Каб у сучаснай культурнай прасторы Беларусі былі культавыя імёны (ці, дакладней, каб хтосьці захацеў іх стварыць), кандыдаты ў намінацыі “сучаснае мастацтва” вызначыліся б адразу. Без сумневу, кіраўнік тэатра “InZhest” Вячаслаў ІНАЗЕМЦАЎ апынуўся б у самым “топе”. Тады ён ездзіў бы па свеце, не раўнуючы, бы яго амаль аднагодак Блікса Баргэльд, піў бы дарагія напоі і загадкава пасміхаўся б у адказ на просьбу аб інтэрв’ю. Але сустрэўшыся са Славам у адной з найдэмакратычных мінскіх кавярняў, ты неўзабаве ўсведамляеш, што ён валодае нечым большым за статус культавай персоны — сакрэтам вечнай маладосці. Прынамсі, творчай. Нягледзячы нават на тое, што не так даўно “InZhest” завяршыў свой юбілейны 35-ы (!) сезон. Для беларускага незалежнага тэатра гэты век — папраўдзе рэкордны. Столькі ў нас проста не жывуць.

Напрыканцы мая гімнастка Беларускага дзяржаўнага цырка Алена КЛІМОВІЧ прывезла на радзіму залаты медаль І-га Міжнароднага дзіцячага і маладзёжнага фестывалю цыркавога мастацтва, які ладзіўся ва Украіне. Яе нумар “Іншая” ў жанры антыпод — жангліраванне нагамі — стаў лепшым ва ўзроставай катэгорыі 18 — 25 гадоў. Супрацоўнікі цырка яшчэ на вахце пачалі ўголас расхвальваць журналісту “К” артыстку: “Пішыце пра яе! Адказная дзяўчына, шмат трэніруецца. І пры гэтым яна вучыцца на дзённым у БДУ! Такіх разумніц — пашукаць!”

Гран-пры VI Міжнароднага конкурсу джазавай і эстраднай музыкі ў Салігорску “Jazz-time-2016” здабыў выканаўца на трамбоне 10-гадовы Ілья Кісялёў з гарпасёлка Чырвоная Слабада Салігорскага раёна (педагог Сяргей Дубовік). Іншыя вынікі — на сайце Jazz-time.by. Ну а каманда арганізатараў на чале з дырэктарам мясцовай Дзіцячай школы мастацтваў Алегам ШЧЭРБАВЫМ правяла гіганцкую працу. Пра тое, што засталося амаль нябачным для канкурсантаў і гледачоў, мы і пагутарылі, не абмінаючы праблемныя пытанні.

Каб чалавецтва вынайшла дазіметр па замеры ўзроўню таленту, то ў Беларусі гэты апарат час ад часу выходзіў бы з ладу ад такой колькасці неардынарных асоб вакол нас. Хацелася б яшчэ, каб гэтых людзей ведалі ў твар, ганарыліся імі, шанавалі. І не толькі замежнікі, а найперш суайчыннікі. Нядаўна карэспандэнт “К” сустрэлася з беларускім кампазітарам, арганістам, лаўрэатам міжнародных конкурсаў Вольгай ПАДГАЙСКАЙ з пляяды маладых аўтараў Беларусі.

Савецкі Саюз. У Беларусь прыязджае хлопец з Мадагаскара. За яго плячыма тысячы кіламетраў, ён ляціць па веды, але атрымлівае куды больш: Стэла-Фідзіарылала Ракутуарысуа знаходзіць каханне. Беларуска з рэдкім імем Мая становіцца лёсам іншаземца. А далей новы сюрпрыз: малагасіец едзе ў родны горад жонкі, і тэатр над Нёманам гасцінна расчыняе для артыста свае дзверы. Праз 30 гадоў Гродна для Стэлы ўжо не далёкі, а блізкі, дарагі і любімы, і сцэна таксама свая, хатняя. Гэтага вакаліста любяць за прыгожы голас, яго выступленні на канцэртах гледачы чакаюць з нецярпеннем. Дзе ж яшчэ пачуеш французскую мову ад носьбіта?

“Спадчына Беларусі” — той фаліянт, які стаўся знакавым на пачатку 2000-х, змяніўшы ўспрыяцце пра нашу краіну як замежнікаў, так і суайчыннікаў. Прэмія “За духоўнае адраджэнне”, шматлікія перавыданні (сумарны наклад — больш за 45 тысяч асобнікаў), развіццё праекта, які ўключае ў сябе і цыкл тэлеперадач, кнігу “Скарбы Беларусі”... Аўтары праекта, журналісты Алег Лукашэвіч і Аляксандр Аляксееў патрапілі ў чаканні беларускага грамадства як у дачыненні да гісторыі, так і адносна сучаснасці. Але наша размова з Алегам і Аляксандрам закранула і тое, што перашкаджае сёння развіццю турызма ў нашай краіне, што неабходна, каб захаванне і папулярызацыя архітэктурнай і гістарычнай спадчыны Беларусі адбывалася на новым узроўні. Балазе адбылася яна напярэдадні Міжнароднага Дня помнікаў і памятных мясцін — 18 красавіка.

Заслужаная артыстка Рэспублікі Беларусь Тамара СКВАРЦОВА, вядучы майстар сцэны, загадчык трупы Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Якуба Коласа, за 45 гадоў творчай працы стварыла больш за шэсць дзясяткаў каларытных вобразаў. Прамінуў і асабісты юбілей цудоўнай актрысы. З усіх гэтых нагод і нарадзіўся кантэкст гутаркі.

Буйныя творцы, сыходзячы, пакідаюць пасля сябе не толькі духоўную спадчыну, але і вялікі пласт работы з ёю. Для навукоўцаў, даследчыкаў — гэта і задавальненне, і прафесійны інтарэс. Але для сваякоў такой асобы, у першую чаргу, — справа гонару і вялікая адказнасць. Як працуе з вобразам, асобай і творчасцю Кандрата Крапівы, 120 гадоў з дня нараджэння якога адзначалася ў сакавіку, “К” распавяла ўнучка літаратара, кандыдат мастацтвазнаўства Алена АТРАХОВІЧ.

Калі верыць народным прыкметам і анонсам, якія трапляюць на рэдакцыйную пошту, фестывальнае жыццё краіны актывізуецца па меры пацяплення. Вось і Нацыянальны канцэртны аркестр Рэспублікі Беларусь чакаюць надзвычай напружаныя часы. Як і штогод, ён будзе з імклівай хуткасцю перамяшчацца па ўсёй тэрыторыі Беларусі, прадстаўляючы ці не ў кожным канцэрце свежы рэпертуар. Пра адметнасці і прыярытэты легендарнага калектыву ў Год культуры распавядае яго нязменны кіраўнік — народны артыст Беларусі Міхаіл ФІНБЕРГ.