Сталыя наведвальнікі аднаго мінскага кафэ, напэўна, прызвычаіліся ўжо да таго, што часцяком за адным са столікаў могуць пабачыць вядомую асобу. Андрэй ДЗЯРКОЎ з калегамі выбраў установу ў якасці творчай лабараторыі для напісання сцэнарыяў серыялаў расійскага забаўляльнага тэлеканала. Не першы год яны збіраюцца тут, і нараджаюцца з-пад іх камп’ютарных пёраў шматлікія персанажы, якія кагосьці з гледачоў захапляюць, а кагосьці — раздражняюць. Тут аўтарская група ламала галовы над працягам сіткама “Светлафор” і прыступала да таго ж працэсу з серыялам “Апошні з Магікян”, першы сезон якога не так даўно трансляваўся і на Беларусі.

Зіновій Марголін — наш знакаміты тэатральны мастак, які займеў славу ў Расіі. Калі-нікалі, у тым ліку — з нагоды прэм’ер, у стварэнні якіх ён заняты (апошняя — “Пан Тадэвуш” купалаўцаў), наведвае радзіму. Днямі ён быў госцем нашай рэдакцыі.

Адзін з жывучых міфаў нашага тэлебачання безапеляцыйна сцвярджае: экскурсы ў беларускую гісторыю не надта падыходзяць для прайм-тайма, бо струджаны пасля працоўнага дня “просты глядач” прагне толькі “забаўлянак” ды шоу. Другі не менш жывучы міф тычыцца тэлевізійнай “незапатрабаванасці” беларускай мовы. Цудам ацалелыя рудыменты старога фармату пазнавальных перадач (агучванне энцыклапедычных звестак пад спакойную музыку) гэтыя міфы толькі падмацоўваюць.