Восень школьная, нарэшце, наступіла: у Беларускім дзяржаўным тэатры лялек адбылася доўгачаканая прэм’ера спектакля “У краіне нявывучаных урокаў”, жанрава пазначанага як “казачнае здарэнне”. Цалкам гатовы больш як месяц таму, ён цярпліва чакаў свайго выхаду да шырокай публікі. І вынік пераўзышоў спадзяванні.

Мне вельмі даспадобы два мінскія помнікі, пра якія мала хто ведае. Кажу “мала хто”, бо знаходзяцца яны ўбаку ад галоўных магістраляў і кропак грамадскага прыцягнення. Адпаведна, трапляюць яны на вока толькі тым, хто побач жыве ці працуе. Першы — “Жанчына на зубры” перад Палацам культуры Мінскага аўтазавода. Аўтар скульптуры Лаўрэат Ленінскай прэміі Валянцін Занковіч. Напачатку скульптурная група мусіла вянчаць манумент партызанскай славы, але потым праз дыскусіі ў мастакоўскім асяроддзі і ва ўладных структурах, “Жанчыну на зубры” вырашылі ўсталяваць там, дзе яна зараз і знаходзіцца. Другі помнік — “Еўфрасіння Полацкая” — перад будынкам прадпрыемства “АГАТ”. Яго стварыў Анатоль Арцімовіч. Чаму такі шэдэўральны твор стаіць не перад храмам ці на гарадской плошчы, не зусім зразумела. Кажуць, што ААТ “АГАТ” мела намер зрабіць гораду падарунак, але мясцовая філія РПЦ не ўхваліла стылістыку скульптуры, недастаткова кананічную. Вось і давялося “АГАТу” покінуць скульптуру сабе. Мо і добра. Святая заступніца Беларусі не любіла гарадскога тлуму і мітусні, яна абрала домам манастырскую келлю, а суразмоўцам Бога. Тут у адноснай цішыні, хай і побач з галоўным праспектам сталіцы, ёй утульней.

У Беларускім дзяржаўным акадэмічным музычным тэатры паставілі аперэту “Кароль вальса”, дзе да любоўнай інтрыгі дадаецца тэма музычнага спаборніцтва і адданасці мастацтву, а над усім пануе музыка Іагана Штрауса-сына. Дык што, гэта лепей за канцэрт яго вальсаў-полек-маршаў?