Культура - Суботнія сустрэчы

Наведайце таксама старонкi:

Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года

Учора ў сталічным Палацы мастацтва прайшла цырымонія закрыцця Рэспубліканскай выставы “Трыенале сучаснага мастацтва” па выніках Рэспубліканскага конкурсу “Нацыянальная прэмія ў галіне выяўленчага мастацтва” ў 2019 — 2020. На цырымоніі былі агучаны імёны лаўрэатаў.

“Меч Лідскага замка”

Падказка ад прашчураў

У адным з нядаўніх нумароў, гаворачы аб праблемах пошуку продкаў (гл. матэрыял “Айчынная генеалогія: зірнуць у мінулае, каб пабачыць будучыню” у № 30 за 25 ліпеня), мы звярнулі ўвагу на тое, што першапачатковай інфармацыяй, неабходнай для складання свайго радаводу, з’яўляюцца не архіўныя звесткі, а перадусім расповеды старэйшых сваякоў, якія дазваляюць высвятляць пытанні напрамкі, для наступных пошукаў.

Той, што развенчвае міфы, або Асветніцтва пад зорным купалам

Мінскаму Планетарыю — 55. Узрост даволі сталы, калі меркаваць па тым, што самы першы планетарый ў свеце, які з’явіўся ў Мюнхене, адзначыць векавы юбілей толькі праз пяць гадоў. Ну а тое, што жыць планетарыям на Зямлі не адзін век, не выклікае ніякіх сумненняў. Па сутнасці, уся іх гісторыя — гэта пошук найбольш відовішчных спосабаў расказаць пра зорнае неба, цікавасць да якога ў чалавека ніколі не згасне.

Віртуальныя кніжныя тэндэнцыі, або Хто такі Жаўтун-Баўтун?

Кніга, як вечная каштоўнасць — нават у эпоху інтэрнэту, — прыцягвала, прыцягвае і будзе прыцягваць да сябе людзей. Таму бібліятэкары Беларусі, як і год і дзесяць таму, усё так жа актыўна шчыруюць над новымі выставамі, арганізуюць разнастайныя мерапрыемствы і ладзяць адметныя акцыі. Гэтым бібліятэчным справам не перашкодзіў нават і каранавірус.

Сур’ёзныя высновы лёгкай камедыі

Камедыя становішчаў з яе лёгкай, фарсавай асновай апошнія дзесяцігоддзі проста стала сапраўднай гаспадыняй на сцэнічных падмостках. Прычына тут навідавоку: тэатрам трэба выжываць, а гледачы галасуюць кашальком менавіта за гэты жанр. Іншым часам тэатры здольныя і ў такога кшталту драматургіі знаходзіць каштоўныя зярняты жыццёвай праўды, падставу для стварэння цікавых і глыбокіх характараў.

Нібыта зноў сустрэўся з ім…

У сталічным Палацы мастацтва апошні дзень працуе выстава “Павел Бондар і яго школа”. Гэта першая выстава, цяпер ужо памяці, творцы, які пайшоў з жыцця летась. Яна стала магчымай, дзякуючы высілкам ягоных калег, сяброў і вучняў.

Павел Кухта: беларускі віртуоз класічнай гітары

Добразычлівы, уважлівы, тактоўны чалавек. Саліст Беларускай дзяржаўнай філармоніі. Гітарыст, якіх у краіне адзінкі. Па вялікаму рахунку праз віртуознае валоданне класічнай іспанскай гітарай Павел Кухта робіць культурны прамоўшэн Беларусі па-за яе межамі. Таму з яго імем асацыюецца высокі ўзровень выканання, а значыць, патэнцыйныя магчымасці краіны, бо яскравым майстрам-выканаўцам ён стаў менавіта тут.

Ад зажынак — да дажынак

Ну, могуць жа, калі хочуць! Толькі мы напісалі, што няма ў аглядах пошты матэрыялаў пра творчае стасункаванне сталічных дзеячаў мастацтваў з работнікамі раённай сферы культуры, як у рэдакцыю прыйшла навіна з Ашмян. Тамтэйшыя метадысты пішуць, што ў раённы цэнтр завіталі прадстаўнікі Тэатра-студыі кінаакцёра Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм”. І не толькі дзеля знаёмства з мясцовымі цікавосткамі. Не, прывезлі і сваю: спектакль “Абрабаванне апоўначы”. Пастаноўка (цытую) “ у гумарыстычным святле прыадкрыла пэўныя цёмныя моманты з жыцця работнікаў гандлю”. Смеху, кажуць, было шмат. А гандлёвыя работнікі не пакрыўдзіліся, бо гумар — ён і ёсць гумар. Вось такая калабарацыя. Пра яе і паспрабуем сёння пагаварыць. З вашай дапамогай, безумоўна.

