Гэты артыкул мы цалкам прысвяцілі культуры Расонскага раёна — краю дзівоснай азёрнай прыгажосці і неўміручай партызанскай славы. Да слова, мы тут — не першы раз. Ёсць падставы для параўнання і аналітыкі ў, так бы мовіць, пэўнай часовай прасторы. Такія журналісцкія візіты нагадваюць сустрэчу з таварышам, якога не бачыў год-два-тры. І непазбежныя тут пытанні кшталту “Як пачуваеш сябе?”, “Усё добра са здароўем?”, “Ці атрымліваеш асалоду ад жыцця?”, “Чаму вочы такія сумныя?” І вельмі хочаш пачуць адказы пазітыўнага, жыццясцвярджальнага зместу. Шкада, атрымліваецца такое не заўсёды.

Міжволі нам давялося параўноўваць ініцыятыўнасць работнікаў культуры двух суседніх раёнаў Віцебшчыны. Так атрымалася. Скіраваліся на Расоншчыну, але натрапілілі на вёску Дзёрнавічы, што аказалася апошняй на нашым маршруце па верхнядзвінскай зямлі. А потым увесь час супастаўлялі, прыкідвалі і разважалі: чаму і чым другія (клубнікі ды бібліятэкары Расонскага раёна) адрозніваюцца ад першых (работнікаў культуры Верхнядзвіншчыны і не толькі).

Сёння мы — зноў пра рэчкі, азёры, ды яшчэ — пра якары ды таямнічыя астравы. Справа ў тым, што капітан першага рангу, падводнік, кавалер ордэна Чырвонай Зоркі і паэт Васіль Руды — родам з Асвеі. Ён, рамантык, падарыў гарпасёлку марскія якары, што ўладкаваны ля мясцовага ДК. Менавіта ягонае імя носіць мясцовая бібліятэка. Але гэта далёка не ўсё, што тычыцца “водных” перспектыў Асвеі. Застануцца час ды месца і для гутаркі пра “сухапутнае” Сенькава, якое лучыць з Асвеяй брэндавасць пэўных з’яў і акалічнасцяў.

Што засталося ў памяці пасля наведвання Мёршчыны ды Верхнядзвіншчыны? У першую чаргу — упэўненасць тамтэйшых работнікаў культуры. А гэтая рыса, па нашым перакананні, — адна з найважнейшых для прафесіянала. Даўно пішам пра тое, што кантактаваць з такімі профі — асалода.

Так атрымалася, што па-за ўвагай нашага аўтатуру аказаліся раёны Беларусі па перыметры мяжы. Вырашылі гэты недахоп ліквідаваць, бензін не эканоміць і гэтым разам дабрацца ці не да самай паўночнай кропкі краіны. Інакш кажучы, рушылі па зямлі Віцебшчыны ў бок Асвеі. Тое, што бачылі па дарозе, настройвала на выключна дзелавы лад.

Для калектываў і кіраўнікоў прафесійных і аматарскіх хораў народнага і акадэмічнага напрамкаў у краіне праходзяць майстар-класы Міхаіла Дрынеўскага, народнага артыста Беларусі, прафесара, мастацкага кіраўніка і галоўнага дырыжора Нацыянальнага акадэмічнага народнага хора iмя Генадзя Цітовіча, і Тамары Слабодчыкавай, дацэнта кафедры харавога дырыжыравання вакальна-харавога факультэта Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі. “К” падабралася да асвятлення падзеі спосабам правераным, даслаўшы карэспандэнта выдання “У тур са сваім журналістам” на чарговы этап у Магілёў... Адбываецца ўсё названае ў рамках агульнарэспубліканскай акцыі “Харавое веча”, накіраванай на папулярызацыю нацыянальнага харавога мастацтва, што нарадзілася ў 2015-м. Сёлета падзея, якую мяркуецца праводзіць раз на два гады, стартавала ў красавіку, а завяршыцца павінна вераснёўскім гала-прадстаўленнем у Мінску. У рамках праекта хор імя Цітовіча ўжо даў шэраг канцэртаў у абласных цэнтрах (плюс Маладзечна), 22 мая ён выступіў у сталіцы, а 31-га яго чакае Гомель.

Нядаўна ён называўся саветам дырэктараў абласных метадцэнтраў. Цяпер гэта — Рэспубліканскі савет па пытаннях клубнай дзейнасці і народнай творчасці. Як зазначыў яго кіраўнік Алег Хмялькоў, адказнасці паболела, але і паўнамоцтвы сталі шырэйшымі. Маўляў, сёння ўзняць праблему — адно, а вызначыць шляхі яе вырашэння — зусім іншае. Вось пра гэта “зусім іншае” і паспрабую распавесці гаворку.

Смаргонь — семдзесят трэці населены пункт (з меркаваных дзевяноста) для “залатога акардэона краіны”, спевака і аўтара песень Ігара Квашэвіча ў яго “Беларусь-туры”, распачатым у мінулым верасні. Фіналу музычна-адукацыйнага праекта “К” чакаць не стала. Па-простаму, у шараговым парадку, мы “наляцелі” ў гэты горад разам з артыстам, каб падтрымаць лаўрэата міжнародных конкурсаў маральна, а саму акцыю, якая кладзецца ў рэчышча цыкла артыкулаў “У тур са сваім журналістам”, сілай друкаванага слова...

Даўно мы не былі ў Слуцкім раёне. А дарэмна. Менавіта тут у свой час былі дасягнутыя ці не першыя ў краіне пераканаўчыя вынікі ў аказанні платных паслуг, у наладжванні маладзёжнага адпачынку і дыскатэчнага руху. Карацей, едзем у край слуцкіх паясоў ды працавітых людзей.