Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Музыка з Астаны
Сярод гасцей-землякоў Другога Фестывалю мастацтваў беларусаў свету на мінулым тыдні быў і старшыня Беларускага культурнага цэнтра “Радзіма” са сталіцы Казахстана Астаны, кампазітар Дзмітрый Астаньковіч. Ён піша песні не толькі на творы казахскіх, але і беларускіх аўтараў. Песні на вершы Зіновія Прыгодзіча (ён на фота, справа, з нашым земляком) і Івана Ждановіча Дзмітрый выканаў пад час гала-канцэрта ў Мінску. Наш суайчыннік таксама — член Саюза кампазітараў Казахстана і Беларускага саюза кампазітараў, неаднаразовы лаўрэат і дыпламант рэспубліканскіх конкурсаў кампазітараў.
Знакі Каложы
У адным з наступных нумароў "К" распавядзе пра тое, як гродзенскія студэнты Аляксандр Перагудаў і Мікіта Каранкевіч змаглі адшукаць і нават расчытаць на цэгле знакі Каложы.
Этна ў цэнтры Гродна
Амаль дзясятак гуртоў выступіў пад час другога па ліку фэсту этна- і старажытнай музыкі, што прайшоў у цэнтры Гродна — на вуліцы Савецкай, ля мясцовага Маладзёжнага цэнтра.
Проста з "Поклічу..."
На мінулых выхадных у аграгарадку "Ляскавічы", што на Петрыкаўшчыне, адбыўся чарговы Міжнародны фестываль этнакультурных традыцый "Покліч Палесся".
Для чаго "Дыялог..."?
Сёння мы вырашылі шматпластова зірнуць на даследчы выставачны праект "Дыялог эпох. Інтэрпрэтацыі", што да 10 кастрычніка працуе ў Гарадской мастацкай галерэі твораў Леаніда Шчамялёва. Пра яго выказваюцца куратар акцыі і мастацтвазнаўца. Дык ці сталася такая "звязка" з класічнымі творамі еўрапейскіх мастакоў плённай?
Алаверды “без свецкіх умоўнасцей”
Фігуральна выслаўляючыся, сёння “бабулек з семкамі” на лавачках у дварах нашай сталіцы мне назіраць, далібог, не даводзілася, хіба што ў думках візуалізуючы пакрытую ўжо пацінай знакамітую скульптурную кампазіцыю ля ўвахода на Камароўскі рынак. Не даводзілася, мабыць, таму, што ўяўленне, па ўсім відаць — майго апанента, аб Мінску ХХI стагоддзя нібыта і сапраўды пакрылася “пацінай” даўнішніх стэрэатыпаў у адносінах да горада, дзе я нарадзілася і жыву. Якіх стэрэатыпаў? Ды тых, савецкіх, калі “сталічныя штучкі” наведваліся да нас, у “дзяроўню”, з самага сэрца нашай неабдымнай на той час радзімы, паўстаючы перад мінчукамі, як ім здавалася, “белай косткай”. Але і тады мы адстойвалі рэнамэ Мінска, не звяртаючы ўвагі на пагардлівыя позіркі таго-сяго з заезджых маскоўскіх ганарліўцаў ды іхнія рэплікі наконт беларускага вымаўлення рускіх слоў. Бо ведалі, што Мінск па сваім менталітэце, які бярэ адлік ад старажытных еўрапейскіх каранёў, — Інтэлігент, а значыць — і па сёння ў экстэр’ерна-інтэр’ерным фармаце — таксама Інтэлігент, скажам, такі ж, прынамсі, як Піцер — Ленінград — Пецярбург. І тут не ў “няяркай вопратцы” мінакоў справа…
Ізноў пайду той жа дарогай...
Вырашылі мы з сябрамі ў нядзелю Музей народнай архітэктуры і побыту наведаць. Месца прыгожае, блізка ад Мінска, дый надвор’е спрыяла адпачынку на адкрытым паветры. Патэлефанавалі ў музей, замовілі экскурсію і мангал з дровамі. Так, ёсць ва ўстанове такая паслуга: забеспячэнне пікніка на прыродзе ў аддаленасці ад уласна музейнай прасторы. Сябры мае ехалі аўтобусам з Мінска, а я, паколькі маю лецішча ў той мясцовасці, вырашыў, што дабяруся пехатой. Так і дамовіліся, вызначыўшы месцам сустрэчы галоўны ўваход у комплекс.
Тайна трох пакояў і рэцэпты “галерэйнасці”
У рэгіёнах Беларусі назіраю вельмі станоўчую тэндэнцыю — з’яўленне лакальных галерэйных прастор і выставачных залаў. І не толькі дзяржаўнага падпарадкавання, што радуе. Але ж, незалежна ад юрыдычнага статуса і формы ўласнасці, часцяком яны пакідаюць уражанне проста двух-трох пакояў, дзе развешаны карціны. А ці ёсць рэцэпты ператварэння такіх пакояў у галерэю?
