Некалькі думак пра літаратуру і тэатр. Чаму ў літаратуры беларусы зазвычай здзіўляюць моцнымі пачуццямі, жарсцямі, яркімі брутальна-эратычнымі вобразамі і матывамі? Рэзкім гумарам, сапраўднымі хорар-сцэнамі, вялікай унутранай свабодай і непадманным нацыянальным зместам? Перачытайце хаця б Янку Купалу, Максіма Гарэцкага, Міхася Зарэцкага ці Міхася Лынькова! Але чаму падобнага няма ў тэатры (не кажучы пра айчыннае кіно)?

У фільме-пераможцы Нацыянальнага конкурсу ігравога кіно Мінскага міжнароднага кінафестывалю “Лістапад-2015” маладога рэжысёра Мікіты Лаўрэцкага “Беларускі псіхапат” ёсць наступная сцэна. Маладыя людзі спрабуюць патрапіць на лецішча, але аказваецца, што ў іх няма ключа ад брамы. І тады тры хлопцы і тры дзяўчыны, асабліва не пераймаючыся, пералазяць цераз нечаканую перашкоду. Гучыць рэпліка, накіраваная да спадарожніка, меркаванага гаспадара: “Ну а дача хоць твая?..”

Мастацкая галерэя Аляксея Кузьміча на ягонай радзіме ў вёсцы Махро на Іванаўшчыне існуе паўтара гады. І мінуў год, як установа набыла дзяржаўны статус, стала філіялам музейнага комплексу Напалеона Орды, які знаходзіцца там жа, у Іванаўскім раёне.