Культура - Prof-партфоліа

Наведайце таксама старонкi:

Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года

Тэатр паміж вучэбным працэсам, касай і планам

Для мяне гэта гісторыя пачалася надзвычай надзённа: прыйшла ў касу набыць для дзяцей білеты ў Беларускі дзяржаўны тэатр лялек. І нечакана сутыкнулася з адменамі: з майскай афішы “вылецела” чатыры спектаклі. Аказалася, тэатр чакае карэнная перавёрстка рэпертуару: верагодна, у новым сезоне на дзённыя спектаклі можна будзе патрапіць толькі ў выхадныя дні і ў канікулярны час.

Кантэкст дзён культуры

9 чэрвеня афіцыйна адкрыліся Дні культуры Пермскага краю Расійскай Федэрацыі ў Рэспубліцы Беларусь. Афіцыйную дэлегацыю ўзначальвае намеснік старшыні Урада Пермскага краю Ірына Івенскіх. У планах дэлегацыі — наведванне Беларускага дзяржаўнага аграрнага тэхнічнага ўніверсітэта, Рэспубліканскага інстытута прафесійнай адукацыі, Музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны.

"Маладзечна-2017": разлік на моладзь

2 — 3 чэрвеня адбыўся ХVII Нацыянальны фестываль беларускай песні і паэзіі “Маладзечна-2017”.

І булачка да чаю…

Так атрымалася, што па-за ўвагай нашага аўтатуру аказаліся раёны Беларусі па перыметры мяжы. Вырашылі гэты недахоп ліквідаваць, бензін не эканоміць і гэтым разам дабрацца ці не да самай паўночнай кропкі краіны. Інакш кажучы, рушылі па зямлі Віцебшчыны ў бок Асвеі. Тое, што бачылі па дарозе, настройвала на выключна дзелавы лад.

Космас малой Бацькаўшчыны

Дарафея ФІЁНІКА з Бельска-Падляшскага на Беларусі ведаюць добра. Асабліва на Палессі, дзе герой нашай сённяшняй сустрэчы не толькі прэзентуе свае дасягненні ў галіне культуры, але і робіць супольныя праекты: фестывальныя, літаратурныя, навуковыя. Цяжка пералічыць усе народныя калектывы з-пад Кобрына, Маларыты, Пінска, Століна, якія рэгулярна прыязджаюць на святы, што ладзяцца аб’яднаннем “Музей малой бацькаўшчыны ў Студзіводах”, стваральнікам і кіраўніком якога з’яўляецца Фіёнік. Напярэдадні прэзентацыі кніжнай серыі “Гісторыя і культура падляшскіх беларусаў” у сталічнай Нацыянальнай бібліятэцы журналісты “К” пагутарылі з госцем з Польшчы.

“Выхад да мора” і бізнес-хады

Другая палова мая была азначана ў Гомелі ХІІІ Міжнародным фестывалем “Славянскія тэатральныя сустрэчы”. Журы на чале з дырэктарам РТБД Уладзімірам Карачэўскім лепшым спектаклем прызнала “Камедыю пра нешчаслівага селяніна…” з Чарнігава (Украіна), адзначыўшы яе таксама за лепшы акцёрскі ансамбль. Тры прызы: за лепшую рэжысуру, жаночую і мужчынскую ролі — атрымаў ТЮГ за “Дзікае паляванне караля Стаха”. Прызы за лепшы дуэт і мужчынскую ролю другога плана засталіся ў Гомельскім абласным драматычным тэатры, дзе і ладзілася свята.

“Два тузіны…”, Бэнэдэці і Уршуля

“Два тузіны пунсовых ружаў” Альда дэ Бэнэдэці “ўзраслі” ў Нясвіжскім тэатры імя Уршулі Радзівіл. А ўрэшце, з моманту стварэння ў 1746 годзе княгіняй Францішкай Уршуляй Радзівіл прыдворнага тэатра, культурны Нясвіж трымае еўрапейскую тэатральную традыцыю. Да гэтых слынных вытокаў звярнуўся створаны ў сярэдзіне ХХ стагоддзя народны тэатр Нясвіжскага раённага цэнтра культуры — заслужаны аматарскі калектыў Беларусі.

