11 кастрычніка ў Беларусі будзе адзначацца Дзень работнікаў культуры. З гэтай нагоды не лішне ўспомніць пра Пінскі каледж установы адукацыі “Брэсцкі дзяржаўны ўніверсітэт імя А.С. Пушкіна”, які мае даўнюю гісторыю. На працягу 80 гадоў, з перапынкам з 1941 года па 1943 год, у каледжы вядзецца падрыхтоўка спецыялістаў сферы адукацыі. Але ж у 1990 годзе ва ўстанове таксама была адкрыта яшчэ адна педагагічная спецыяльнасць — “Музычная адукацыя”. Фактычна каледж з’яўляецца адзінай установай у Брэсцкай вобласці, якая забяспечвае атрыманне адукацыі па дадзенай спецыяльнасці і займаецца выхаваннем будучых культурных адмыслоўцаў.

Аэраграфіст Іван Піліпчык пакінуў ужо выразны след у нашым горадзе: галубы на сцяне Палаца шлюбу, конь на краме “Белы конь”, кот на зоамагазіне, карабель на шматкватэрным доме па вуліцы Інжынернай, казачныя сюжэты на гульнявых пляцоўках і на сценах дзіцячых устаноў, копія гравюры шведскага дзеяча Олафа Магнуса “Беларускія скамарохі” на фасадзе Смаргонскага гістарычнага музея, выява Крэўскага замка на краме “Каласок”, старая базарная плошча Смаргоні на будынку пошты... — і гэта далёка не поўны пералік арт-аб’ектаў, якія малады аэраграфіст стварыў у Смаргоні цягам апошніх пяці гадоў. І ці тое яшчэ будзе?

Мне — амаль 60 і я змагаюся са старасцю. Перамога тут — як пераходны кубак. Учора выйгравала яна, сёння захопліваю ініцыятыву я. У дадзеным “мілітарысцкім” выпадку я, на жаль, — адзін у полі воін. Але ж днямі загадчык аддзела метадычнай работы Дзятлаўскага раённага Цэнтра культуры і народнай творчасці Марына Лукіянец высказала думку, што змагаецца з кепскім настроем, сумам і неапраўданай стомай (а ўсё гэта складнікі далёка не маладосці) варта талакой. І, самае галоўнае, не змагацца тут трэба і не бой весці, а навучыцца сябраваць і радавацца жыццю. А натхніў нас на гэтыя развагі Зецельскі фэст. Пра яго і гаворка.

На Ганцавіччыне быў у камандзіроўках з паўдзясятка разоў дакладна. Цяга гэтая тлумачыцца звычайным словам “Люблю”. І людзей мясцовых, і спевы, і зямлю, на якой жыта расці не вельмі хоча, а вось таленты буяюць з неверагоднай жыццёвай сілай. Палессе, яно такое! У гэтай цудоўнай глыбі Беларусі Якуб Колас, калі казаць сучаснымі канцылярызмамі, стаў маладым спецыялістам: на першым месцы працы пачаў настаўнічаць у вёсцы Люсіна. Пра культурную адметнасць краю і пра тое, як знайшоў рэальную Ядвісю — каханую літаратурнага героя трылогіі “На ростанях” Лабановіча — я пісаў вельмі ўдумліва і надзвычай шмат. А сёння больш падрабязней хачу спыніцца на дзейнасці мясцовага Дома рамёстваў. Тут таксама шмат неардынарнага, а таму — цікавага не толькі мне, але і шаноўнаму чытачу, які з неабыякавасцю ставіцца да традыцыйнага нашага мастацтва, і аўтэнтычнага, і сучаснага.

Кніга, літаратура ва ўсе часы была правадніком у другія эпохі, да іншых народаў. Напісаныя кнігі не даюць забываць гісторыю мінулага і дапамагаюць вывучаць гісторыю сучаснасці. Кніга як музейны артэфакт — важная частка экспазіцый Бярозаўскага гісторыка-краязнаўчага музея, яго філіяла — галерэі мастацтваў і неабходны інструментарый у навукова-даследчай працы супрацоўнікаў.

Кніга, як вечная каштоўнасць — нават у эпоху інтэрнэту, — прыцягвала, прыцягвае і будзе прыцягваць да сябе людзей. Таму бібліятэкары Беларусі, як і год і дзесяць таму, усё так жа актыўна шчыруюць над новымі выставамі, арганізуюць разнастайныя мерапрыемствы і ладзяць адметныя акцыі. Гэтым бібліятэчным справам не перашкодзіў нават і каранавірус.

“Лета – маленькае жыццё,”— спявае вядомы бард. Яно і насамрэч — жыццё, са сваімі планамі, надзеямі, марамі, добрымі справамі і цікавымі кнігамі. Сёлета галоўным працоўным палеткам бібліятэкараў Светлагорскага раёна стала інтэрнэт-прастора. Вядома, работа ў анлайне не толькі скарэктавала бібліятэчную дзейнасць, але і надала ёй новыя яркія фарбы. Актывізацыя працы ў сеціве зрабіла нашы ўстановы больш заўважнымі ў мясцовым асяродку, прымусіла паверыць у паўнавартаснасць нашых партнёрскіх магчымасцяў.