Сёлета Музею беларускага кнігадрукавання споўнілася 30 гадоў. За гэты час ён сцвердзіў сваю рэпутацыю аднаго з асноўных асяродкаў нацыянальнай культуры на поўначы Беларусі, заявіў пра сябе як пра сур’ёзную навуковую ўстанову, што займаецца даследаваннем беларускай кніжнай спадчыны, усталяваў сталыя творчыя сувязі з беларускімі літаратарамі, мастакамі, калегамі-музеязнаўцамі, афіцыйнымі асобамі. Таксама музей назапасіў сапраўды значную кніжную калекцыю, на аснове якой штогод рэалізуюцца разнастайныя выставы і творчыя праекты. Зараз у калекцыі больш за 19 тысяч друкаваных выданняў, больш за сотню старадарукаў і дзясятак рукапісных кніг…

Тыя, хто больш-менш уважліва сачылі за сітуацыяй вакол Нацыяльнай прэміі ў галіне выяўленчага мастацтва 2019 — 2020 гадоў, не маглі не ўбачыць тую акалічнасць, што ад самага пачатку (то-бок ад адбору твораў да вызначэння лаўрэатаў) паўставала шмат пытанняў пра адпаведнасць прапанаваных работ высокаму статусу згаданай прэміі. Гродзенскі графік Юрый Якавенка — адзін з тых творцаў, чый удзел у конкурсе надаў падзеі пэўнай вагі. Тым больш, што ў намінацыі “графіка” мастак фактычна быў па-за канкурэнцыяй.

Фартух і кашуля з “вачыма”, какошнік з пер’ем — сваццю з вёсак Лелікава і Павіцце Кобрынскага раёна не зблытаеш ні з кім. Такі яркі ўбор з’яўляецца вялікай этнаграфічнай каштоўнасцю, паколькі ў 2018 годзе элемент нематэрыяльнай культурнай спадчыны «Традыцыі вырабу і выкарыстання ўбора лелікаўскай свацці» быў унесены ў Дзяржаўны спіс нематэрыяльнай культурнай спадчыны Рэспублікі Беларусь.

Любое паселішча, любы горад ці мястэчка Беларусі маюць сваю ўнікальную гісторыю. З гэтай агульнавядомай аксіёмы вынікае наступная: музеі гісторыі таго ці іншага горада — гэта цэлы сусвет адметных экспанатаў і эксклюзіўных экскурсій, падчас якіх кожны ахвотны можа дакрануцца да таямніц, што сягаюць на стагоддзі, а то і на тысячагоддзі ў мінулае. Як падобныя музеі працуюць сёння ў абласных цэнтрах? Што прапаноўваюць сваім пастаянным і новым наведвальнікам? Як змагаюцца за выкананне планаў платных паслуг? На гэтыя і некаторыя іншыя пытанні паспрабавала атрымаць адказ “К”.

Рэгіянальныя каледжы сферы культуры зусім нядаўна правялі выпускныя экзамены і цяпер рыхтуюцца да наплыву абітурыентаў у свае прыёмныя камісіі. Як прайшлі апошнія месяцы вучобы ў часы неспрыяльнай эпідэміялагічнай сітуацыі і якія змены чакаюцца ў наступным навучальным годзе — пра ўсё гэтае ды пра многае іншае даведалася “К”.

Вядома, што адзін з прыярытэтных кірункаў развіцця сферы культуры любога раёна Беларусі — адкрыццё ўстаноў культуры новага тыпу: Дамоў рамёстваў, фальклору, народнай творчасці. Балазе, дзейнасць па захаванні народных традыцый — не менш важная за працу па паляпшэнні матэрыяльна-тэхнічнай базы ўстаноў культуры, бо, як кажа народная мудрасць, не хлебам адзіным жыве чалавек. А як жывуць сёння Дамы і Цэнтры рамёстваў Беларусі? Пра гэта паспрабавала даведацца “К”.

Забарона на масавыя мерапрыемствы, якая была ўведзена ў Беларусі ў сувязі з эпідэміяй каранавіруса, балюча ўдарыла па многіх установах культуры краіны. І, мабыць, асабліва моцна адчулі гэтую забарону айчынныя цыркі, дзе проста немагчыма ладзіць нумары і імпрэзы без вялікай колькасці гледачоў. І сапраўды, як джыгітаваць на кані або паказваць клоўнскія рэпрызы без смеху ў перапоўненай зале ці шматлікіх усмешак на тварах дзяцей і падлеткаў, што сядзяць у першых шэрагах і падтрымліваюць артыстаў сваімі апладысментамі?