Апошнім часам усё часцей у Беларусі ўзнікаюць аўтарскія экскурсійныя праекты ды наогул заўважна расце колькасць экскурсаводаў. Што прывяло да такога ўсплёску цікаўнасці да гэтай прафесіі і як захаваць якасць працы ва ўмовах высокай канкурэнцыі, “К” пацікавілася ў гісторыка і краязнаўцы Цімафея АКУДОВІЧА. Ён праводзіць экскурсіі ўжо амаль 15 гадоў, а сёлета адкрыў яшчэ і ўласны праект “Набліжэнне” з аўтарскімі маршрутамі.

Васіль СЯНЬКОЎ — імя ў сферы нашай эстрады добра знаёмае, хаця ягоны ўладальнік і не любіць пачуваць сябе ў ролі “публічнай асобы” (пра гэта Васіль Георгіевіч гаворыць так: “Грудзі не выстаўляю, ордэны склаў у тумбачку, для мяне галоўнае — справа”). Ён выкладае вакал, займаецца з дзецьмі і больш старэйшымі вучнямі. Зусім нядаўна, 30 чэрвеня, адзначыў 40 гадоў педагагічнай дзейнасці. Пра паспяховасць ягоных методык сведчаць постаці выхаванцаў: заслужаная артыстка Беларусі Ірына Дарафеева, уладальнік медаля Францыска Скарыны, лаўрэат шматлікіх міжнародных конкурсаў Пётр Ялфімаў, Наталля Падольская, у якой добра склалася кар’ера ў Расіі, удзельніца дзіцячага “Еўрабачання — 2014” Надзея Місякова. Нарэшце, нядаўні пераможца расійскага тэлешоу “Бітва талентаў” Мікіта Бялько , запрошаны ў праграму Ірыны Дарафеевай “Акрыляй” на “Славянскім базары ў Віцебску”, і многія-многія іншыя.

Мінскую групу Dee Tree называюць піянерам новага беларускага соўла. Першыя трэкі адразу выклікалі ажыўленне ў стане меламанаў — маўляў, такога ў нас яшчэ не было. Хоць стыль і не новы, але з імпэтам адгукнулася на яго і маладая публіка. Дэбютны альбом з назвай All is 111, што выйшаў гэтым летам, спраўдзіў чаканні, а канцэрт-прэзентацыя ў культурным цэнтры “Корпус” прайшоў з аншлагам і зорнымі гасцямі: на сцэне былі знакамітыя джазавыя музыканты, Валерый Дайнэка і госпел-хор. Сам альбом выдадзены лэйблам Івана Дорна Masterskaya. Тое, што пачыналася з джэмаў для ўласнага задавальнення, ужо выйшла на прафесійныя рэйкі. Не толькі голас, але і душа соўл-групы — вакалістка Валерыя ДЭЛЕ. Яе тэмбр, стыль і харызма — ледзь не палова поспеху Dee Tree.

Сёння, 1 чэрвеня, хлопчыкі, дзяўчынкі і, канешне, іх бацькі змогуць пабачыць у Цэнтральным дзіцячым парку імя Максіма Горкага цэлы россып цікавых “разыначак” — разнастайныя конкурсы, спектаклі, кніжныя квэсты, віктарыны, інтэрактыўныя гульні ды шмат чаго яшчэ. Усё гэта падрыхтавалі для сваіх маленькіх чытачоў супрацоўнікі Цэнтралізаванай сістэмы дзіцячых бібліятэк Мінска. Такім чынам яны ў чарговы раз адзначаць Міжнародны дзень абароны дзяцей.

Зрабіць спектакль па-за межамі рэпертуарных тэатраў — задача не з простых. Трэба сабраць каманду, знайсці пляцоўку, атрымаць гастрольку на паказ, зрабіць рэкламу, прадаць білеты — не кожны за гэта возьмецца. Але менавіта незалежныя праекты заўжды прыцягваюць увагу публікі. Адзін з такіх магнітаў цяперашняга сезона, пра які ідзе пагалоска “Трэба глядзець!” — “Гэтамы” па нашумелай кнізе Андруся Горвата “Радзіва “Прудок”, пастаўлены ўкраінскім рэжысёрам Стасам Жырковым з беларускімі артыстамі. Прадзюсар праекта Марына ДАШУК распавяла “К”, як рабіць спектаклі без тэатра і чаму ўсё часцей галоўнай лічыцца роля чалавека за кулісамі.

Што ні кажы, а стогадовы юбілей бібліятэчнай установы — не толькі нагода для святочных імпрэз, але і для гутаркі пра творчыя здабыткі бібліятэкараў, іхнія адметныя праекты і планы на перспектыву. Балазе, гарадскія бібліятэкі Гомеля — гэта, на жаль, terra incognita як для чытачоў “К”, так і для саміх журналістаў. Таму сённяшні юбілейны матэрыял стане толькі “першай ластаўкай” у справе асвятлення дзейнасці супрацоўнікаў бібліятэк абласнога цэнтра. Бо паказаць ім, паверце, ёсць што.

Нашы абласныя метадычныя цэнтры даўно не маюць у назве слова “навуковы”. Слова забралі, аднак функцыю навуковую не адмянілі. Дый як яе можна праігнараваць, калі экспедыцыі, збор звестак пра носьбітаў традыцыі, манеру іх творчасці ў спевах, танцах, рамястве, кулінарыі, вусным расповедзе — як і фіксацыя ды аналіз з інтэрпрэтацыяй вынікаў той творчасці — і ёсць найпершы навуковы складнік любой установы, які прэтэндуе на пэўнае абагульненне і прагноз у сферы рэгіянальнай культуры. Такім красамоўным абагульненнем сталі для мяне цудоўныя выданні па нацыянальным касцюме Брэстчыны, Віцебшчыны, Магілёўшчыны… Чым заняты метадысты сёння, якія праблемы аналізуюць, каб паспяхова іх вырашыць. Пра гэта — у інтэрв’ю.