kazalpin, Akana NHS ці Indiga — такіх вызначэнняў для Русі замала. Яе кароткае сцэнічнае імя ўжо само па сабе брэнд — мноства праектаў, сумесных прац, прэмій і ўзнагарод. Яшчэ ў 2003-м Indiga перамагла на “Басовішчы”, у 2015-м званне лепшага альбома Беларусі атрымала дэбютная пласцінка Shuma, сёлета кліп Shuma стаў лаўрэатам Берлінскага фестывалю музычнага відэа. Руся прыцягвае ўвагу і ў музыцы, і па-за музыкай — у яе хапае заняткаў, якія маюць розгалас у публічнай прасторы. І нават нараджэнне дзіця не запаволіла хуткі рух. У самы бліжэйшы час на свет з’явіцца трэці альбом Shuma з назвай “Me, mother”, які сама артыстка лічыць лепшым у кар’еры гурта.

Ці ёсць жыццё пасля “Еўрабачання”? Для многіх удзел у ім так і застаецца самым яскравым момантам у кар’еры. Uzari разам са скрыпачкай Маймунай прадстаўляў Беларусь на міжнародным конкурсе ў 2015 годзе, але славутым музыкант хоча быць не за кошт гэтага — ён ідзе наперад. Нядаўна на свет з’явіўся дэбютны альбом “Падзяка сэрца”. Ваня Зданюк з песняй аўтарства Uzari стаў лаўрэатам “Славянскага базару ў Віцебску”. Незадоўга да таго выступленне Юрыя Наўроцкага — Uzari — было адным з самых запамінальных нумароў шоу закрыцця ІІ Еўрапейскіх гульняў у Мінску. Толькі-толькі ў Юрмале прайшоў чарговы фестываль Лаймы Вайкуле, сярод зорак якога быў і наш герой. А яшчэ ў яго свая прадакшн-кампанія і школа мастацтваў. Галоўнае, што вылучае Uzari на нашай сцэне, — імкненне ствараць актуальную і стыльную поп-музыку.

Кірыл КЕДУК — беларускі піяніст, якога вельмі цяжка вылавіць для сустрэчы, паколькі амаль увесь час ён праводзіць за межамі нашай краіны і пакуль не скарыў хіба адну Аўстралію. Steinway Hall у Нью-Ёрку, Зальцбургскі Мацартэум, Маскоўская кансерваторыя, зала Каралевы Лізаветы ў Антверпене, Марыінскі тэатр у Пецярбургу, зала Вердзі ў Мілане, Bridgewater Hall у Манчэстэры, Тэатр Гарыбальдзі ў Палерма, Маскоўскі міжнародны Дом музыкі і Hamarikyu Asahi Hall у Токіа — музыкант шмат выступае як сольны выканаўца ды супрацоўнічае з рознымі аркестрамі з усяго свету, але і беларускіх слухачоў не абмінае ўвагай. “Культура” ўлучыла момант паміж канцэртамі на радзіме і пагутарыла з піяністам пра яго планы на будучыню, сучасную беларускую музыку і аркестравую хімію.

Першая плытка гурта ТАМ “Калі б не золак...” атрымалася сугучнай з мелодыяй беларускіх балот і лабірынтамі месяцовых сцяжынак сярод глухіх нетраў. Электронны рытм разбаўлены гарланістым грукатам істот з цёмнага свету, засмучаным баянам і харавымі напевамі на даўно забытай мове. За кожнай кампазіцыяй хаваецца падтэкст — але ён не відавочны. Уласна, з падтэкстаў і тлумачэнняў мы і пачалі наша інтэрв’ю з удзельнікамі гурта Арцёмам ХЕЙГАМ і Цімафеем ЧАВУСАВЫМ. А яшчэ — з тых выдатных адкрыццяў, якія можна здзейсніць, паглыбіўшыся ў культуру роднай зямлі.

23 — 26 мая ў Мінску ўжо ў другі раз пройдуць “Беларускія флейтавыя дні”. Знаёмцеся, адна з арганізатараў — Дзіяна ГАНТАРЭНКА. Не проста прыгожая ды стыльная дзяўчына, а лаўрэат міжнародных конкурсаў, стыпендыят фонда Уладзіміра Співакова, салістка аркестра Нацыянальнага акадэмічнага Вялікага тэатра оперы і балета Беларусі. А яшчэ — маці трох сыноў і ініцыятар не толькі згаданага фестывалю, а адразу некалькіх адметных канцэртна-адукацыйных праектаў, уключаючы Флейтавы цэнтр. І ўвогуле — чалавек, які фантануе шматлікімі ідэямі, як зрабіць нашы канцэртныя афішы яшчэ больш насычанымі, а жыццё — больш музычным.

У назве свайго праекта Наталля КУНІЦКАЯ абыграла ўласнае прозвішча. Mustelide сугучна слову “куніца”. Пяць гадоў таму клавішніца групы “Серебряная свадьба” адарвалася ад калектыву, пачала сама ствараць музыку і практычна імгненна з поўнай невядомасці трапіла на старонкі модных выданняў, на фестывальныя сцэны, у спісы лаўрэатаў розных прэмій. І амаль адразу яе назвалі “электроннай прынцэсай”. Песні вабілі незвычайнасцю, у гэтым і быў сакрэт поспеху. Не так даўно адбылася прэм’ера ўжо трэцяй яе пласцінкі — Ginseng Woman, створанай з гукаў зламаных інструментаў. Гісторыя паўтарылася: песні Mustelide ізноў у цэнтры ўвагі. Наталля нястомна прадзюсіруе не толькі сваю музыку, але і сваю кар’еру. І пры гэтым няспынна парушае межы, бо лічыць, што ў ХХІ стагоддзі для музыканта іх няма — ні геаграфічных, ні творчых.

8 красавіка ў Мінску спявачка, раней вядомая беларускаму слухачу пад псеўданімам Рэспубліка Паліна, пасля вялікага перапынку прэзентуе свой новы альбом. Цягам гэтых чатырох гадоў Паліна ПАЛАНЕЙЧЫК не толькі даглядала свайго маленькага сына Сцёпу, але вучылася музыцы, змяніла псеўданім на Palina і займела немалы поспех на ўкраінскім тэлешоу “Х-фактар”. Апошнім часам яна багата гастралюе па суседняй краіне, але прызнаецца, што ў Беларусі адчувае сябе лепей. Я сустрэлася са спявачкай, каб пагаварыць пра яе новы музычны досвед, пераасэнсаванне сваёй творчасці і прафесійныя клопаты.