Віртуальныя мадэлі верагоднай рэчаіснасці

Іншы раз каб зразумець, што адбываецца ў той ці іншай галіне культуры, на якіх традыцыях грунтуецца і якія тэндэнцыі ўвасабляе творчы працэс на рэгіянальным ці нацыянальным узроўні, не трэба ўсёй датычнай тэмы інфармацыі. Дастаткова пабачыць некалькі твораў, у якіх выразна адлюстраваны рэаліі часу і выяўлена іх сутнасць. Менавіта такую магчымасць прадставіла арт- гасцёўня “Высокае места”, разгарнуўшы ў сваіх залах выставу “3х3”.

Ці здолееш быць свабодным?

Выбар спектакля можа быць выпадковым — запрасілі, білеты танныя трапілі — ці асэнсаваным. І апошняе — працэс індывідуальны. Хтосьці ходзіць ва ўлюбёныя месцы, нехта эксперыментуе з формамі і відамі імпрэз, іншы сочыць за тэатральным жыццём ці давярае папулярным выданням… Я трапіла на спектакль “Эмігранты” таму, што мне даспадобы творчасць яго рэжысёра Андрэя Саўчанкі. А яшчэ таму, што даспадобы і незвычайныя фарматы, альтэрнатывы класічнаму тэатру. Хаця, прызнацца, тое, што ўяўлялася перад спектаклем, даволі рэзка разыходзіцца з “паслясмакам” ад яго.

Пра лічбу, фотакрос і месца чытання, якое нельга змяніць

Якая будучыня ў сельскага клуба? Імкнуся спадзявацца, што клуб якасна зменіцца (як і самі паселішчы). Што мроіцца з гэтай нагоды? У кожнай установы — пазнавальны брэнд. Яшчэ — уласнае брэндавае імя. Калі, да прыкладу, мясцовасць знакамітая ягадамі, поўнае найменне можа выглядаць так: сельскі дом культуры “Журавінавы рай” (не лішнімі тут будуць адпаведны ўнутраны і знешні дызайн, музейная экспазіцыя ды дэгустацыя морсу). Трывалы брэнд стварае трывалую аўдыторыю. Гэта закон менеджменту. Такія іміджавыя ўстановы, дзейнасць якіх скіраваная на папулярызацыю мясцовых цікавостак, арганічна стануць не толькі культурнымі, але і турыстычнымі аб’ектамі. І яшчэ некалькі назваў наўскідку па асацыяцыі з калісьці ўбачаным: “Сівыя муры”, “Стары маёнтак”, “Ля возера”, “Казка Дняпра”, “Дубовая засень”…

Жыццё атрымалася!

Надоечы ў Мінску выступіў Джагер... Але ўшанаваў сваім візітам сталіцу не састарэлы абраз рок-н-ролу ў суправаджэнні ансамбля The Rolling Stones, а мужчына ў самым росквіце фізічных і творчых сіл — Алег МІНАКОЎ. Таксама легенда — року беларускага, музыкант па мянушцы Джагер. У сярэдзіне 1990-х гурт Rouble Zone, у якiм ён з’яўляўся фронтменам, сенсацыйна выйграў галоўную намінацыю на “Рок-каранацыі”. Больш за дваццаць гадоў з таго часу прайшло, “рублёвыя” перыядычна адраджаюцца для разавых акцый і зноў залягаюць на дно. Хтосьці з удзельнікаў калектыву працуе па ранейшым профілі тут, іншых раскідала па астатнім свеце. Алег жыве ў Бельгіі. Часам вяртаючыся дадому, каб адведаць блізкіх, а то і “даць жару” на сцэне.

