Аляксандр Янушкевіч любіць адшукаць для пастаноўкі што-небудзь гэтакае, каб узарваць прастору нязвыклым літаратурным сюжэтам. У сакавіку ён прапанаваў сталічнай публіцы страву, вартую гурманаў: на новай пляцоўцы культурнага хаба Ок16 граюць “Вартавыя Тадж-Махала”. Гэты твор фіналіста Пулітцараўскай прэміі Раджыва Джозэфа ў 2016 годзе быў прызнаны найлепшай новай п’есай па версіі Off-Broadway Theater Awards. У мінімалістычнай прасторы лаканічнымі мазкамі рэжысёр стварыў рэалістычную гісторыю пра тое, як за прыгожым фасадам высакародных слоў надзвычай часта хаваецца багна бесчалавечных учынкаў.

“Даўно мы так не смяяліся”, — сказалі дзве кабеты паважнага ўзросту пасля заканчэння лекцыі пра творчасць Алаізы Пашкевіч (Цёткі). Зрэшты, лекцыяй тую імпрэзу ў Літаратурным музеі Петруся Броўкі назваць складана. У ХХІ стагоддзі для падобнага фармату ёсць куды больш дакладнае азначэнне — стэндап. Тэатралізавана-інтэрактыўная дзея “Цётка. Кроў, масаж, каханне” адкрыла зусім іншыя вымярэнні той постаці, якую мы са школы ведаем найперш дзякуючы антыцарскім вершам і адданасці грамадскім справам.

У адным са сваіх твораў Альгерд Бахарэвіч пісаў, што жыццё кожнага чалавека — ужо самакаштоўная крыніца для гісторый. Гэтыя словы пісьменніка ты прыгадваеш, гледзячы кінаальманах “Драма” Мікіты Лаўрэцкага, Аляксея Свірскага і Юліі Шатун. Тры беларускія рэжысёры распавядаюць пра свае персанальныя “ціхія” драмы.