Мы даволі рэдка пішам пра такія буйныя ўстановы культуры, як Палац культуры на сталічнай вуліцы Даўгабродскай. А шкада. У мясцовых супрацоўнікаў ёсць чаму павучыцца. Пра маштабы дзейнасці і сур’ёзнасць намераў сведчыць той факт, што ПК — філіял Мінскага трактарнага завода. Я буду спакойны за лёс беларускай вёскі, калі сельскія клубы стануць творчымі філіяламі мясцовых сельскагаспадарчых арганізацый.

Начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Шаркаўшчынскага райвыканкама Людміла Стома перастала тэлефанаваць апошнія месяцы і паведамляць пра цікавае. Я падумаў: штосьці здарылася. Набраў нумар сам і абрадаваўся: нічога страшэннага не адбылося, проста вельмі шмат станоўчых змен у жыцці мясцовай культуры — не было часу на шчыльныя стасункі з “К”. Сітуацыя выпраўлена. А гаворка ў артыкуле — пра кожную дадатную творчую падзею ў раёне.

Пагаворым пра ініцыятыву знізу. Пра цікавыя ідэі і не менш цікавую іх рэалізацыю. Чаму для прыкладу абраны пэўныя раёны Віцебшчыны? Па прычынах абсалютна суб’ектыўных. Збольшага мне падабаецца ход думак тамтэйшых клубных работнікаў і спосабы ажыццяўлення тых думак. Пераканаўся ў гэтым на ўласныя вочы за 15 гадоў працы ў “К”. Прыгожыя людзі робяць прыгожыя справы. Вельмі жадаю, каб атрымаўся не проста парад-але мясцовых праектаў. Ёсць спадзяванне, што выкладзенае стане штуршком да дзеяння для тых, хто працуе ў сферы рэгіянальнай культуры збольшага “так, як і ўсе”.

Прыдумаць новае гэтак жа складана, як адмовіцца ад старога. Тым больш у сферы сельскай культуры, дзе кадравая праблема на сёння паўстае як ніколі востра. І бібліятэчная справа ў гэтым плане — найбольш паказальная. Маладыя гуманітарыі з хранічнай залежнасцю ад кнігі і чытання калі і трапляюць у вёску, якую дагэтуль не бачылі, дык толькі на два гады адчапнога. Тэрмін гэты ніяк не пасуе стварэнню базы крэатыўных ідэй. Рэй за бібліятэчнай кафедрай па-ранейшаму вядуць пенсіянеры ці “перадпенсіянеры”. Час ужо ім помнік адліваць за прафесійную непахіснасць.

Пытанне для сапраўдных знаўцаў беларускай гісторыі: які горад быў упершыню згаданы ў Іпацьеўскім летапісе ў 1287 годзе? Не хвалюйцеся і не адчыняйце ліхаманкава Google — гэта горад Кобрын Брэсцкай вобласці. “К” пабывала на свяце горада, а таксама цягам двух камандзіровачных дзён завітала ў шэраг устаноў культуры як самога райцэнтра, так і бліжэйшага наваколля. Уражанняў, як кажуць, мех і маленькая торба. Але пра ўсё па парадку.

Не сакрэт, што Мінская вобласць здаўна і заслужана лічыцца ўзорнай у плане культурнага абслугоўвання насельніцтва. Тым больш, што за апошні час у сферу было ўкладзена багата фінансаў, прычым, як з Дзяржаўнай праграмы “Культура Беларусі” — мінулай і цяперашняй, — так і з абласных ды раённых бюджэтаў. Узгадаю хоць бы пабудову амфітэатра ў Маладзечне, новы Палац культуры ў аграгарадку Чысць Маладзечанскага раёна, новыя Любанскую ды Мар’інагорскую школы мастацтваў… Не абышла сваёй увагай Дзяржпраграма і Крупскі раён Мінскай вобласці, у якім я пабываў першы раз яшчэ дзесяць гадоў таму.

З мэтай развіцця нацыянальнай культуры, прапаганды яе здабыткаў, збору і распаўсюджвання фальклорна-этнаграфічнай спадчыны штогод сярод публічных бібліятэк краіны праводзіцца рэспубліканскі конкурс “Бібліятэка — асяродак нацыянальнай культуры” — выдатная магчымасць выявіць лепшыя ў сваёй справе бібліятэкі, стымуляваць астатніх яго ўдзельнікаў імкнуцца да вяршынь бібліятэчнага майстэрства. Агалосім вынікі гэтага года.

У дзень, калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, 22 чэрвеня, Літаратурны музей Петруся Броўкі — філіял Дзяржаўнага музея гісторыі беларускай літаратуры — зладзіў традыцыйны ўжо праект-падарожжа пад назвай “1.1.1”, прысвечаны тром беларускім творцам са званнем “народны” — Петрусю Броўку, Васілю Быкаву і Рыгору Барадуліну. Усе яны — родам з Ушацкага раёна. Натуральна, “К” не магла не далучыцца да паездкі музейшчыкаў па знакавых для кожнага беларуса мясцінах.

“Коныкі прыйшлі”! Такімі словамі сустракаюць калядоўшчыкаў вечарам 13 студзеня ў многіх дамах Давыд-Гарадка. Мясцовая традыцыя, пачатак якой быў закладзены больш за 100 гадоў таму, і дасюль паспяхова жыве і развіваецца. Сёлета калядныя спевы ў гэтым палескім мястэчку былі дапоўнены танцамі: там адкрыўся балетны клас “Імперскага рускага балета” пад кіраўніцтвам Гедэмінаса Таранды. Але пра ўсё па парадку.