Бываю іншым разам за мяжой, знаёмлюся з бібліятэчнай справай іншых краін і ўсё часцей лаўлю сябе на думцы, што, нягледзячы на шэраг праблем, якія існуюць у нашай сферы, нам ёсць чым ганарыцца. Проста мы настолькі прывыклі абмяркоўваць нашы цяжкасці, што цяпер перастаем заўважаць тое добрае, што маем. У 2017 годзе “Культура” публікавала мае дарожныя нататкі аб візіце беларускіх спецыялістаў у Злучаныя Штаты Амерыкі ў рамках праграмы Дзярждэпартамента ЗША “Амерыканскія бібліятэкі”. Гэта вандроўка не толькі дазволіла мне адкрыць для сябе бібліятэкі гэтай далёкай краіны, але і стала штуршком, каб па-новаму паглядзець на нашы ўстановы. Спатрэбіліся два гады, каб усё пераасэнсаваць. А вынікам гэтага пераасэнсавання стаў лонгрыд “Беларусь Бібліятэчная” (http://belaruslibrary.nlb.by), які знаёміць з беларускімі бібліятэкамі, дэманструе тую выключную ролю, якую яны адыгрываюць сёння ў жыцці беларусаў. У гэтым артыкуле мне хочацца падзяліцца самымі цікавымі фактамі, якія я для сябе адкрыла, працуючы над гэтым інфармацыйным рэсурсам.

Этнахарэолаг Мікола Козенка ўзнагароджаны медалём Францыска Скарыны за шматгадовую плённую працу ў сферах культуры і адукацыі. Ён з’яўляецца аўтарам ідэі і мастацкім кіраўніком Рэспубліканскага фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагіня”. За больш чым 20 гадоў яго існавання ў рэгіёнах Беларусі пашырыўся фальклорны рух, заснаваны на прынцыпах, сцверджаных фестывалем — выяўленне, аднаўленне, перайманне і папулярызацыя традыцыйнага беларускага мастацтва. Мікола Аляксеевіч выкладаў беларускія традыцыйныя танцы ва Універсітэце культуры, зараз працуе ў Цэнтры дадатковай адукацыі дзяцей і моладзі “Ветразь” і ў Школе традыцыйнага мастацтва (г. Мінск), а таксама вучыць дзяцей з Заслужанага аматарскага калектыву Рэспублікі Беларусь, фальклорнага гурта “Берагіня” школы вёскі Мётча (Брысаўскі раён). Аўтар шматлікіх навуковых публікацый. Харэограф падзяліўся з “К” меркаваннем пра беларускую танцавальную культуру.

Музей па традыцыі лічыцца месцам ціхім, спакойным і падчас нават сумным — хто са школьных гадоў не памятае абавязковыя “паходы ў музей”! Ды й у дарослым узросце далёка не кожны імкнецца туды патрапіць, асабліва калі гэта не Парыж з Барселонай, а родны горад ці мястэчка. Але ў беларускай сталіцы ёсць музей, які абвяргае стэрэатыпы і які ніяк не назавеш сумным.

Побытавыя танцы могуць “жыць” не толькі на сцэне, а і на сапраўдных вечарынках, якія праходзілі ў беларускіх клубах яшчэ ў 1970-х. Танцы гэты сацыяльныя, не патрабуюць вялікага майстэрства і сталага партнёра, даюць магчымасць перазнаёміцца з вялікай колькасцю людзей. Фігурныя Лявоніха і Лысы, нефігурныя полькі, вальсы, факстроты, што даюць прастору для імправізацыі… Як гэта ўсё ўпісваецца ў сучаснае жыццё? Прапануем агляд шэрага восеньскіх танцавальных імпрэз, якія прайшлі па ўсёй Беларусі.

Восень — пачатак вучобы не толькі для школьнікаў ці студэнтаў. Менавіта ў гэту пару года, якая, да таго ж, сёлета выдалася на дзіва цёплай, кіраўнікі беларускіх арганізацый замежжа прыязджаюць у Мінск на традыцыйную творчую стажыроўку. Прычым, не толькі для таго, каб навучыцца нечаму новаму або ўзяць з сабой найноўшыя метадычныя распрацоўкі па розных кірунках мастацкай самадзейнасці, а і каб завязаць новыя ці пацвердзіць сталыя стасункі са сваімі знаёмцамі-беларусамі, паглядзець на розныя куточкі Беларусі, а таксама на дзейнасць шэрага культурных устаноў у розных рэгіёнах нашай краіны. Так што тыдзень, праведзены беларусамі замежжа ў Мінску і ў яго ваколіцах, робіцца сапраўды насычаным многімі падзеямі, імпрэзамі і запамінальнымі мерапрыемствамі.

“Сёння Мінск пры ўсіх складанасцях нараджаецца як еўрапейская сталіца”, — фатораф Вадзім Качан ужо больш за трыццаць гадоў здымае наш горад на Свіслачы, адзначаючы яго змены ў абліччы. Але асабліва блізкія аўтару 1980-я — вінтажныя, супярэчлівыя, вырашальныя… Фатограф здымаў тое дзесяцігоддзе несупынна — і сёння мы маем магчымасць параўнаць “чорна-белы” Мінск “эпохі застоя” і Перабудовы, і мегаполіс 2010-х, які імкліва мяняецца. 12 верасня ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі адкрылася выстава вядомага фатографа пад назвай “Мінск. Горад і час”, у якой аўтар сутыкае мінскія выявы розных гадоў. Сустрэўшыся напярэдадні вернісажу, “К” распытала мастака пра яго архівы, фатаграфію, ды самае любімае месца ў сталіцы, што сёлета святкуе свае 952 гады.

Не абавязкова быць сур’ёзным навукоўцам, каб займацца гістарычнымі даследваннямі — можна проста любіць музыку і мець цікаўнасць. Вось як Віктар Сямашка — музыкант, паэт і журналіст, які акрамя 20-ці гадоў на сцэне і некалькіх паэтычных зборнікаў можа пахваліцца і вялікім шэрагам радыёперадач, што даносяць да сучаснага слухача галасы і гукі з мінулага і насамрэч адкрываюць невядомыя ці проста забытыя старонкі. У свой час меў розгалас радыёцыкл Віктара Сямашкі пра беларускі рок-н-рол 60 — 70-х гадоў, на чарзе перадгісторыя джаза ў Беларусі, у полі зроку першыя беларускія саўндтрэкі, першыя беларускія пласцінкі і гэтак далей. Істотна, што ўсё са словам “беларускае”, бо яно і наша роднае, і падчас амаль не даследаванае.