Аўтары

Матэрыялы гэтага развароту так ці іначай тычацца тэмы адказнасці тых, хто займаецца выхаваннем моладзі. Прычым адказнасці не толькі чыста прафесійнай (у службовых абавязках жа многае не прапішаш!), а і грамадзянскай ды і проста чалавечай. І тут мы абавязкова павінны закрануць паняцце, якое ўжо даўно выклікае самыя ажыўленыя дыскусіі — “культпаход”.

Падчас планавання гэтага нумара дырэктар нашай рэдакцыйна-выдавецкай установы Ірына Слабодзіч папрасіла — не, нават настаяла! — каб на яго палосах не было ніякіх ружачак-кветачак. Як вы можаце бачыць, іх тут сапраўды няма. За выключэннем хіба стылізацыі пад творы Алены Кіш, аднак гэта ўжо зусім іншая гісторыя.

1 лютага беларуская арт-супольнасць нарэшце змагла ўбачыць айчыны праект на леташнім Венецыянскім біенале, які многія ўжо паспелі не проста раскрытыкаваць, а расшкуматаць, бы Тузік грэлку — зразумела, па прынцыпе “не чытаў, але асуджаю”.

Лофты, крэатыўныя прасторы, галерэі… Прыватныя культурныя інстытуцыі з’яўляюцца ў нас бы грыбы пасля дажджу. У Мінску іх лік ужо перавысіў дзясятак, на чарзе — буйныя гарады Беларусі. Пра ролю гэтых устаноў у агульным працэсе, пра магчымасць іх супрацоўніцтва з дзяржавай і выхавальніцкую місію мы гаворым з сузаснавальнікам адной з самых старых, атмасферных і аўтарытэтных такіх “кропак” у пост-СССР. Гэты ўтульны і дзівосны закуток на Вірменскай запомнілі, напэўна, усе, хто калісьці шпацыраваў вулкамі старога Львова. “Дзыга” (па-нашаму, “ваўчок”) — праект купкі энтузіястаў, які вырас у маштабны арт-цэнтр і з году ў год утрымлівае занятыя пазіцыі, дбайна захоўваючы пры гэтым свой нонканфармісцкі дух. Адзін з тых нястомных энтузіястаў — знакаміты львоўскі мастак і культуртрэгер Улодка КАЎФМАН.

У сваім адкрытым лісце Сяргей Кулікоўскі не толькі ўжывае ў дачыненні да нашага тэатральнага аглядальніка знак двукосся (маўляў, не Бялінскі), і не толькі разважае пра прыроду чалавечых жарсцяў. Тут ёсць і канкрэтныя тлумачэнні таго папраўдзе прыкрага непаразумення, якое адбылося з пастаноўкай “Клапа”.

Нязменны кіраўнік Нацыянальнага акадэмічнага аркестра эстраднай і сімфанічнай музыкі, народны артыст Беларусі, прафесар Міхаіл ФІНБЕРГ быў названы Чалавекам года культуры ў сваёй намінацыі “Музычнае мастацтва”. Наўрад ці хтосьці палічыў такое рашэнне незаслужаным — з увагі на зробленае ім летась. Між тым, і гэты год у жыцці калектыву абяцае быць не менш насычаным на падзеі. Як падаецца, яго дзейнасць надзвычай трапна адлюстроўвае ідэю Года малой радзімы — і асабліва гэта тычыцца фестываляў у невялікіх гарадах, чый агульны лік перавысіў ужо 500.

24 студзеня пайшоў з жыцця Міхал Анемпадыстаў. Літаратар, чые радкі многія ведаюць на памяць. Дызайнер з уласным бачаннем стылю. Даследчык колераў і ментальнасці. І, бясспрэчна, культурны герой свайго часу.

Паверыць у тое, што рэжысёр Уладзімір АРЛОЎ ужо адсвяткаваў 20-годдзе з таго дня, калі ён стаў атрымліваць пенсію (гэта яго ўласная фармулёўка), асабіста мне было вельмі складана. Як і выказаць юбіляру звыклы набор зычэнняў. Назіраючы за яго ўпэўненымі рухамі — як у кіно, гэтак і па жыцці, — бачачы ў вачах папраўдзе маладзецкі запал, ты можаш хіба пажадаць хаця б толіку такога імпэту самому сабе, які пенсію яшчэ далёка не заслужыў. Таму і нядзіўна, што гаварылі мы не столькі пра справы мінулых дзён (хаця зважаючы на “паслужны спіс” візаві, маглі б гаварыць пра іх суткамі), колькі пра новыя праекты. Балазе, рэжысёр насамрэч ні на якую пенсію не выходзіў. Сведчаннем таму — нядаўняя прэм’ера яго фільма “Пясняр. Сэрцам і думамі”. Увогуле, постаць Мулявіна пастаянна ўсплывала падчас нашай гутаркі. Гэта сімптаматычна, калі ўлічыць, што адбылася яна акурат напярэдадні сумных угодкаў смерці Песняра.