Тры выставачныя пляцоўкі сталіцы задзейнічаны пад міжнародны праект “Мінск — Масква. Жывапіс сяброўства”. Гэта культурна-дзелавы цэнтр “Дом Масквы”, галерэя “Універсітэт культуры” і Дзяржаўны музей гісторыі тэатральнай і музычнай культуры Рэспублікі Беларусь. У выставе, як вынікае з назвы, бяруць удзел мастакі Мінска і Масквы. У фарміраванні экспазіцыі ёсць пэўны элемент спантаннасці. Як па мне, дык ён нават пануе.

Сёлетні верасень увойдзе ў гісторыю беларускага тэатра як самы непрадказальны: масіраваная рэклама і гучныя імёны аўтараў не становяцца гарантыяй таго, што глядач зможа трапіць на абраны спектакль, нават набыўшы на яго квіток. Вось і публіка, якая прыйшла на прэм’еру “Генэзіс, або Паходжанне відаў” тэатра InZhest нечакана адчула сябе абранай, бо на наступны дзень паказ быў адменены работнікамі галіны МНС, якія з’явіліся на парозе за гадзіну да пачатку спектакля. Мо і былі пытанні ў прадстаўнікоў ведамства, але можна было б сустрээца з творцамі раней, каб дапамагчы тым вынайсці іншае рашэнне і тым самым абысціся без такога кардынальнага кроку.

У век “хуткіх” медыйных выяў фатаграфічныя архівы ўсё болей падымаюцца ў кошце. Як унікальныя машыны часу, як тое, што дае нам магчымасць трошкі запаволіцца і засяродзіцца, як люстэрка, якое дазваляе зірнуць на сябе цяперашняга. Стваральнікі выставы “Цела архіва — архіў цела”, што адкрылася 4 верасня ў Мемарыяльным музеі-майстэрні Заіра Азгура, прапанавалі гледачу падобны акт запаволення — сустрэчу з архівам, прычым не асобнага чалавека, а фатаграфічнай галерэі. Галерэя візуальных мастацтваў Nova прадставіла да ўвагі публікі сваю нечаканую калекцыю — фатаграфію аголенага цела.