Зміцер ЮРКЕВІЧ, гісторык-архівіст: У нумары “К” за 15 снежня быў апублікаваны матэрыял шаноўнай спадарыні Дар’і Амяльковіч “Пан Тадэвуш”: вяртанне кінаэпапеі” — пра паказ знакамітай польскай стужкі. З гэтай нагоды хацелася б падзяліцца з чытачамі сваімі ўражаннямі.

У Рыа-дэ-Жанейра згарэў Нацыянальны музей Бразіліі! Гэта найстарэйшая навуковая ўстанова краіны. Пажарныя змагаліся з агнём, які бушаваў у будынку, дзе сабраныя больш за 20 мільёнаў звышкаштоўнейшых экспанатаў.

Напярэдадні навучальнага года заўжды з новай сілай распачынаецца зацікаўленая размова і пра навучальныя сістэмы, і пра падручнікі. На школу традыцыйна ўскладаецца ўвесь цяжар гэтай місіі: маўляў, там цябе навучаць. Але ж апроч нашай завядзёнкі (паслухаў-прачытаў-пераказаў) ёсць і дадатковыя, часам куды больш эфектыўныя метады, скіраваныя не толькі на перадачу ведаў, але і ўменне іх здабываць. А галоўнае, на ўменне назапашваць досвед цягам усяго жыцця — і пры неабходнасці імкліва знаходзіць на палічках памяці відавочныя паралелі, выбудоўваць уласныя прычынна-выніковыя сувязі. Менавіта такі падыход уласцівы некаторым еўрапейскім гістарычным музеям, дзе плённа выкарыстоўваецца інтэрактыў.

Ёсць такая народная прыпавесць, якая трапіла ў падручнікі па эканоміцы. Пра селяніна, які забіў уласную курыцу, што несла залатыя яйкі. Забіў у парыве раздражнення — курыца несла залатыя яйкі рэгулярна, але па адным у дзень, а гаспадару хацелася хуткага вялікага прыбытку. Любы дасведчаны эканаміст скажа вам, што курыца, якая нясе залатыя яйкі — гэта наш капітал, а залатыя яйкі — гэта прыбытак, які ён можа прынесці пры правільным інвеставанні.

Летась эпатажны мастак Руслан ВАШКЕВІЧ увайшоў у тэатральную прастору, стварыўшы сцэнаграфію для пастаноўкі “Школа падаткаплацельшчыкаў”. Мінула крыху больш за год — і яго імя ізноў на афішы Купалаўскага тэатра: гэтым разам у дэкарацыях Вашкевіча зажылі персанажы п’есы Ясміны Рэзы. Ці не вырашыў мастак асталявацца ў новай прафесіі?

З год таму ў газеце “Культура” быў апублікаваны мой артыкул “Помнік Кузьму Чорнаму? Чаму і не!” Там я якраз і ўзгадаў першую вандроўку са студэнтамі архітэктурнага факультэта БНТУ да кургана памяці роду слугі Божага Эдварда Вайніловіча, які знаходзіцца ў кіламетры ад вёскі Савічы Капыльскага раёна. Ад маёнтка, які там месціўся, не засталося нават цаглінкі…

19 мая ўпершыню пабываў на літаратурным фестывалі “Агмень” імя Анатоля Сыса. Ладзілася свята на падворку роднай хаты паэта ў вёсцы Гарошкаў, што ў Рэчыцкім раёне. А непадалёк ад Гарошкава месціцца вёска Заспа — тут нарадзіўся і пахаваны паэт Віктар Стрыжак. Ягоную магілку наведаў таксама ўпершыню. Даўно хацеў гэта зрабіць, бо адчуваю сябе перад хлопцам вялікім даўжніком.

Сёння выставачныя пляцоўкі краіны традыцыйна далучацца да міжнароднай акцыі Ноч музеяў і будуць працаваць у нязвыклы час. Але ўсіх жадаючых ды бескаштоўна музейшчыкі запрашаць не спяшаюцца. Час яшчэ не наспеў.

Я — перасяленец. Ніколі не саромеўся гэтага “статуса”, бо ні ў каго нічога не скраў. Скралі ў мяне: лес, рэчку, азёры і веткаўскія аблокі над веткаўскім балоннем. І калі здарылася магчымасць перасяліцца ў Мінск і хоць нейкім чынам выратаваць сыноў ад уплыву радыяцыі, мы з жонкай гэтую магчымасць выкарысталі. Мінула 27 гадоў. Натуральна, час ад часу наведваю малую радзіму, шматлікіх сяброў і знаёмых. Як журналіст, які спецыялізуецца на стане раённага культурнага развіцця, маю цудоўныя падставы для параўнання і аналізу. Дык вось, у маім асабістым рэйтынгу Ветка па знешнім выглядзе і культурным змесце займала сярод іншых раённых цэнтраў 118-е, апошняе месца.