Гук, тэст, Мінск з гуртом Re1ikt

Некаторы час таму ў Мінску вызначыліся з пляцоўкамі для выступаў вулічных музыкантаў. У асноўным гэта падземныя пераходы ў розных раёнах сталіцы, але ёсць і “цэнтравыя” месцы — накшталт тэрыторыі Верхняга горада. 450 заявак ад прафесіяналаў і аматараў паступіла ў адрас праекта “Пешаходка” — аднаго з адказных за арганізацыю такіх канцэртаў. Амаль усім ім быў дадзены дазвол на іх ад гарадскіх уладаў і журы, што адслухоўвала прэтэндэнтаў. А з 29 мая выступы афіцыйна і стартавалі: яны праходзяць з 14.00 да 17.00 і з 20.00 да 22.00 па буднях, і з 14.00 да 22.00 у выхадныя. У адзін з дзён карэспандэнт “К” у кампаніі з удзельнікамі гурта Re1ikt Уладзімірам Казловым, Аляксандрам Дземідзенкам, Дзмітрыем Наркевічам, Віталём Макшуном і каардынатарам “Пешаходкі” Уладзіславам Пінчуком выправіліся пратэсціраваць некалькі пляцовак на прадмет іх акустыкі, прывабнасці для публікі, камфортнасці і агульнай атмасферы. Натуральна, заручыўшыся згодай на візіт ад музыкантаў, што ўжо абжываюць выдзеленыя ім для творчасці квадратныя метры, за тое мы артыстам шчыра і дзякуем! Re1ikt, дарэчы, заяўку не падаваў: канцэртаў у хлопцаў і без таго з лішкам…

“Мінус” у “плюс” — гэта рэальна?

Статыстыка — рэч не толькі аб’ектыўная, але, і прынамсі, інфарматыўная. Яе цікава вывучаць не толькі ў звязку з нейкімі фінансавымі ці эканамічнымі рэаліямі, а і з тымі, якія непасрэдна тычацца сферы культуры Беларусі.

Адпусцi сябе ў Венецыю!

Сёння мне хацелася б распавесці пра праекты, якія здаліся блізкімі Беларусі — па культурных кодах, па ўнутраным напаўненні, у рэшце рэшт, па камернасці. Крытэрыяў, думаю, нашмат больш. Але выбар — працэс складаны, і не заўсёды перадавыя пазіцыі, яркія і маштабныя першыя месцы аказваюцца сугучнымі вашаму асабістаму адчуванню актуальнасці. Ды яны і не абавязаныя да таго.

Як і куды знікаюць творы?

"К" працягвае расповед пра лёс мастацкіх твораў, якія аказаліся страчанымі ў віры гісторыі.

Галоўная / Prof-партфоліа

Prof-партфоліа

№ 22 / 1305 за 2017-06-03

Гаджаты не змогуць…

Сёлета 100-годдзе адзначае дзяржаўнае прадпрыемства “Выдавецтва “Беларускі Дом друку”. За мінулыя дзесяцігоддзі яно неаднаразова змяняла сваю назву, аднак, не адыходзіла ад галоўнага кірунку: друкарня выпускала вучэбную, метадычную, мастацкую літаратуру, папярова-белавую прадукцыю — усё тое, што чалавеку патрэбна штодня. Пра гісторыю прадпрыемства, пра будучыню паліграфічнай справы і новыя напрамкі дзейнасці вядучай друкарні краіны аглядальніку “К” распавёў генеральны дырэктар установы Раман АЛЕЙНІК. А экскурсію па цэхах для карэспандэнтаў “К” правёў намеснік генеральнага дырэктара па вытворчасці і ідэалагічнай працы Юрый Арыхоўскі.

Далей

Кніга ў перакладзе на мастацтва

Бібліятэка ва ўмовах камунікацыйнага выбуху ператвараецца ў шматфункцыянальны культурны і асветніцкі цэнтр з шырокім спектрам разнастайных задач. На мінулым тыдні ў Прэзідэнцкай бібліятэцы Рэспублікі Беларусь адкрылася, так бы мовіць, комплексная выстава, прысвечаная культавай для некалькіх пакаленняў кнізе Уладзіміра Караткевіча “Дзікае паляванне караля Стаха”. Яна першая ў запланаваным цыкле “Літаратура і мастацтва”.

