“Кніга ўжо даўно не толькі аб’ект продажу, як і прасоўванне літаратуры — не толькі яе продаж”, — лічыць бібліятэкар Вольга ВОЎК. На прыкладзе ўласнага досведу яна падзялілася з “К” разважаннямі наконт таго, навошта любому гораду абавязкова патрэбны свой кніжны фестываль.

Размешчаная ў мінулым нумары гутарка з кіраўніком тэатра InZhest Вячаславам Іназемцавым выклікала ў некаторых нашых чытачоў пытанні: тэрмін “сайт-спецыфік”, прыведзены ў тэксце, падаўся ім малаўцямным. Але ў сучасным свеце інавацыі распаўсюджваюцца вельмі хутка. Скажам, флэш-моб — гэта ўжо даўно не “немаведама што”, а актуальны фармат культурных імпрэзаў, які выкарыстоўваецца нават сельскімі бібліятэкамі. Можа, і свежыя павевы ў тэатральным мастацтве дапамогуць зрабіць наш тэатральны рух (у тым ліку, і аматарскі) больш разнастайным і цікавым. А пра тое, як тэатр можа існаваць па-за звыклымі для нас вымярэннямі, распавядае кандыдат мастацтвазнаўства, дацэнт Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў Ксенія ДУБОЎСКАЯ.

Заняткі харэаграфіі, ганчарства і… каратэ з тайскім боксам. Старое і новае, традыцыйнае і сучаснае, праверанае гадамі і рызыкоўна-эпатажнае. Не так даўно адкрыты Мінскі гарадскі палац культуры актыўна спрабуе знайсці ўласнае “месца пад сонцам” і не цураецца ладзіць у сваіх сценах і спартыўныя спаборніцтвы, і тэатральныя пастаноўкі, а ля ганку — танцавальныя фестывалі, у якіх можа прыняць удзел любы ахвотны. “К” прайшлася па абноўленых залах і кабінетах колішняга “Камволя” і пацікавілася, чым сёння жыве і “дыхае” Мінскі ГПК.

Так, у нас няма багатых месцазнаходжанняў нафты, газу, дыяментаў ды золата. Але ёсць нешта іншае, не менш каштоўнае. Гэта як у вёсцы Гарадная, што на Століншчыне: не было тут спакон веку ўрадлівай зямлі, вось і пачалі весці рэй ганчарных спраў майстры. Так і павялося на нашай зямлі: глінамесаў, саломкапляцельшчыкаў, разьбяроў ды ткачых — што каласоў у полі. І кожны на вагу золата, і кожны ў сваёй справе — чарадзей. Неаспрэчнай заслугай нашых работнікаў культуры з’яўляецца тое, што старадаўнія рамёствы ў большасці сваёй адноўлены і развіваюцца. Пра гэты нялёгкі пакручасты шлях я размаўляў з загадчыкам аддзела традыцыйнай культуры Брэсцкага абласнога грамадска-культурнага цэнтра Ларысай БЫЦЬКО. Нагодай для гаворкі стаў пленэр ткачых, які прайшоў у Маларыце на пачатку ліпеня. Але мы не абмяжоўваліся толькі гэтай тэмай.

“К” ужо пісала пра тое, што вызначаны пераможцы XXVI рэспубліканскага конкурсу “Бібліятэка — асяродак нацыянальнай культуры”. Сёння гаворка пра канкрэтнага ўладальніка прэміі — Жыліцкую сельскую бібліятэку-філіял сеткі бібліятэк Кіраўскага раёна. Гэтага поспеху ўстанова дамаглася ў намінацыі “За пошукавую і даследчую працу” сярод бібліятэк, размешчаных у сельскай мясцовасці. Супрацоўнікі склалі летапіс роднай вёскі, уплыў на якую аказаў палац роду Булгакаў, і назвалі ладную па памерах і вазе кнігу “Жыліцкі Версаль”. Я, напрыклад, яшчэ не бачыў падобных самаробных выданняў, падрыхтаваных на такім высокім узроўні. Для альбома нават валізка адмысловая зроблена.

ХХVI рэспубліканскі конкурс “Бібліятэка — асяродак нацыянальнай культуры” — падзея года для работнікаў кніжніц краіны. Сёлета за званне лепшых змагаліся 38 публічных бібліятэк: 21 цэнтральная і 17 філіялаў, у тым ліку 11 гарпасялковых і сельскіх.

Калі з’яўляецца тутэйшы аналаг замежнага музычнага хіта, мала хто задумваецца, колькі высілкаў было прыкладзена на стварэнне чакаемай кампазіцыі. Бо справа не толькі ў рыфмаванні слоў паводле кантэксту, а яшчэ ў патрэбе суаднесці словы з музычнай фразай. Калі ж перакласці трэба не проста шлягер, а тэкст сучаснага мюзікла, што вылучаецца разнастайным музычным шэрагам, дасягнуць пастаўленай мэты становіцца складана ўдвая. Аглядальнік “К” даведалася ў мастацкага кіраўніка тэатра “Тэрыторыя мюзікла” Настассі ГРЫНЕНКА, якія цяжкасці ўзнікаюць на шляху пераносу сусветнага матэрыялу на беларускую глебу.