Летась у фінал Нацыянальнай тэатральнай прэміі патрапіла нямала праектаў прыватных калектываў, у тым ліку — Камернага драматычнага тэатра (КДТ). Ён спрабуе сябе ў розных жанравых кірунках, эксперыментуе з формай і матэрыялам. А на наступным тыдні прэзентуе сваё бачанне імерсіўнасці: публіку запросяць на містычны трылер паводле Паўла Каэльё “Д’ябл і сеньярыта Прым”, у якім кожнаму гледачу прапануецца свая роля. Пра складанасці ў распрацоўцы спектакля, жанр якога пакуль мала распаўсюджаны ў Беларусі, аглядальніку “К” распавяла галоўны рэжысёр КДТ, выкладчык Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў Наталля БАШАВА.

У Пінску сёння працуюць ажно дзесяць народных умельцаў, якія ствараюць і рэстаўруюць музычныя інструменты. Мабыць, такой колькасці майстроў няма ні ў якім іншым горадзе Беларусі. Таму і нядзіўна, што менавіта ў сталіцы Заходняга Палесся неўзабаве мае з’явіцца кластар па вырабе музычных інструментаў. Аказаць майстрам усю патрэбную для гэтага дапамогу даручыў мясцовым уладам Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь.

“Кніга ўжо даўно не толькі аб’ект продажу, як і прасоўванне літаратуры — не толькі яе продаж”, — лічыць бібліятэкар Вольга ВОЎК. На прыкладзе ўласнага досведу яна падзялілася з “К” разважаннямі наконт таго, навошта любому гораду абавязкова патрэбны свой кніжны фестываль.

Размешчаная ў мінулым нумары гутарка з кіраўніком тэатра InZhest Вячаславам Іназемцавым выклікала ў некаторых нашых чытачоў пытанні: тэрмін “сайт-спецыфік”, прыведзены ў тэксце, падаўся ім малаўцямным. Але ў сучасным свеце інавацыі распаўсюджваюцца вельмі хутка. Скажам, флэш-моб — гэта ўжо даўно не “немаведама што”, а актуальны фармат культурных імпрэзаў, які выкарыстоўваецца нават сельскімі бібліятэкамі. Можа, і свежыя павевы ў тэатральным мастацтве дапамогуць зрабіць наш тэатральны рух (у тым ліку, і аматарскі) больш разнастайным і цікавым. А пра тое, як тэатр можа існаваць па-за звыклымі для нас вымярэннямі, распавядае кандыдат мастацтвазнаўства, дацэнт Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў Ксенія ДУБОЎСКАЯ.

Заняткі харэаграфіі, ганчарства і… каратэ з тайскім боксам. Старое і новае, традыцыйнае і сучаснае, праверанае гадамі і рызыкоўна-эпатажнае. Не так даўно адкрыты Мінскі гарадскі палац культуры актыўна спрабуе знайсці ўласнае “месца пад сонцам” і не цураецца ладзіць у сваіх сценах і спартыўныя спаборніцтвы, і тэатральныя пастаноўкі, а ля ганку — танцавальныя фестывалі, у якіх можа прыняць удзел любы ахвотны. “К” прайшлася па абноўленых залах і кабінетах колішняга “Камволя” і пацікавілася, чым сёння жыве і “дыхае” Мінскі ГПК.

Так, у нас няма багатых месцазнаходжанняў нафты, газу, дыяментаў ды золата. Але ёсць нешта іншае, не менш каштоўнае. Гэта як у вёсцы Гарадная, што на Століншчыне: не было тут спакон веку ўрадлівай зямлі, вось і пачалі весці рэй ганчарных спраў майстры. Так і павялося на нашай зямлі: глінамесаў, саломкапляцельшчыкаў, разьбяроў ды ткачых — што каласоў у полі. І кожны на вагу золата, і кожны ў сваёй справе — чарадзей. Неаспрэчнай заслугай нашых работнікаў культуры з’яўляецца тое, што старадаўнія рамёствы ў большасці сваёй адноўлены і развіваюцца. Пра гэты нялёгкі пакручасты шлях я размаўляў з загадчыкам аддзела традыцыйнай культуры Брэсцкага абласнога грамадска-культурнага цэнтра Ларысай БЫЦЬКО. Нагодай для гаворкі стаў пленэр ткачых, які прайшоў у Маларыце на пачатку ліпеня. Але мы не абмяжоўваліся толькі гэтай тэмай.

“К” ужо пісала пра тое, што вызначаны пераможцы XXVI рэспубліканскага конкурсу “Бібліятэка — асяродак нацыянальнай культуры”. Сёння гаворка пра канкрэтнага ўладальніка прэміі — Жыліцкую сельскую бібліятэку-філіял сеткі бібліятэк Кіраўскага раёна. Гэтага поспеху ўстанова дамаглася ў намінацыі “За пошукавую і даследчую працу” сярод бібліятэк, размешчаных у сельскай мясцовасці. Супрацоўнікі склалі летапіс роднай вёскі, уплыў на якую аказаў палац роду Булгакаў, і назвалі ладную па памерах і вазе кнігу “Жыліцкі Версаль”. Я, напрыклад, яшчэ не бачыў падобных самаробных выданняў, падрыхтаваных на такім высокім узроўні. Для альбома нават валізка адмысловая зроблена.