Мастацтва аўтарскай лялькі параўнальна новае, але ўжо прызнанае часткай “вялікага” выяўленчага мастацтва. Сапраўдны лялечны бум адбываецца па ўсім свеце — мноства майстроў, мастакоў, калекцыянераў, дызайнераў захопленыя лялькамі: а яны могуць быць самымі рознымі, выкананымі ў мностве арыгінальных тэхнік. Адна з першых, хто ў Беларусі на прафесійным узроўні пачаў ствараць аўтарскіх персанажных лялек, — Анастасія Адамовіч. Днямі ў Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва ў Мінску адкрылася яе персанальная выстава “Задолле”. Што гэта за дзіўны лялечны свет і як у яго трапіць — пагутарым з мастаком Анастасіяй АДАМОВІЧ.

Трэці год запар лепшым сцэнографам Беларусі называюць Кацярыну Шымановіч — у 2018 годзе прэмія імя Івана Ушакова, першага мастака Купалаўскага тэатра, дасталася ёй за дэбютны спектакль “Запалкі”, летась гэтай жа ўзнагародай адзначылі працу Кацярыны ў якасці мастака-пастаноўшчыка спектакля “Радзіва Прудок”, а сёлета прэмію вырашылі ўручыць за спектакль “Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях”, над якім наша гераіня працавала разам з Сяргеем Ашухам. Усе тры пастаноўкі — Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Я. Купалы. Толькі некалькі гадоў, як Кацярына Шымановіч выпусцілася з Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, а спіс яе прац ужо можна назваць бліскучым — нядаўна ён папоўніўся “Каралём Лірам” на купалаўскай сцэне і “Коткіным домам” у Вялікім тэатры оперы і балета, наперадзе — “Тутэйшыя” ізноў у тэатры імя Я. Купалы. Паспрабуем жа разгадаць сакрэт поспеху Кацярыны ШЫМАНОВІЧ.

Гэту статную, зграбную, абаяльную прыгажуню ведаюць ледзь не ўсе ў Бабруйску. Жанэта ЗАРЭМБА, адна са старэйшых актрыс Магілёўскага абласнога тэатра драмы і камедыі імя В.І.Дуніна-Марцінкевіча справіла свой юбілей. Праз некалькі месяцаў яе чакае яшчэ адна значная дата — 50 гадоў на сцэне роднага тэатра. Пра свой лёс актрыса распавяла ў нашай з ёй гутарцы.

Што такое тэатр для гледача — спектакль і акцёры. Трохі больш абазнаная публіка ведае і рэжысёраў. Але хто ж галоўны ў тэатры? — Дырэктар. І падчас ён больш вядомы і уплывовы, чым які акцёр ці рэжысёр. Нацыянальным акадэмічным тэатрам імя М. Горкага, які калісьці называлі Рускім, ужо 37 гадоў нязменна кіруе Эдуард ГЕРАСІМОВІЧ. Менавіта пад яго кіраўніцтвам з’явіліся званні і нацыянальнага, і акадэмічнага. Свой тэатральны карабель гэты капітан вядзе ўпэўненай рукой — бо шчыра любіць не толькі родны тэатр імя М. Горкага, але і самое мастацтва тэатра. 22 чэрвеня заслужаны работнік культуры Рэспублікі Беларусь Эдуард Герасімовіч адзначае 75-гадовы юбілей, і адзначае ў марах пра заканчэнне рамонту ў тэатры, пра новую абсталяваную сцэну і вяртанне да нармальнага творчага працэсу. Такія яны — дырэктарскія мары.