“Гродзенскі трохкутнік” і яго адрозненне ад Бермудскага
Як ні дзіўна, вёска Радзівілкі не мае да Радзівілаў ніякага дачынення — у мінулыя часы яна ўвогуле называлася Свяцк Паддубны. Сто гадоў таму, па словах нашага экскурсавода Ганны Галубцовай, размешчаны за некалькі кіламетраў ад канала маёнтак быў папраўдзе, як сказалі б сёння, перадавым сельгаспрадпрыемствам. “Гастарбайтары” сцякаліся сюды нават здалёк, і спецыяльна для іх нават пабудавалі адмысловыя інтэрнаты. Вуліцы вёскі мелі цвёрдае пакрыццё, што ў той час было дзівам незвычайным. Дый турпаслугі тут пачалі аказваць яшчэ стагоддзе таму: канал ужо тады лічыўся вялікай адметнасцю.
“Бібліятэка што ровар...”
"Бібліятэка што ровар: калі спыніцца — паваліцца". Гэтыя словы аднаго з арганізатараў праекта “Cycling for Libraries” (“Веласпорт для бібліятэк”) — Каці Шкляр з Фінляндыі з’яўляюцца своеасаблівым дэвізам бібліятэчных велапрабегаў, адзін з якіх у рамках дзейнасці Беларускай бібліятэчнай асацыяцыі прайшоў на Барысаўшчыне.
Сакрэты “Чытай-Горада”
У той самы момант, калі чытач “К” гартае свежы суботні нумар газеты, у Мінску праходзіць гульня “Чытай-Горад”. А напярэдадні мерапрыемства мы паспрабавалі раскрыць некаторыя яго сакрэты ў ягоных арганізатараў — маладых і крэатыўных галоўнага бібліёграфа Навуковай бібліятэкі Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта Вольгі ВОЎК (В.В.) і яе калегі — вядучага бібліятэкара той жа ўстановы Вікторыі ХОМІЧ (В.Х.), а таксама іх сябра — заснавальніка праекта “Отрыв.by” Аляксея ПАРАСЯЦЬЕВА (А.П.).
Вёску захаваць ды свае кадры…
Гэты раён — бадай, самы вялікі на Міншчыне. Таму аптымізацыя на Валожыншчыне — працэс тонкі і выключна адказны. Тут, як у хірурга, асноўны прынцып — “Не нашкодзь!”. Тым больш, край мае і гісторыю непаўторную, і культуру з векавымі традыцыямі. Страціць усё названае — усё роўна што продкам здрадзіць. І начальнік мясцовага аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі цудоўна гэта разумее.
Грыневіч Live
Гродзенскі мастак Сяргей ГРЫНЕВІЧ, выстаўкі якога праходзяць ва ўсім свеце, правёў у сваёй майстэрні творчую сустрэчу. Мерапрыемства незвычайнага фармату выглядала як расповед пра арт-свет горада знутры — вачыма аднаго са стваральнікаў мастацкай прасторы сёлетняй Культурнай сталіцы Беларусі, а напрыканцы адбылася міні-экскурсія па прыстанку майстра. Сустрэча сабрала некалькі дзясяткаў чалавек — як студэнтаў, так і людзей больш сталага веку. Некалькі вытрымак з маналогаў Сяргея Грыневіча прапануем вашай увазе.
Не дробязі “...Марата”
Учора ў Брэсце завяршыўся ХІХ Міжнародны тэатральны фестываль “Белая вежа”. Гаспадар форуму — Брэсцкі акадэмічны тэатр драмы — паказаў спектакль “Мой бедны Марат” у пастаноўцы Цімафея Ільеўскага.
Адзінота даўжынёй у жыццё
...Але калі справа даходзіла да выстаўкі, члены выставачных камітэтаў глядзелі на Басава, мякка кажучы, насцярожана, і зазвычай ягоныя творы рэдка траплялі ў экспазіцыі. А потым і сам мастак перастаў прыносіць свае новыя карціны. Так, дзесьці напрыканцы 1960-х, на адным са сходаў мастакоў Заір Азгур казаў з трыбуны: “У кожным горадзе ёсць свой звар’яцелы чалавек — вось і ў нас ёсць такі небарака… Трэба яму дапамагчы…” І па-сяброўску, ужо ў кулуарах, раіў Басаву: “Ізя, дарагі, ды напішы ты некалькі індустрыяльных пейзажаў Мінска! Мы заключым з табой добры дагавор, і будзеш жыць па-чалавечы… ”
Грыбны эксклюзіў
13 верасня ў вёсцы Крыніца, што на Пружаншчыне, упершыню прайшло маштабнае свята “Крыніца — грыбоў сталіца”. Ідэя мерапрыемства — захаванне традыцыйных нацыянальных каштоўнасцей, звязаных з экалогіяй нашай прыроды, развіццём сямейнага адпачынку.
