* * *
- Даўней наша Маня была дзеўка на ўсё сяло. А цяпер - на ўсю печ.
* * *
- Марыя, збірайся, пайшлі на ферму, спазняемся.
- А што мне збірацца? Закрыла рот і пайшла.
* * * Гудзе калгасны сход у Аўцюках: абмяркоўваюць ход пасяўной. Старшыня нечакана падымае трактарыста і просіць выступіць:
- Іван, скажы, што думаеш. Падняўся каласок, перамінаецца з нагі на нагу, у руках кепку цярэбіць. - Ну, Іван, кажы што-небудзь. Маўчыць. А сход пачынае шумець. Старшыня нервуецца:
- Давай, не цягні ката за хвост. Урэшце Іван азваўся:
- Міхайлавіч, ведаеце што, думкі пруць, а слоў няма, - сказаў і прысеў. Сход хіхікнуў, і чамусьці ўсе запляскалі ў ладкі.
* * *
Перакуліўся камбайн у полі. Васіль не адпускае рук з руля. Круціць, як бы прадаўжае кіраваць машынай. Падбеглі сябры, пачалі камбайн ставіць на "ногі". Ачмурэлы рулявы крычыць:
- Хлопцы, не чапайце, бо перакулюся! Расказалі пра гэта Васілёвай жонцы. Яна кажа:
- Пачакайце, зараз даем боршч- убачыце, якая са мной істэрыка будзе...
* * *
У Аўцюках у клубе масавічка Куліна прапануе:
- А давайце цяпер, дарагія мае, паклічам тых, без каго не абыходзіцца ні адзін Новы год! Усе крычаць: - Міліцыя, міліцыя!..
* * *
Аўцюковец - конюх. Лічыць коней. Аднаго не хапае. Злез з каня. Пералічыў. Усе! Сеў на каня. Пералічыў - аднаго не хапае. Як закрычыць: "Зноў цыганы каня ўкралі!"
* * *
- Што новенькага ў клубе? - Новы замок!
* * *
Аўцюковец лячыўся ў раённай бальніцы. Абяцаў доктару: - Каласок, як падымеш на ногі- дам парася. Доктар пастараўся і вылечыў аўцюкоўца. Праз нейкі час яны сустракаюцца на вуліцы. - Пацыент, што ты мне абяцаў?- нагадаў доктар. - Вядома, каласок, я не забыўся, што абяцаў. Але ж і парася выздаравела...
* * *
Аўцюкоўка сустрэла ў горадзе сваю даўнейшую сяброўку. Загаварылі пра дачок. Гарадская дый кажа: - Мая такая фарсістая: адзяецца на дзень мо разоў пяць. - Гэта што, калінка, - махнула рукой аўцюкоўка. - Мая адзяецца на дзень мо дваццаць пяць разоў. Гараджанка дзівіцца: - Маёй семнаццаць гадоў, а тваёй колькі? - Маёй, калінка, - сем месяцаў!..
Аўтаінспектар даганяе машыну з Аўцюкоў, якая вязе кароў на мясакамбінат. Пыл на дарозе - што пясчаная бура ў пустыні. Уключыў мегафон, дае каманду: - Вадзіцель!.. Вазьмі ўправа!.. Некалькі разоў паўтарыў просьбу. Раптам машына тармозіць. Шафёр выскоквае з машыны, бяжыць у лес. Аўтаінспектар - за ім. Дагнаў. - Чаму ўцякаеш? - Думаў, каласок, карова загаварыла. - Дзе твая пуцёўка? - Каб у мяне была пуцёўка, я на Чорным моры загараў бы. - Твае правы? - Каб "дакумент" быў у мяне, я б не кароў вазіў.
* * *
Адзін аўцюковец вельмі бедаваў: сыну пяты год, а ён не гаворыць. Хлопчыка вазілі па дактарах, шаптухах, народных лекарах. Аднойчы сядзяць у хаце, заняты хто чым. У печы бульба варыцца. Раптам сын, які не ўмеў гаварыць, крычыць: - Бульба згарэла! Бацькі кінуліся да печы і бачаць: агонь выпарыў з чыгуна ўсю ваду, паліць клубні. Падбягаюць да дзіцяці: - Сыночак, родненькі, а чаму ж ты так доўга маўчаў? - Дагэтуль бульба ніколі не падгарала... Ці не так і ў дарослым жыцці? Толькі тады пазнаём бяду, калі яна пераступае парог. Толькі тады пачынаем разумець чалавека, калі ён у адчаі крычыць...