Нават далёкі ад тэатра чалавек чуў пра спектакль “Радзіва Прудок”, прэм’ера якога адбылася ў Купалаўскім два гады таму. Як для многіх любімай стала аднайменная кніга Андруся Горвата, так любімым стаў і спектакль Рамана Падалякі, рэжысёра і аўтара інсцэніроўкі. Але ў якасці рэжысёра акцёр Раман Падаляка тады толькі дэбютаваў, сёлета ж адбылася ўжо другая прэм’ера, рыхтуецца трэцяя — і ўжо зразумела, што яна таксама трапіць у цэнтр увагі. Як акцёру стаць рэжысёрам, як знайсці сваю ўнікальную тэму, як у акадэмічным тэатры весці ўласную лінію і ставіць перад сабой звышзадачы — пагаворым з акцёрам і рэжысёрам Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Я. Купалы Раманам ПАДАЛЯКАМ.

“У мяне былі каралеўскія ролі”, — кажа народная артыстка Беларусі, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Вольга Клебановіч. І сапраўды, любая актрыса пазайздросціць такому бліскучаму спісу і такому напоўненаму творчасцю, поспехамі і авацыямі жыццю на сцэне. Якое і доўжыцца, і нават набывае новыя фарбы — у родным Нацыянальным акадэмічным драматычным тэатры імя М. Горкага наступныя пастаноўкі Вольга Міхайлаўна рыхтуе ўжо ў якасці рэжысёра. І да 75-гадовага юбілею артысткі, які святкаваўся напрыканцы зімы, павінна была адбыцца адна прэм’ера — але ўсё перанеслася. І наша размова з Вольгай Клебановіч з аднаго боку юбілейная, але ж з другога — гаворым мы не пра мінулае, а пра будучае і пра новыя творчыя здзяйсненні.

Калі вы не чулі, як спявае Дзмітрый ЛУК’ЯНЧЫК, вельмі раю знайсці яго запісы хаця б у тым жа інтэрнэце. Нават зусім старыя, калі ён быў яшчэ перкусіяністам і бэк-вакалістам групы Troitsa. Гэта нешта неверагоднае, скажу я вам. Не бяруся ў прафесійных музычных тэрмінах апісваць яго манеру выканання, але ні з чым падобным ні дваццаць з лішнім гадоў таму, ні сёння мне сустракацца не даводзілася. І пакуль вы шукаеце трэкі, “К” прапануе вашай увазе інтэрв’ю з выдатным беларускім этна / фольк-артыстам.

Прэмія за лепшую песню мінулага года ў Беларусі, розгаласны кавер на “Ляпіс Трубяцкі”, дуэт са Зміцерам Вайцюшкевічам, эмацыйны анлайн-канцэрт у час эпідэміі — спявачка Ганна Шаркунова не дае сумаваць сваім прыхільнікам. 15 гадоў яна на сцэне — а хтосьці, магчыма, так і памятае тую юную чароўную бландзінку, што спявала “Сердце красавицы”. Але шмат чаго адбылося, шмат чаго змянілася, і нават сама Аня кажа, што стала іншым чалавекам. Якім жа? Госця нашых “Суботніх сустрэч” — Ганна Шаркунова.

Бадай што любімыя словы Святланы Бень — “цудоўны, цудоўная”. Так яна кажа пра мастакоў, паэтаў, музыкантаў, рэжысёраў — асабліва пра тых, з кім працуе, — пра песні, кнігі, карціны, спектаклі… Многа цудоўнага і чароўнага яна бачыць навокал, але і сама яго стварае — і як музыкант, спявачка, аўтар песень, і як актрыса, рэжысёр. Праз усё жыццё разам з Бенькай — так ласкава яе называюць — ідуць музыка і тэатр. 15 гадоў таму пачаўся музычны праект кабарэ-бэнда “Серебряная свадьба”, які стаў папулярным у многіх краінах і займеў вялізную армію прыхільнікаў, — але у 2016-м ён скончыўся. І неўзабаве Святлана выйшла на публіку як актрыса і рэжысёр спектакля “Из жизни насекомых” паводле вершаў Мікалая Алейнікава. Прайшло чатыры гады, вялікія сцэны канцэртных залаў і клубаў засталіся ў мінулым. Магчыма, камусьці нават падаецца, што Бенька некуды знікла. Насамрэч, проста не так многа людзей зараз бачыць яе творчасць. Але якраз гэтаму Бенька і радая.