Генадзь МАРКЕВІЧ: “Магу аддаць песню забясплатна”

Я назаву ўсяго пару яго песень, і вы абавязкова пагадзіцеся са мной, што сённяшні госць “К” — рэальна адзін з вядучых беларускіх хітмэйкераў: “Жемчуга”, што ўвасоблены Інай Афанасьевай, і “Падае снег” у выкананні Вольгі Плотнікавай. Ды і як чалавек кампазітар Генадзь МАРКЕВІЧ добры, паверце…

Ігар Сурмачэўскі: “Трэба думаць, як захаваць калекцыю для Беларусі”

Зайшоўшы ў гэтую звычайную мінскую кватэру, адразу адчуваеш пах ладану. Мабыць, ён там пануе заўсёды. Гэтым водарам набрынялі намоленыя стагоддзямі абразы, якімі з падлогі да столі завешаныя сцены стандартнай планіроўкі пакою. Тут жа, за сталом з вялізнай цэйсаўскай лінзай, іконы літаральна вяртаюцца да жыцця. Гаспадар імправізаванай майстэрні — рэстаўратар, калекцыянер і мецэнат Ігар СУРМАЧЭЎСКІ — цікавы кожнай з гэтых трох сваіх іпастасяў. У яго “Сезаме” — чаго толькі няма: абразы, найкаштоўныя дакументы ды пячаткі князёў ВКЛ, прадметы даўняга шляхецкага побыту, маляванкі Драздовіча і незлічонае мноства іншых рарытэтаў, якімі выхваляўся бы любы музей — не толькі беларускі, але і замежны.

Грунвальд: узровень уздзеяння мусіць быць…

У Нацыянальным гістарычным музеі праходзіць фотавыстава, прысвечаная 610-й гадавіне Грунвальдскай бітвы. На прадстаўленых здымках — фрагменты гістарычнай рэканструкцыі, што рэгулярна ладзіцца на полі, дзе ў Сярэднявеччы быў спынены тэўтонскі “Націск на Усход”.

Кінапартрэт у “інтэр’еры” горада

15 жніўня ў галерэі Міхаіла Савіцкага адбудзецца прэм'ера новай стужкі “Майстэрні Уладзіміра Бокуна” з праекта “100 імёнаў Беларусі” — “Караль Ян Чапскі”. Памятаеце арыгінальны памятны знак, створаны скульптарам Паўлам Вайніцкім у гонар вядомага гарадскога галавы, што вылучаецца нечаканай экспрэсіўнай манерай? Параўнаць мастацкі вобраз на барэльефе па вуліцы Кісялёва ў Мінску з кінаўвасабленнем і прапануе дакументальная драма Аляксея Макаранкі. Пагаджуся, параўнанне абліччаў не зусім правамернае, але не магу ўтрымацца ад гэтай спакусы, — ды яшчэ ўзнавіць у памяці партрэт-графіці па вуліцы Кастрычніцкай, выкананы аэразольнай фарбай. Постаць вядомага рэфарматара, сапраўды, вартая самых розных згадак — і ў гэтым можна яшчэ раз пераканацца, паглядзеўшы новую стужку вядомага праекта.

“Дзе тут вуліца Дзяругі?”

Скрыпка ў жыцці Зоі Якаўлевай двойчы сыграла галоўную партыю. У 1959-ым васьмігадовая дзяўчынка з татам ішла запісвацца ў музычную школу менавіта на гітару. Аднак настаўнікі выявілі ў малой абсалютны слых — і прапанавалі ёй скрыпку. Гэта быў першы набор на струннае аддзяленне. Набралі толькі чатырох вучняў — з выключным слыхам: Зою, Яўгена Дзяругу, Уладзіміра Шаця і Святлану Музычкіну.

