У канцы мінулага года знакамітая гімнастка Меліціна СТАНЮТА — 16-ціразовы прызёр чэмпіянатаў свету і Еўропы, заслужаны майстар спорту Рэспублікі Беларусь — падвяла вынік уласна спартыўнай кар’еры. Але ў 23 гады жыццё толькі пачынаецца! Чым яно напоўнена ў Меліты сёння?

Сярод нядаўніх лаўрэатаў Дзяржаўнай прэміі Беларусі — салістка нашага Нацыянальнага акадэмічнага Вялікага тэатра оперы і балета, заслужаная артыстка краіны, пераможца сямі міжнародных конкурсаў Аксана ВОЛКАВА. Яе спеўнае майстэрства даўно прызнанае не толькі ў нас, але і ў замежжы — ад Масквы да Лондана і Нью-Ёрка, куды яе пастаянна запрашаюць для ўдзелу ў асобных пастаноўках і фестывалях. З параўнанняў “тут і там”, “у нас — у іх” і пачалася наша размова.

У гісторыі беларускага мастацтва дасюль шмат "белых плямаў". Аспірантка аддзела мастацтвазнаўства Цэнтра даследаванняў беларускай культуры, мовы і літаратуры Нацыянальнай акадэміі навук Катажына ШАЎРУК вывучае асаблівасці манументальнага жывапісу Магілёўшчыны XVII — XVIII стагоддзяў, які ў пэўным сэнсе можна аднесці да нераскрытых таямніц нашай мінуўшчыны.

Мастакі, дызайнеры, музейшчыкі ды іншыя прадстаўнікі арт-сферы ведаюць Пятра ВАСІЛЕЎСКАГА найперш як журналіста, які мае ўласны погляд на тое, што адбываецца ў нашай культурнай прасторы. З мінулага ж года ён з’яўляецца старшынёй секцыі крытыкі Беларускага саюза мастакоў. Таму гэтае інтэрв’ю менавіта пра ўсім нібыта вядомае, але, магчыма, не зусім зразумелае, а таксама пра тое, чаго можна чакаць ад мастацкай крытыкі ў перспектыве, зыходзячы з нашай культурнай рэчаіснасці.

Рыхтуючыся да інтэрв’ю з гэтым артыстам, я разумела: загадзя выдумляць пытанні, планаваць гутарку — беcсэнсоўна. Адным трапным словам ён можа павярнуць яе ў нечаканае, але цікавае рэчышча. Я даўно ведаю заслужанага артыста Рэспублікі Беларусь Мікалая ЕМЯЛЬЯНАВА, і мне заўсёды падабаўся рух яго думкі, імпанавалі манера зносінаў, тонкі гумар і іронія. Ну а галоўнае, і што трэба напісаць “па-першае”, — захапляе яго стаўленне да тэатра. Зараз, калі тэатр спрабуе новыя формы, калі тэхнічныя сродкі дазваляюць стварыць найбольш поўную карціну таго, што адбываецца на сцэне (чаго не зробіш дзеля гледача, якому хочацца бачыць у тэатры рух “у нагу з часам”), акцёр можа “расслабіцца”. Так можа падацца неспрактыкаванаму гледачу і недастаткова дасведчанаму артысту. Мікалай Генадзьевіч мае і досвед, і густ, і чалавечую ды акцёрскую годнасць, і ўнутранае чуццё, якое не дазваляе выпасці з творчага працэсу. Яму ўдаецца “ўпісацца” ў любую форму, ён арганічна існуе ў любым жанры драматургіі, яго вобразы (больш за 70 роляў) яркія, завершаныя і выклікаюць непадробную цікавасць публікі. Але што, на мой погляд, з’яўляецца самым каштоўным — ён захаваў да тэатра тое асаблівае “запаветнае”, трапяткое стаўленне, якое сыходзіць з нашых “храмаў Мельпамены”. Балюча для даўніх іх служыцеляў і зусім наадварот для тых, хто прыйшоў сёння..