Аўтары

Падчас планавання гэтага нумара дырэктар нашай рэдакцыйна-выдавецкай установы Ірына Слабодзіч папрасіла — не, нават настаяла! — каб на яго палосах не было ніякіх ружачак-кветачак. Як вы можаце бачыць, іх тут сапраўды няма. За выключэннем хіба стылізацыі пад творы Алены Кіш, аднак гэта ўжо зусім іншая гісторыя.

1 лютага беларуская арт-супольнасць нарэшце змагла ўбачыць айчыны праект на леташнім Венецыянскім біенале, які многія ўжо паспелі не проста раскрытыкаваць, а расшкуматаць, бы Тузік грэлку — зразумела, па прынцыпе “не чытаў, але асуджаю”.

Так ці іначай, але прыклад віцебскага “Музея мапедаў” сведчыць за тое, што характар узаемаадносінаў паміж ініцыятыўнымі прыватнікамі і дзяржструктурамі яшчэ толькі наладжваецца. Якім ён павінен быць? Пакуль адказ вымалёўваецца толькі адзін: гнуткім і шматварыянтным. І ўзаемапрадуктыўным таксама.

За амаль прамінулы год у сферы аховы гісторыка-культурнай спадчыны не адбылося нічога асабліва важнага. Напэўна, нехта адзначыць, што гэта дрэнна само па сабе — і будзе мець рацыю. Аднак, як падаецца, у сёлетніх тэндэнцыях і падзеях можна знайсці нагоды для аптымізму. Галоўная з іх — прыкметны рост грамадскай актыўнасці.

Нязменны кіраўнік Нацыянальнага акадэмічнага аркестра эстраднай і сімфанічнай музыкі, народны артыст Беларусі, прафесар Міхаіл ФІНБЕРГ быў названы Чалавекам года культуры ў сваёй намінацыі “Музычнае мастацтва”. Наўрад ці хтосьці палічыў такое рашэнне незаслужаным — з увагі на зробленае ім летась. Між тым, і гэты год у жыцці калектыву абяцае быць не менш насычаным на падзеі. Як падаецца, яго дзейнасць надзвычай трапна адлюстроўвае ідэю Года малой радзімы — і асабліва гэта тычыцца фестываляў у невялікіх гарадах, чый агульны лік перавысіў ужо 500.

24 студзеня пайшоў з жыцця Міхал Анемпадыстаў. Літаратар, чые радкі многія ведаюць на памяць. Дызайнер з уласным бачаннем стылю. Даследчык колераў і ментальнасці. І, бясспрэчна, культурны герой свайго часу.

Паверыць у тое, што рэжысёр Уладзімір АРЛОЎ ужо адсвяткаваў 20-годдзе з таго дня, калі ён стаў атрымліваць пенсію (гэта яго ўласная фармулёўка), асабіста мне было вельмі складана. Як і выказаць юбіляру звыклы набор зычэнняў. Назіраючы за яго ўпэўненымі рухамі — як у кіно, гэтак і па жыцці, — бачачы ў вачах папраўдзе маладзецкі запал, ты можаш хіба пажадаць хаця б толіку такога імпэту самому сабе, які пенсію яшчэ далёка не заслужыў. Таму і нядзіўна, што гаварылі мы не столькі пра справы мінулых дзён (хаця зважаючы на “паслужны спіс” візаві, маглі б гаварыць пра іх суткамі), колькі пра новыя праекты. Балазе, рэжысёр насамрэч ні на якую пенсію не выходзіў. Сведчаннем таму — нядаўняя прэм’ера яго фільма “Пясняр. Сэрцам і думамі”. Увогуле, постаць Мулявіна пастаянна ўсплывала падчас нашай гутаркі. Гэта сімптаматычна, калі ўлічыць, што адбылася яна акурат напярэдадні сумных угодкаў смерці Песняра.

Адзін з сумных юбілеяў гэтага года — 75-годдзе знішчэння карнікамі вёскі Хатынь. З гэтай нагоды вядомы на ўвесь свет мемарыяльны комплекс, які адлюстроўвае трагедыю беларускага народа ў гады вайны, рыхтуе цэлую праграму мерапрыемстваў. А распачала яе прэзентацыя новай скульптуры, якая ўпрыгожыць музейную экспазіцыю.