Аўтары

“Калі вы звязаныя з індустрыяй, якая згасае, — тэрмінова кідайце яе! Да таго часу, як страціце працу!” — раіў некалі Стыў Джобс. Калі ўпершыню прачытала гэтую параду, то была яшчэ літаратурным крытыкам. Насамрэч я навуковец, і тады, і цяпер. Але раней, акрамя навуковых тэкстаў, пісала артыкулы і рэцэнзіі... Cправа ў тым, што мне заўсёды здавалася, што літаратуразнаўства не будзе мець сэнсу, калі ў беларускай літаратуры не будзе чытача. “Бо нашто каласы, калі няма васількоў?” Таму нястомна расказвала ўсім больш-менш зацікаўленым, што, як і навошта чытаць у беларускай літаратуры. Газеты, сайты, радыё, тэлебачанне, інтэрнэт — цяжка знайсці месца, дзе я не распавядала б, якія цудоўныя ў нас пісьменнікі. Дзякуючы сродкам масавай інфармацыі як літаратурны крытык я стала больш вядомая, чым як навуковец. Але ў той самы момант, калі можна было б адпачываць на лаўрах, мне стала ясна, што літаратурная крытыка як галіна “згасае”.

Выпадкова прачытала ў літаратуразнаўчым артыкуле развагі пра тое, як я будую свой медыявобраз. І згадала, як да нас на працу ў Акадэмію навук выкладчыца журфака са сваімі студэнтамі завітала.

Ужо пару месяцаў цягну з двума інтэрв’ю... Не, я вельмі люблю жанр інтэрв’ю, асабліва — відэаінтэрв’ю. Мне заўжды ёсць што сказаць, і я выдатна выглядаю на экране. Хто не верыць — пераглядзіце перадачы з маім удзелам. Было б неразумна какетнічаць і казаць пра тое, што я не фотагенічная.

Што раздражняе ў сучаснай журналістыцы, дык гэта тое, што ёю можна займацца не выходзячы з кватэры. Радыё, тэлевізар і асабліва Інтэрнэт ператварылі ўсіх не проста ў сведкаў, знаўцаў, але і ў эрудытаў. Чалавек можа атрымаць доступ практычна да любой інфармацыі, якую дастаткова насыціць уласнымі эмоцыямі, і — вуаля: матэрыял гатовы! Асабліва гэта датычыцца так званай культурнай журналістыкі, дзе сустрэць прафесіянала — рэдкая ўдача…

Перыядычна хто-небудзь пытаецца: ці няма ў мяне добрага рэдактара тэкстаў на прыкмеце... Звычайна адказваю: “Не, няма!”

Як часта мы чытаем у прэсе гісторыі пра вядомых людзей, якія забыліся на тое, што яны — публічныя асобы і паводзіць сябе ім варта ў адпаведнасці з гэтым статусам! І, натуральна, абураемся, калі яны крыўдзяць працаўнікоў пяра. Але бывае і так, што мы мяняемся месцамі..

Постмадэрнізм прынёс на Беларусь не толькі новыя мастацкія формы ды жанры, але і, перш за ўсё, ідэю разумення літаратуры як тавару, што трэба прадаваць, рэкламаваць, прасоўваць на рынку.

На сённяшнім "Форуме" — абмеркаванне новых літаратурных твораў, вартых падтрымкі дзяржавы і цікавых самаму шырокаму колу чытачоў. Мы сабралі тры меркаванні, якія падкрэсліваюць актуальны і зразумелы тэзіс: такая работа мусіць з'явіцца, патрэба ў ёй — неаспрэчная, а вось якім чынам і хто патэнцыйна можа яе стварыць — пытанне дыскусійнае. Запрашаем далучыцца да дыскусіі ўсіх ахвотных, і найперш тых, чый лёс непасрэдна знітаваны з кнігай.

Падставай паразважаць на конт культуры супрацоўнікаў музеяў ды галерэй стала рэпліка літаратурнага крытыка Ганны Кісліцынай. Развіць тэму мы вырашылі, звярнуўшыся да дырэктара Карціннай галерэі Гаўрылы Вашчанкі ў Гомелі Людмілы Шымбалёвай і дырэктара Нацыянальнага гістарычнага музея Рэспублікі Беларусь Алега Рыжкова — не толькі дасведчаных у сферы кіравання культурнымі ўстановамі спецыялістаў, але і тых асоб, што маюць досвед супрацоўніцтва з замежнымі арт-пляцоўкамі.