Геніяльны даследчык спадчыны

7 жніўня споўнілася 110 гадоў з дня нараджэння народнага артыста Беларусі і СССР Генадзя Цітовіча — знакамітага этнографа і хормайстра, чыё прозвішча ўпісана залатымі літарамі ў гісторыю айчыннай культуры. Невыпадкова калектыў, якім ён кіраваў 22 гады, цяпер носіць яго імя — Нацыянальны народны хор Беларусі імя Г.Цітовіча.

Галоўная / Суботнія сустрэчы

Суботнія сустрэчы

№ 9 / 1292 за 2017-03-04

Наша фота і супольнасць вакол яго

Мы пачалі размову са старшынёй Беларускага грамадскага аб’яднання фатографаў Сяргеем МІХАЛЕНКАМ з успамінаў пра выставу фотаздымкаў “Вільнюс за адзін дзень” (2007), якая адбылася ў час існавання галерэі “Zнята” ў кінатэатры “Цэнтральны”. Тады праходзіла шмат выстаў, была яркая хваля цікавасці да фатаграфіі, ішлі баталіі на інтэрнэт-сайтах. Зараз хваля сышла, патрабаванні да фотапраектаў сталі вышэйшымі, а настроі ў фотарэпарцёрскай і арт-супольнасці змяніліся.

Далей

№ 8 / 1291 за 2017-02-25

7 пытанняў пра мову дырэктару Інстытута мовазнаўства

З нагоды Міжнароднага дня роднай мовы, а таксама Тыдня роднай мовы, які ладзіць з 20 па 26 лютага Інстытут мовазнаўства імя Якуба Коласа філіяла Цэнтра даследаванняў беларускай культуры, мовы і літаратуры Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, “К” вырашыла задаць 7 пытанняў кіраўніку гэтай установы Ігару КАПЫЛОВУ. Наша сустрэча прайшла 21 лютага перад самым пачаткам “круглага стала” “Мова ў навуцы, адукацыі, заканадаўстве”, які ладзіўся інстытутам.

Далей

№ 7 / 1290 за 2017-02-18

“Маем найбольшае самі”

Пасля запісу гэтага інтэрв’ю знакамітага нашага паэта, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь Алеся РАЗАНАВА (давялося пачуць у кулуарах XXIV Мінскай міжнароднай кніжнай выставы-кірмашу адразу два аднолькава пашанотныя вызначэнні яго (і для нашай літаратуры тое таксама гонар): класік і гуру) ён сказаў у адказ на маю рэпліку, маўляў, з вамі за чвэрць гадзіны можна запісаць інтэрв’ю на паласу: “Пакіньце толькі самае істотнае”. Істотным мне падаўся амаль увесь дыктафонны запіс. Нагодай жа для гутаркі стала кніга перастварэнняў Алеся Разанава прадмоў Францыска Скарыны да надрукаваных ім кніг “Бібліі” “Маем найбольшае самі”. Урэшце, гутаркі магло б і не адбыцца, каб не… Але пра тое напрыканцы.

Далей

Тэлепантэон можа быць недабудаваны…

На тэлеканале “АНТ” адбылася прэм’ера цыкла “100 імёнаў Беларусі”. Гэты праект настолькі вытлумачальны і чаканы ў нашым эфіры, што выпадае хіба здзіўляцца, чаму яго ніхто не зрабіў дасюль. Балазе, пра такі эфектыўны спосаб папулярызацыі знакавых постацяў мінуўшчыны гаварылася настолькі часта, што думка, здавалася б, ужо сама сабою павінна была матэрыялізавацца. Тым не менш, само сабою нічога не здараецца. Пра задуму тэлепантэона нацыянальных герояў і пакручастыя шляхі яе рэалізацыі мы гаворым з генеральным прадзюсарам праекта Уладзімірам БОКУНАМ.

Далей

№ 5 / 1288 за 2017-02-04

У бок “татальнага тэатра”

