Наведайце таксама старонкi:

Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года

У Генры Мілера — бадай, самага вядомага пасля Хемінгуэя амерыканскага пісьменніка, у ягоным культавым для некалькіх пакаленняў рамане “Тропік Рака” ёсць такая сентэнцыя: “Гэта не выпадкова, што людзі, падобныя да нас, збіраюцца ў Парыжы. Парыж гэта эстрада, якая верціцца. Парыж — гэта калыска для штучна народжаных. Калыхаючыся ў парыжскай люльцы, кожны можа марыць пра свой Берлін, Нью-Ёрк, Чыкага, Вену, Мінск”. Мы маглі б дапоўніць класічны тэкст згадкай пра Віцебск, скуль родам Марк Шагал, і Смілавічамі, адкуль пайшлі ў свет такія ж як ён “парыжане” Хаім Суцін і Шрага Царфін. 6 снежня ў Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь адкрылася выстава “Шрага Царфін. Рух да святла”. Экспазіцыю складаюць творы, набытыя групай кампаній сёлета ў спадкаемцаў мастака, а таксама прадастаўленыя прыватнымі калекцыянерамі Беларусі і замежжа.

Адрас любові — Беларусь

Сімфанічны аркестр Нацыянальнай тэлерадыёкампаніі нашай краіны пад кіраўніцтвам Аляксандра Сасноўскага падрыхтаваў маштабную праграму з твораў нашага кампазітара Уладзіміра Браілоўскага і прадставіў яе ў Вялікай зале Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі.

Палітрук, які ніколі не хлусіў

Cпаўняецца 100 гадоў з дня заснавання нашай Магілёўскай гарадской бібліятэкі імя Карла Маркса. У сувязі з гэтым хачу распавесці пра Яфіма Аксёнавіча Шабуню, які працаваў яе дырэктарам больш чым два дзесяцігоддзі, у 1950 — 1970-я. На вялікі жаль, сёння яго імя мала хто ведае. Будзе таксама дарэчным згадаць пра гэтага чалавека і ў сувязі з надыходзячым 75-годдзем Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне, па якой ён прайшоў франтавымі дарогамі з першага да апошняга дня.

Муза з кінакамерай “Аймо”

(Працяг. Пачатак у №№ 43 — 48)

Галоўная / Аўтары

Аўтары

Аўтар Ілья СВІРЫН ( 517 cт. )
Галоўны рэдактар газеты "Культура"

Калонка рэдактара

№ 29 / 1364 за 2018-07-21

У застылым часе

Наведаўшы фестывальнай парою Віцебск, перад вяртаннем дахаты знайшоў трохі часу, каб прайсціся па “шагалаўскім” Задзвінні — колішняй слабодцы Прысмушкі. Балазе, дабірацца ў тыя мясціны вельмі зручна, яны зусім блізка ад абодвух вакзалаў. Што, па ідэі, магло б стаць яшчэ адной (немаведама ўжо якой па ліку) матывацыяй іх нарэшце “турыстызаваць”. Пра кварталы, якія легендарны мастак найперш і лічыў “сваім Віцебскам”, я ўжо пісаў з год таму — акурат да юбілею Шагала. Кароткі змест той публікацыі просты: там усё кепска. Але заставалася нейкая надзея на прыемны сюрпрыз. Тым болей, у горадзе над Дзвіною яны здараюцца. Ды, на жаль, не ў гэтым выпадку.

Далей

№ 26 / 1361 за 2018-06-30

Пара-тройка нерытарычных пытанняў

Дзіўным збегам абставінаў, доўгачаканае адкрыццё мемарыялу ў Благоўшчыне супала з бурлівай актуалізацыяй у грамадскай свядомасці самой тэмы мемарыялізацыі. І разам з разглядам канкрэтных фактаў варта было б прагматычна задумацца пра тыя агульныя прынцыпы, якія павінны вызначаць падыходы да захавання рознага тыпу месцаў памяці — ад могілак да тэрыторый масавых забойстваў.

Далей

№ 21 / 1356 за 2018-05-26

Ноч і драйв ужо не тыя

Воляй лёсу падчас сёлетняй Ночы музеяў я патрапіў у Ок16 акурат у той момант, калі архітэктар і культуртрэгер Георгій Заборскі казаў у сваёй лекцыі пра агульны досвед, які ўзнікае ў свядомасці людзей дзякуючы тым ці іншым творам мастацтва, становячыся глебай для кансалідацыі. Вось як раней, калі глядацкая аўдыторыя тых ці іншых фільмаў (скажам, “Чапаеў”) вымяралася пакаленнямі. Сёння такіх культурных з’яваў ужо практычна няма: кіно ў кожнага сваё. І таму, як сцвярджае лектар, агульны досвед трэба ствараць наўмысна. Здавалася б, папулярная міжнародная акцыя — найлепшая для гэтага магчымасць. Але…

Далей

№ 15 / 1350 за 2018-04-14

Пра шкоднасць допінгу

Напэўна, артыкул Віктара Корбута выкліча ў многіх жаданне палемізаваць — як наконт асобных яго пастулатаў, гэтак і адносна агульнага падыходу да тэмы. Ці праўда, што трохі адышоўшы ад міфаў пра беларускую гісторыю савецкага перыяду (да 1917 года — толькі лапці, прыгнёт і каўтуны), мы даволі хутка і незаўважна абраслі новымі, куды больш для нас прыемнымі?

