4 красавіка ў сталічным Палацы мастацтва адкрылася Рэспубліканская мастацкая выстава “Код: 25.03.18”, прысвечаная стагадоваму юбілею абвяшчэння незалежнасці Беларускай Народнай Рэспублікі. У гэтых лічбах насамрэч закадзіравана цэлая эпоха, напачатку якой была звычайная чалавечая мара пра шчасце. А што для чалавека шчасце? Апытайце дзесяцярых — і дзевяць з іх адкажуць: “Уласны дом!”

“Гісторыя аднаго мястэчка” — такая назва праекта, які прадстаўлены ў Віцебскім мастацкім музеі па выніках 29-га пленэру, праведзенага Культурна-асветніцкім Цэнтрам імя Язэпа Драздовіча. Назва ў чымсьці сумная, і ўжо дакладна лірычная, бо асацыюецца з задуменнай рэтраспекцыяй, з журбой страты чагосьці важнага, карэннага. Нястрыманы бег часу аддаляе ад нас нешта сутнаснае. І творцы спрабавалі зразумець, чаму так здараецца. Усвядоміць антыпрыроду тых з’яў, якія разбураюць сакральную прастору культуры.

Уладзімір Слабодчыкаў чалавек сціплы. Каб хто яму сказаў, што паводле творчага статусу ён класік, што менавіта ён укараніў у беларускую глебу, адаптаваў да нашых рэалій найноўшы сусветны досвед у галіне пластыкі, скульптар хіба безуважна паціснуў бы плячыма і перавёў размову на іншую тэму. А між тым, гэта праўда. Слабодчыкаў узбагаціў беларускую пластыку новым разуменнем формы, пераканаўча давёў, што скульптуры неабавязкова быць фігуратыўнай. І яшчэ засведчыў на ўласным прыкладзе: творцу для самасцвярджэння няма патрэбы кідацца ў крайнасці. Можна гарманічна спалучаць звыклую глядацкай аўдыторыі выяўленчую мову з новым лексіконам на аснове сусветнай lingua franca.