У 2016 годзе віцебская “Лялька” адзначыла дзве юбілейныя даты: 30-годдзе тэатра і 70-годдзе яго мастацкага кіраўніка Віктара КЛІМЧУКА, які стаяў ля вытокаў стварэння гэтага цяпер ужо сапраўды здабытку сучаснай культуры Беларусі. “Лялька” разбурае многія стэрэатыпы: аб лялечным тэатры як выключна дзіцячым, ставячы найглыбокія "дарослыя" спектаклі, пра “другаснасць” тэатра лялек у параўнанні з драматычным, пра яго выключную забаўляльнасць, бо не толькі ў дарослых, але і ў дзіцячых пастаноўках шматпланавы сімвалічны і касмалагічны змест. І яшчэ тэатр, якім кіруе Віктар Клімчук, вылучаецца глыбокім пранікненнем у вобразы і дух беларускай традыцыі. Апошняе тычыцца перш за ўсё пастановак паводле твораў вялікага Уладзіміра Караткевіча. У той жа час, усе яны вылучаюцца сэнсам, які можна было б назваць агульначалавечым праз адзінства перадачы сакральнага і гуманістычнага зместу. У размове з Віктарам Клімчуком пасля ўсіх святкаванняў мы закраналі пытанні, якія нельга было абысці нават у святле ўрачыстых дат.

Далей

Ад хаткі да хайтэка

Прафесар Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта, доктар архітэктуры Сяргей СЕРГАЧОЎ не толькі ведае пра народнае дойлідства амаль усё (сведчаннем таму — яго нядаўняя грунтоўная манаграфія), але і здолеў вывесці яе ўтоеную ад павярхоўнага погляду квінтэсэнцыю, абагульніўшы свае шматгадовыя даследаванні ў некалькіх трапных фармулёўках. З сёлетнім лаўрэатам прэміі Прэзідэнта краіны “За духоўнае адраджэнне” мы гаворым як пра захаванне набыткаў нашых продкаў, так і пра той карысны ўрок, які яны могуць даць сучасным архітэктарам і асабліва іх замоўцам.

Далей

Чвэрць стагоддзя і 103 спектаклі

Рэспубліканскаму тэатру беларускай драматургіі — 25! Да юбілею была падрыхтавана прэм’ера спектакля “Беларусь. Дыдактыка” (гл. “К” №3), адкрыта выстава, выпушчаны аб’ёмны і назвычай інфарматыўны буклет, прысвечаны не толькі ўласна гэтаму тэатру, але і праблемам развіцця сучаснай беларускай драматургіі і рэжысуры. Нарэшце, акурат у дзень сваіх народзінаў трупа прымала віншаванні і творчыя падарункі-прывітанні (у тым ліку, ад замежных партнёраў і гасцей), адказаўшы на іх вельмі крэатыўным капуснікам.

Далей

№ 4 / 1287 за 2017-01-28

Хуліган і Скарына: цяпер з “...Буслом”

Моладзі ўласціва ўсімі праўдамі і няпраўдамі рвацца ў сталіцу, бо, па меркаванні многіх, толькі тут ёсць магчымасць пабудаваць яскравую кар’еру. Творцы тут — не выключэнне. Мой суразмоўца акцёр Іван ТРУС сваім прыкладам даводзіць, што галоўнай меркай поспеху з’яўляецца ўсё ж талент, а не месца пражывання. Пасля дзевяці гадоў прафесійнай дзейнасці ў сталіцы ён з’ехаў у Магілёў. Яшчэ не завяршыўся яго другі сезон у Абласным драматычным тэатры, а Іван ужо шчыльна заняты ў рэпертуары і з’яўляецца ўладальнікам Нацыянальнай тэатральнай прэміі-2016 у намінацыі “Лепшая мужчынская роля ў спектаклі тэатра драмы”.

Далей

Свой “дамок” і тэрыторыя любові

Народная артыстка Беларусі, лаўрэат прэміі Прэзідэнта краіны “За духоўнае адраджэнне” 26 студзеня святкавала юбілей. У гэты вечар яна зноўку выйшла перад сваімі шматлікімі прыхільнікамі (а ў Віцебску, ды і далёка за межамі абласнога цэнтра іх — колькасць незлічоная) падчас творчага вечара “Сцэна — тэрыторыя любові” на падмостках Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Якуба Коласа, каб зноў парадаваць сваёй чароўнай усмешкай, прыгадаць разам з гледачамі старонкі свайго жыцця і, вядома ж, незабыўныя вобразы. Усяго іх створана на коласаўскай сцэне (дзе служыць актрыса на працягу 47 гадоў) больш за шэсць дзясяткаў. А былі ж і ролі ў кіно (Ганна Карпілава з “Плача перапёлкі”, Аленка з фільма “Другая восень”, Дачка з “Зацюканага апостала”). Напярэдадні падзеі мы сустрэліся з вядомай беларускай артысткай.

Далей