Далей

№ 13 / 1347 за 2018-03-31

Культпаход у добрым сэнсе слова

Матэрыялы гэтага развароту так ці іначай тычацца тэмы адказнасці тых, хто займаецца выхаваннем моладзі. Прычым адказнасці не толькі чыста прафесійнай (у службовых абавязках жа многае не прапішаш!), а і грамадзянскай ды і проста чалавечай. І тут мы абавязкова павінны закрануць паняцце, якое ўжо даўно выклікае самыя ажыўленыя дыскусіі — “культпаход”.

Далей

Соцыум

№ 22 / 1357 за 2018-06-01

Карагод на асфальце

Штогод на Ушэсце жыхары некаторых вёсак на поўдні Беларусі збіраюцца, каб правесці старадаўні абрад Пахавання стралы. Робяць яны гэта спрадвеку, і не ў фармаце “фальклорнага фестывалю”, а для сябе. Зрэшты, апошнім часам усё больш вузкае кола вяскоўцаў разбаўляюць “турысты” — у тым ліку і мы, журналісты. Натуральна, нават адной сваёй прысутнасцю яны не могуць не паўплываць на ход дзеі. Але куды болей захаванню традыцыі шкодзіць сам няўмольны бег часу. Як жа зберагчы жывыя праявы народнай культуры, не сказіўшы пры тым іх сутнасць? Пытанне, актуальнае не толькі ў Год малой радзімы — але ў гэты час асабліва! І адказы на яго пакуль да канца незразумелыя.м

Далей

№ 17 / 1352 за 2018-04-28

Каштоўнасць “архітэктурнага планктону”

У рэдакцыю “К” звярнуўся неабыякавы жыхар Брэста Аляксандр Пашчук. Ён імкнецца адстаяць стары дамок непадалёк ад чыгуначнага вакзала, які вось-вось мае стаць ахвярай будаўніцтва новага аўтавакзала. І з гэтай нагоды піша звароты ва ўсе інстанцыі. Тая аднапавярховая камяніца афіцыйна помнікам спадчыны не з’яўляецца. Гарадскія ўлады лічаць, што ніякай гістарычнай каштоўнасці яна не ўяўляе. А вось руплівец-краязнаўца перакананы ў адваротным. Атрымаўся акурат той выпадак, які адлюстроўвае агучаны ў мінулым нумары тэзіс: спадчына — гэта заўсёды поле канфлікту інтарэсаў, дзе вызначальную ролю часцяком грае не аб’ектыўная вартасць таго ці іншага аб’екту, а ацэначнае стаўленне да яго нашых сучаснікаў. І пытанне ў тым, як у гэтым выпадку прыйсці да паразумення.

Далей

Сэлфі

№ 22 / 1357 за 2018-06-01

Экскурсія па НДІ будучыні

Рэтраспектыва Сяргея Катрана “Сакрэтная зона”, якая прайшла ў Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва ў рамках фэсту “Арт-Мінск”, без сумневу, стане адным з самых знакавых сёлетніх выставачных праектаў. Думаю, нават апошняму скептыку яна давяла, чым можа быць contemporary art у яго лепшых праявах. Вядомы расійскі аўтар, які паўдзельнічаў у мностве прэстыжных міжнародных арт-імпрэзаў, не проста стварыў уласны гібрыд навукі і паэзіі, але і навучыўся пераканаўча рэпрэзентаваць сваё творчае крэда. Атракцыйнасць падачы, часам здатная захапіць гледача ў эмацыйны палон, у гэтых працах арганічна спалучаная з глыбокім інтэлектуальным зместам. А тэхнічная складанасць — з рамантычнасцю.

Далей

Крытычная маса

№ 19 / 1354 за 2018-05-11

Ноеў каўчэг у мядовым моры

Асноўны праект “Арт-Мінска” рабіўся паводле прынцыпу “абы ніхто не пакрыўдзіўся”. Канцэптуальнасць тут суседнічае з фарматворчасцю, эпатажнасць — з дэкаратыўнасцю. Убок былі адсунутыя шматгадовыя бясплённыя дыскусіі пра тое, што сучаснае, а што не. І ў гэтым, думаецца, ёсць рацыя: перад тым, як занурвацца ў тэорыю, варта хаця б проста паказаць цікаўнай публіцы, якое яно, беларускае мастацтва. Дзякуючы нечувана добрай па мясцовых мерках рэкламе гэта атрымліваецца. Толькі ў дзень адкрыцця выставу наведалі дзве з паловай тысячы чалавек.

Далей

аКно ў свет

№ 12 / 1347 за 2018-03-23

Статус багемнага месца,

Лофты, крэатыўныя прасторы, галерэі… Прыватныя культурныя інстытуцыі з’яўляюцца ў нас бы грыбы пасля дажджу. У Мінску іх лік ужо перавысіў дзясятак, на чарзе — буйныя гарады Беларусі. Пра ролю гэтых устаноў у агульным працэсе, пра магчымасць іх супрацоўніцтва з дзяржавай і выхавальніцкую місію мы гаворым з сузаснавальнікам адной з самых старых, атмасферных і аўтарытэтных такіх “кропак” у пост-СССР. Гэты ўтульны і дзівосны закуток на Вірменскай запомнілі, напэўна, усе, хто калісьці шпацыраваў вулкамі старога Львова. “Дзыга” (па-нашаму, “ваўчок”) — праект купкі энтузіястаў, які вырас у маштабны арт-цэнтр і з году ў год утрымлівае занятыя пазіцыі, дбайна захоўваючы пры гэтым свой нонканфармісцкі дух. Адзін з тых нястомных энтузіястаў — знакаміты львоўскі мастак і культуртрэгер Улодка КАЎФМАН.

Далей