Ад перашытых са старых джынсаў дзіцячых куртачак у часы татальнага дэфіцыту і безграшоўя — да арыгінальных касцюмаў самай гучнай мінулагодняй прэм’еры ў маскоўскім Вялікім тэатры оперы і балета: такі шлях за 30 гадоў прайшла мінскі дызайнер Ганна Строцава. Апошніх гадоў сем яна працуе з лямцам, і цалкам ім захоплена: можа і многае расказаць, і стварыць з яго дзіўныя і прыгожыя рэчы. Аказалася, што адзенне з лямца прыдатнае не толькі для звычайнага жыцця, але і для тэатральнай сцэны, і для розных іншых мастацкіх спраў. Рэдкія майстры ў Беларусі працуюць на такім узроўні, ды й іх увогуле няшмат. Ганна Строцава — і майстар, і дызайнер, і страсны прыхільнік лямца.

Гранітныя прыступкі лесвіцы (у будынку старой архітэктуры былога рэдакцыйнага корпуса Дома друку) да нашага холдынга, што знаходзіцца на чацвёртым паверсе, палохаюць сваёй стромкасцю многіх. Прынамсі, пару перапынкаў, каб аддыхацца, той-сёй робіць. Яўген Сахута ўзняўся да нас з лёгкасцю, у добрым тэмпе і без задышкі з адпачынкамі. Гонкі, высокі, жыццярадасны. На 75, словам, ну ніяк не выглядае. З фізічных здольнасцяў і пачалі гутарку.

Абаяльныя, усмешлівыя, добразычлівыя — закаханыя! — сапраўдныя сонейкі на нашай сцэне: Вольга Рыжыкава і Тэа. Акрамя абаяння, якое моцна дапамагае ім у кар’еры тэлевядучых, вядучых музычных фестываляў і канцэртаў, артысты маюць і несумненны музычны талент — не толькі спяваюць, але і пішуць песні — для сябе і многіх іншых артыстаў. І песні гэтыя падабаюцца слухачам, гучаць па радыё і тэлебачанні. Тэа — Юрый Вашчук — як сольны выканаўца 6 гадоў таму ўдзельнічаў у конкурсе “Еўрабачанне”: сольную кар’еру ён працягвае, але цяпер ёсць ужо і папулярны дуэт — Тэа і Вольга Рыжыкава, а ў дуэта свой багаты рэпертуар — з прыгожымі, лірычнымі песнямі пра шчаслівае каханне. Прыкладна год таму артысты сталі бацькамі, і гэта яшчэ больш натхняе іх на творчасць. Яны — госці нашых “Суботніх сустрэч”.

Ксюша Жук і Арцём Лук’яненка з Naviband — сапраўдныя любімцы публікі. Здаецца, што калісьці ім даволі лёгка ўдалося заваяваць сімпатыі слухачоў і гледачоў — абаяльнасцю, шчырасцю, жыццёвым аптымізмам, гісторыяй кахання… Але гісторыя Naviband — гэта і гісторыя сапраўднай працы: увесь час трэба браць новыя вяршыні. Тры гады таму такой вяршыняй быў конкурс “Еўрабачанне”, а зараз гэта — новы студыйны альбом з назвай Naviband, які з’явіўся напярэдадні Новага года: менавіта ў яго ўвайшоў леташні хіт усіх беларускіх радыёэфіраў “Галилео”. Група змянілася, змяніліся песні і гучанне, і гэта крок наперад. Naviband, поўны творчай і жыццёвай энергіі, на старце новага гастрольнага тура.

“Мне падабаецца такая магія лічбаў і супадзенняў — у 2000-м я прыйшла ў Купалаўскі тэатр, у 2020-м пачаўся мой 20-ты сезон, і як падарунак да дня нараджэння, што быў 17 студзеня, я атрымала пачэснае званне заслужанай артысткі Беларусі”, — гаворыць актрыса і тэлевядучая Юлія Шпілеўская. На пачатку года на адну заслужаную артыстку ў нашай краіне стала болей. І асабліва прадстаўляць яе не трэба — не толькі тэатральнай публіцы, якая, канешне ж, сочыць за спектаклямі і Купалаўскага — роднага для Юліі тэатра, і за пастаноўкамі “Тэрыторыі мюзікла”, у якіх яна іграе і спявае, але і самай шырокай — бо многа гадоў Юлія Шпілеўская літаральна не пакідае экранаў тэлевізараў: вядзе ранішняе шоу на канале СТБ, вядзе вялікія фестывалі, напрыклад, “Славянскі базар у Віцебску”, і гэтак далей. Усмешлівая, пазітыўная, энергічная — такой яе ведаюць тэлегледачы. А тэатральныя ролі, вядома ж, бываюць розныя. Пра сцэну і жыццё мы гутарым з артысткай з нагоды такой прыемнай падзеі.

Дырэктар Рэспубліканскага цэнтра нацыянальных культур Вольга АНТОНЕНКА распавядае “К” пра таямніцы аўсянага кіселя і пра тое, што беларусы — ніяк не рахманыя…

Сёлета нашая культурная прастора поўнілася згадкамі пра Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы, які пачаў свой 100-ы сезон! А напрыканцы года святкавала юбілей актрыса, без якой тэатр уявіць немагчыма, — народная артыстка Беларусі Зоя Белахвосцік. На гэтай тэатральнай сцэне яна працуе з 18-і гадоў і адыграла практычна ва ўсіх легендарных спектаклях, кшталту “Паўлінкі” і “Тутэйшых”, іграе ў бліскучых пастаноўках больш нядаўняга часу, такіх як “Чайка” ды “Рэвізор”. За гады ў Купалаўскім у яе было амаль 60 роляў, і зараз у актыўным рэпертуары 10 спектакляў. Можна сказаць, зайздросны лёс для актрысы, якая і запатрабавана, і любіма. Аднак Зоя Белахвосцік не проста актрыса — ёй належыць не толькі дзень сённяшні гэтага тэатра, але і яго мінуўшчына і будучыня, бо і продкі, і нашчадкі непарыўна з ім звязаныя. Дзед Глеб Глебаў — народны артыст СССР — і бабуля Надзея Сарокіна яшчэ ў 20-я гады мінулага стагоддзя сталі артыстамі 1-га Беларускага драматычнага тэатра (цяпер імя Я. Купалы), бацька Валянцін Белахвосцік — народны артыст Беларусі, усё жыццё аддаў гэтай сцэне, муж Аляксандр Гарцуеў — заслужаны дзеяч мастацтваў Беларусі, акцёр і рэжысёр многіх выдатных пастановак Купалаўскага, дачка Валянціна Гарцуева — актрыса тэатра. Свой юбілейны творчы вечар на пачатку снежня Зоя Белахвосцік прысвяціла менавіта сям’і і тэатру, бо гісторыя ў іх — агульная. Дзве гадзіны актрыса трымала ўвагу гледачоў цікавымі і кранальнымі расповядамі, архіўнымі фотаздымкамі, песнямі і сваім талентам. І творчы вечар, бадай што, не павінны стаць адзінкавым паказам гэтай праграмы: у зале быў перааншлаг, авацыі не змаўкалі доўга. З народнай артысткай Беларусі Зояй Белахвосцік гутарым пра гісторыю і пра будучыню, пра справы сямейныя і тэатральныя, пра адданасць прафесіі і лёс артыста, і — пра тое, як многа ўсяго яшчэ наперадзе.