8 верасня Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета Беларусі адкрывае свой 88-мы сезон. Гэтае спалучэнне трох васьмёрак адразу — ці ж не дадатковы сімвал бясконцасці мастацтва? А яшчэ васьмёрка вымушае згадваць таямнічую ў сваёй прастаце і незразумеласці стужку Мёбіюса, калі падарожжа па адным баку яе паверхні незаўважна прыводзіць на другі. Пэўна, гэтак жа сплятаюцца ў сценах Вялікага опера і балет? Пра адкрыццё сезона, падрыхтаваныя да яго акцыі, далейшыя планы калектыву і многае іншае мы размаўляем з Генеральным дырэктарам тэатра Аляксандрам ПЯТРОВІЧАМ.

Былая мінчанка Настасся ЛУНЁВА ўжо восем гадоў жыве ў Францыі. Прычым працуе па спецыяльнасці — стварае там разнастайныя міжнацыянальныя і ўласна беларускія праекты. І пазіцыянуе сябе так: інструменталіст (цымбалы), кампазітар (дарэчы, член Саюза кампазітараў Францыі), спявачка і рэжысёр беларускага паходжання. На радзіму не забываецца: наша сустрэча адбылася ў час яе чарговага прыезду да сваякоў.

Я назаву ўсяго пару яго песень, і вы абавязкова пагадзіцеся са мной, што сённяшні госць “К” — рэальна адзін з вядучых беларускіх хітмэйкераў: “Жемчуга”, што ўвасоблены Інай Афанасьевай, і “Падае снег” у выкананні Вольгі Плотнікавай. Ды і як чалавек кампазітар Генадзь МАРКЕВІЧ добры, паверце…

Адзіная ў Беларусі бас-гітарыстка — так часта прадстаўляюць Людмілу Крукоўскую. Насамрэч, можа, і не адзіная, але дакладна са спіса найлепшых нашых музыкантаў, чый інструмент бас-гітара. Канешне, у першую чаргу Людмілу ведаюць у джазавых колах — а яна пайграла з усімі значнымі калектывамі, ад “Дыліжанс-джаза” да Apple tea і “Аўтсайдараў”, і з усімі, якія толькі ёсць у Беларусі, музыкантамі гэтага стылю. Але ж і рок, і эстрада, і самыя іншыя жанры ёй падуладныя — у свой час была праца і з “рок-каралямі” групай Rouble zone, і з сімфанічнымі аркестрамі. А з пэўнага часу Людміла Крукоўская не толькі музыкант, але і арганізатар канцэртаў — кіраўнік праекта BlackWhiteJazz, які выводзіць джаз на сцэны і дае магчымасць музыкантам выступаць, а меламанам атрымліваць асалоду ад любімай музыкі.

Неўзабаве Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы будзе святкаваць свой 100-гадовы юбілей. 17 год з гэтых ста на славутай Купалаўскай сцэне адыграла актрыса Ганна Хітрык — яскрава, тэмпераментна, запамінальна. Некалькі гадоў таму Ганна пераехала жыць у іншую краіну, але паклоннікі і па тэатральных справах, і па музычных праектах “Дзецідзяцей” і “Сундук” не забываюцца на сваю любімую артыстку і сочаць за яе лёсам, перажываюць, спадзяюцца ізноў убачыць у Мінску. Нягледзячы ні на што, у нашай размове Аня гэтак жа ззяла ўласцівымі ёй усмешкамі і неўтаймоўнай энергіяй. А пагаворым мы з ёй і пра любімы Купалаўскі тэатр, і пра яе новы сямейны тэатр, і пра тое, якім пакручастым можа быць лёс чалавека і артыста.

Мастацтва аўтарскай лялькі параўнальна новае, але ўжо прызнанае часткай “вялікага” выяўленчага мастацтва. Сапраўдны лялечны бум адбываецца па ўсім свеце — мноства майстроў, мастакоў, калекцыянераў, дызайнераў захопленыя лялькамі: а яны могуць быць самымі рознымі, выкананымі ў мностве арыгінальных тэхнік. Адна з першых, хто ў Беларусі на прафесійным узроўні пачаў ствараць аўтарскіх персанажных лялек, — Анастасія Адамовіч. Днямі ў Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва ў Мінску адкрылася яе персанальная выстава “Задолле”. Што гэта за дзіўны лялечны свет і як у яго трапіць — пагутарым з мастаком Анастасіяй АДАМОВІЧ.

Трэці год запар лепшым сцэнографам Беларусі называюць Кацярыну Шымановіч — у 2018 годзе прэмія імя Івана Ушакова, першага мастака Купалаўскага тэатра, дасталася ёй за дэбютны спектакль “Запалкі”, летась гэтай жа ўзнагародай адзначылі працу Кацярыны ў якасці мастака-пастаноўшчыка спектакля “Радзіва Прудок”, а сёлета прэмію вырашылі ўручыць за спектакль “Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях”, над якім наша гераіня працавала разам з Сяргеем Ашухам. Усе тры пастаноўкі — Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Я. Купалы. Толькі некалькі гадоў, як Кацярына Шымановіч выпусцілася з Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, а спіс яе прац ужо можна назваць бліскучым — нядаўна ён папоўніўся “Каралём Лірам” на купалаўскай сцэне і “Коткіным домам” у Вялікім тэатры оперы і балета, наперадзе — “Тутэйшыя” ізноў у тэатры імя Я. Купалы. Паспрабуем жа разгадаць сакрэт поспеху Кацярыны ШЫМАНОВІЧ.

Гэту статную, зграбную, абаяльную прыгажуню ведаюць ледзь не ўсе ў Бабруйску. Жанэта ЗАРЭМБА, адна са старэйшых актрыс Магілёўскага абласнога тэатра драмы і камедыі імя В.І.Дуніна-Марцінкевіча справіла свой юбілей. Праз некалькі месяцаў яе чакае яшчэ адна значная дата — 50 гадоў на сцэне роднага тэатра. Пра свой лёс актрыса распавяла ў нашай з ёй гутарцы.

Што такое тэатр для гледача — спектакль і акцёры. Трохі больш абазнаная публіка ведае і рэжысёраў. Але хто ж галоўны ў тэатры? — Дырэктар. І падчас ён больш вядомы і уплывовы, чым які акцёр ці рэжысёр. Нацыянальным акадэмічным тэатрам імя М. Горкага, які калісьці называлі Рускім, ужо 37 гадоў нязменна кіруе Эдуард ГЕРАСІМОВІЧ. Менавіта пад яго кіраўніцтвам з’явіліся званні і нацыянальнага, і акадэмічнага. Свой тэатральны карабель гэты капітан вядзе ўпэўненай рукой — бо шчыра любіць не толькі родны тэатр імя М. Горкага, але і самое мастацтва тэатра. 22 чэрвеня заслужаны работнік культуры Рэспублікі Беларусь Эдуард Герасімовіч адзначае 75-гадовы юбілей, і адзначае ў марах пра заканчэнне рамонту ў тэатры, пра новую абсталяваную сцэну і вяртанне да нармальнага творчага працэсу. Такія яны — дырэктарскія мары.