Далей

№ 21 / 1304 за 2017-05-27

“Вялікі Рэмбрант”: кіраўніцтва па эксплуатацыі Мінскае падзейнае поле поўніцца новымі праектамі, якія грамадскасць не паспявае ні паўнавартасна ацаніць, ні дазнацца, а якім жа чынам яны робяцца? Што стаіць за фразай “прывезці Рэмбранта” і як гэта ўплывае на нашу культурную прастору? Раскрыць менеджарскую “кухню” на прыкладзе выставы “Вялікі Рэмбрант”, што адкрылася ў маі ў Нацыянальным мастацкім музеі краіны, для “К” пагадзілася куратар і мастацтвазнаўца Вольга КЛІП. Далей	Акцэнт не на мішуры не ўсе зразумелі Мы амаль не бачылі Cяргея АНДРЫЯНАВА на экране, але вынік яго працы якраз у тым, што людзі даведаліся пра Беларусь. Зараз жа мы сядзім з ім на беразе Свіслачы і падводзім вынікі падзеі. “Я скончыў вялікі праект “Еўрабачанне” і ведаю, што буду ў гэтым месяцы адпачываць незалежна ад розных прапаноў, каб на новы сезон выйсці з новымі сіламі”, — кажа візаві. Далей	“Уцягнутасць” птушкі Дырэктар Бярозаўскага раённага дома рамёстваў Наталля КАВАЛЕВІЧ распавяла “К”, як здзяйсняецца ахова нематэрыяльнай гісторыка-культурнай каштоўнасці “Традыцыя вырабу шчэпавай птушкі-абярэга” і якія праблемы ўзнікаюць у раёне з новым штатным раскладам. Наша гутарка адбылася падчас ІХ Рэспубліканскага фестывалю-кірмашу рамёстваў “Вясновы букет”, які сёлета праходзіў не ў Лошыцкім парку, як звычайна, а ў самым сэрцы Мінска — ля Ратушы. Далей
Школьная сцэна: прыпавесці і... У дваццаць першы раз у тэатральнай гасцёўні Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Якуба Коласа прайшлі сцэнічныя чытанні “Школьны тэатр” сярод драматычных калектываў устаноў агульнай сярэдняй і дадатковай адукацыі. Далей

№ 20 / 1303 за 2017-05-20

Эфект кніжнага “стартапа”

Мяркую, вядомую прымаўку “скажы, хто твой сябар — і я скажу, хто ты” трэба сёння перафразаваць. Скажам, для работнікаў сферы культуры Беларусі лепш прагучыць выраз накшталт “скажы мне, хто твой сацыяльны партнёр — і я скажу, хто ты”.

Далей

Тоўстая і тонкая, з малюнкамі і без

З нагоды 500-годдзя беларускага кнігадрукавання усе, хто мае хоць нейкае дачыненне да кнігі, абмяркоўваюць яе мінулае, сучаснае і будучае. Да гэтага абмеркавання хачу далучыцца і я — просты бібліятэкар адной з дзіцячых бібліятэк Мінска. Нагодай для гэтага артыкула стала выказванне аднаго літаратара, што кніга, у тым ліку і дзіцячая, абавязкова павінна быць тоўстай. Кожны дзень, назіраючы за выбарам кніг дзецьмі розных узростаў і іх бацькамі, з упэўненасцю кажу: дзіцячая кніга ні ў якім разе не павінна быць тоўстай! Гэта падлеткі, што чытаюць, на знешнасць і памер кніг увагі не звяртаюць, а кніжныя серыялы, дзе дзеяннне пераходзіць з адной часткі ў наступную, вабяць іх нібы магніт і прачытваюцца за два-тры месяцы (пацвярджэннем — серыі Наталлі Шчэрба, Яўгена Гаглоева, Рыка Рыардана, Джаан Роўлінг, Эрын Хантар, Кэтрын Ласка, дзе сумарная колькасць старонак даходзіць да некалькіх тысяч). Падлетка ж, што не чытае, на жаль, ніякая сіла не прымусіць звярнуцца да кнігі. А такі падлетак вырастае з маленькага дзіцяці, якога па нейкіх прычынах не далучылі да кнігі. І тут паўстае пытанне: дык якой жа павінна быць кніга для малога дзіцяці, каб яно палюбіла чытаць? Пачнём разбірацца яшчэ з тых, хто не чытае сам, а толькі слухае.

Далей

№ 19 / 1302 за 2017-05-13

Вулічны фестываль: мадэль для "зборкі"

У мінулыя выхадныя ў сталіцы адбыўся V Мінскі форум вулічных тэатраў — выступалі калектывы з Беларусі, Германіі, Італіі, Польшчы, на іх прыходзілі глядзець тысячы людзей. Калі пяць гадоў таму мы з аднадумцамі вырашылі яго правесці ўпершыню, даводзілася рабіць усё інтуітыўна — падказкі не было ў каго спытаць. Зараз жа вулічны рух актыўна развіваецца, і пасля кожнага форуму па парады звяртаюцца ўжо да нас — каго запрасіць для выступу, як арганізаваць свой фестываль.

Далей