За пяць хвілін — пра "Пять минут"
Сёлета Барысу Ласкіну — савецкаму кінасцэнарысту, паэту, празаіку, аўтару сцэнарыя стужкі “Карнавальная ноч” — споўнілася б 100 гадоў. Нарадзіўся ж ён у Оршы — у 1914-м. Першая сусветная свінцовым дажджом прайшла над ягоным дзяцінствам… Нібыта было патрэбна, каб у гэты складаны час на свет з’явіўся вясёлы чалавек, са здаровым пачуццём гумару, які “арганізоўваў” бы вольны час усёй вялікай дзяржавы…
“Песні...” і "Ева"
Унікальная кніга ручной работы была прэзентавана ў Гарадской выставачнай зале Гродна. Гэта твор, уключаны ў спіс сусветнай літаратурнай спадчыны, — “Песня песняў цара Саламона”, — выдадзены на італьянскай і англійскай мовах. Кніга аздоблена афортамі вядомага гродзенскага графіка Юрыя ЯКАВЕНКІ. Выйшла яна ў італьянскім горадзе Сан Бендэта дэль Тронта ў прыватным выдавецтве накладам усяго ў 130 асобнікаў. Выданне — у скураным пераплёце, надрукаванае на паперы італьянскай фабрыкі Фермі. Усё рабілася майстрамі ўручную: клеілася, сшывалася… І нават гранкі тэксту “Песні песняў” набіраліся ўручную. Таксама ў экспазіцыі дэманструецца папка вершаў грэчаскага паэта Хрыстаса Янакіса “ЕВАнгелія”. Гэта вершы на пяці мовах: грэчаскай, рускай, нямецкай, англійскай і кітайскай. Яны прысвечаны жонцы паэта Еве Янакіс, якая хварэла на анкалогію. Аздоблены вершы таксама афортамі Юрыя Якавенкі. Друк ажыццёўлены ў Італіі Джуліяна Якамучы, а футляры папак і вершаў выраблены ў Грэцыі. Серыя нацюрмортаў “Няскончаны санет” дапаўняе незвычайную выстаўку.
Гэта такая работа!
Першае, з чым абавязкова сутыкаецца чалавек, на якую б працу ён ні ўладкаваўся, — гэта інструктаж, у тым ліку, па пажарнай бяспецы. Як пазбегнуць пажару і як паводзіць сябе на пажары, вучаць дзяцей у школе. У кожнай установе і на кожным прадпрыемстве на бачным месцы знаходзяцца згаданыя вышэй правілы, інструкцыі ды схемы эвакуацыі на выпадак вогненнай бяды. Здавалася б, пры такім шырокім распаўсюджванні сярод насельніцтва карысных ведаў пажары як з’явы павінны адысці ў нябыт і пажарныя каманды за непатрэбнасцю можна было б расфарміраваць. Але ж не… Кожны дзень здараюцца беды, для пераадолення якіх патрэбны спецыяльна абучаныя людзі: прафесійныя ратавальнікі, пажарныя, агняборцы. Нездарма ўсе тэлефонныя даведнікі пачынаюцца з нумара службы выратавання.
Са сваім іменем
Вось-вось у сталіцы распачнецца ІХ Міжнародны фестываль Юрыя Башмета. Пасля Мінск ды некаторыя абласныя цэнтры чакае яшчэ адзін форум, канцэпцыя якога базуецца на класічнай музыцы: Фестываль Уладзіміра Співакова. Дзякуючы знакамітым народным артыстам СССР, сусветна вядомым музыкантам і дырыжорам мы не толькі займелі перыяды цягам года з высокай класікай і многімі праслаўленымі яе выканаўцамі, салістамі ды калектывамі, а таксама цудоўную традыцыю, але і занялі сваё месца на фестывальнай карце: канцэрты пад імёнамі Башмета і Співакова ладзяцца ў многіх краінах свету. Такім чынам, Беларусь — у трэндзе.
Прастора і для шэдэўраў беларускай графікі
— З даўніх часоў мастацтва гравюры самым цесным чынам звязана з кніжнай культурай. Найлепшыя графікі былі, звычайна, таленавітымі мастакамі-ілюстратарамі кніг. Таму гонарам для многіх бібліятэк свету з’яўляюцца зборы мастацкіх графічных твораў — ці то ў выглядзе тыражных выданняў — гравюр, ці то ў якасці арыгінальных графічных работ.
Чым здзівілі землякі?
У Вялікай зале Беларускай дзяржаўнай філармоніі адбыўся гала-канцэрт удзельнікаў ІІ Фестывалю мастацтваў беларусаў свету.
Маладзёжны — без “экстрыму”
Усе трыццаць гадоў сваёй гісторыі Маладзёжны тэатр правёў у прыстасаваных памяшканнях. Прыстасоўвацца даводзілася не толькі трупе ды тэхнічным службам, але і гледачу. Многія памятаюць "маршруты", якімі праводзілі ў залу колішняга кінатэатра “Спартак” тых, хто спазніўся на спектакль. Ды тэатр не згубіў трупу, рэпертуар і гледача. І, урэшце, дачакаўся ўлазінаў. Не так даўно калектыў Маладзёжнага атрымаў падарунак да юбілею — палац, рэканструяваны з улікам асаблівасцей “храма Мельпамены”.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»