Аўтары
Аўтар Ілья СВІРЫН ( 593 cт. )Дзяжурны па нумары № 52-53 / 1282-1283 за 2016-12-24
Пра пяць гадоў і адзін скандал
У пераднавагодняй мітусні неяк зусім забыўся цікавы юбілей. Пяць гадоў таму будынак па мінскім адрасе Някрасава, 3 змяніў шыльду і адчыніў дзверы для ўсіх ахвотных. Так распачаў сваю публічную гісторыю Цэнтр сучасных мастацтваў. Далей былі самыя розныя пертурбацыі: змена кіраўніцтва, потым — рэарганізацыя і наданне статуса нацыянальнага, урэшце, паступовы рамонт… Але самае галоўнае — іншае. Сёння ўжо нікому не трэба тлумачыць, дзе гэты цэнтр знаходзіцца. Ён — сапраўды адбыўся.
Далей
|
№ 44 / 1274 за 2016-10-29
Культурнае “поле цудаў”
Адзін каментатар на поўным сур’ёзе выказаў у СМІ цікавую думку. Аказваецца, даглядаць старыя могілкі трэба з той прычыны, што яны могуць стаць прывабнымі турыстычнымі аб’ектамі і прыносіць грошы. Безумоўна, гэта яўны “перагін”, але… што тут ні кажы, аднак эканамічны складнік усё часцей становіцца вызначальным, калі мы гаворым пра спадчыну, мастацтва і культуру ў цэлым. Настолькі часта, што ўсе іншыя матывацыі, апрача практычных, застаюцца па-за кадрам. Ідэалізм даўно не ў фаворы. А свядомасць, як вядома, у пэўнай меры вызначае быццё.
Далей
|
Соцыум № 51 / 1281 за 2016-12-17
Як і ўдзел у “Еўрабачанні”… або Штурмуючы бастыёны UNESCO
Патлумачыць, чым абумоўлена няспынная грамадская ўвага да тэмы ўключэння беларускіх аб’ектаў у спісы UNESCO, адначасова і складана і проста. З аднаго боку, асаблівых інфармацыйных нагодаў для гэтай увагі як быццам няма: айчынны сегмент Спісу сусветнай спадчыны не папаўняецца новымі пазіцыямі ўжо больш за дзесяць гадоў. З другога боку… надта нам хочацца атрымаць яшчэ адно дакументальнае пацвярджэнне неместачковай вартасці сваіх набыткаў. На мінулым тыдні ў Мінску прайшло ажно два мерапрыемствы, звязаныя з гэтай тэмай: “круглы стол” у прэс-цэнтры Беларускага тэлеграфнага агенцтва і чарговы міжнародны семінар, прысвечаны сацыялістычнай архітэктуры, арганізаваны фондам “Культурная спадчына і сучаснасць”. Ці зрушаць яны сітуацыю з мёртвай кропкі? Гэта залежыць ад цэлага шэрагу фактараў.
Далей
|
№ 49 / 1299 за 2016-12-03
Феномен Асмалоўкі: як прыладзіць ручку да валізкі?
24 лістапада ў справе Асмалоўкі замест кропкі быў пастаўлены чарговы пытальнік. На пасяджэнні Рэспубліканскай навукова-метадычнай рады па пытаннях гісторыка-культурнай спадчыны разглядалася прапанова грамадскай арганізацыі “Гісторыка” аб наданні гэтым двум мінскім кварталам статусу помніка. Пасля непрацяглай дыскусіі яе адправілі на дапрацоўку.
Далей
|
№ 43 / 1273 за 2016-10-22
Фармулёўкі мінскага праспекта
Семінар “Сацыялістычная паваенная архітэктура краін Усходняй і Цэнтральнай Еўропы” стаў падзеяй папраўдзе знакавай. Прычым справа нават не ў тым, што ён сабраў даволі статусных спецыялістаў з шасці краін. Бо сабраліся яны не проста “каб пагутарыць” — сустрэча мае стаць адпраўным пунктам на пакручастым шляху падрыхтоўкі адпаведнай міжнароднай намінацыі ў UNESCO. І самае прыемнае для нас заключаецца ў тым, што гэтым разам наша краіна — якая, па шчырасці, прызвычаілася “даганяць” і далучацца да ўжо існых культурных працэсаў — мае шанец стаць ля самых вытокаў новай ініцыятывы. Як адзначалі эксперты, Мінск быў абраны “цэнтрам зборкі” вялізнай серыйнай намінацыі зусім невыпадкова.
Далей
|
Тэндэнцыі сферы № 48 / 1288 за 2016-11-26
Лаўраў на ўсіх не хопіць
Амаль ва ўсіх галінах творчай дзейнасці — хай гэта будзе тэатр, музыка або літаратура — тыя ці іншыя прэміі існуюць на Беларусі ўжо не першы год. А вось выяўленчае мастацтва да нядаўняга часу заставалася абдзеленым. Нарэшце і яго дзеячы займелі магчымасць атрымаць намінальныя лаўры і рэальны грашовы прыз. 15 лістапада завяршыўся прыём заявак на Нацыянальную прэмію ў галіне выяўленчага мастацтва, і цяпер ужо можна падводзіць пэўныя прамежкавыя вынікі. Што характэрна, часам у Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў, які стаў яе своеасаблівай дырэкцыяй, нават назіраліся чэргі.
Далей
|
№ 44 / 1274 за 2016-10-29
Хто ж пакосіць траву на кургане?
27 кастрычніка ў Грамадскім прэс-цэнтры Дома прэсы ізноў казалі пра гісторыка-культурную спадчыну. Гэтым разам — у ракурсе добраўпарадкавання нерухомых матэрыяльных каштоўнасцяў. Што праўда, само паняцце добраўпарадкавання мела даволі размаітае значэнне — ад прывядзення да ладу цэлых кварталаў да пакосу травы на старым кургане.
Далей
|
Рэдакцыя плюс... № 48 / 1288 за 2016-11-26
Хто самы галоўны ў музеі?
Музей-сядзіба “Пружанскі палацык” даўно стаў прадметам добрай зайздрасці для многіх іншых раёнаў: маўляў, нам бы такі! Музей як сімвал, як рэгіянальны брэнд, як сапраўдны агмень культуры, што пастаянна спараджае інфармацыйныя нагоды… Поспех абумоўлены адразу некалькі складнікамі. Па-першае, само размяшчэнне: шыкоўны сядзібны дом у старым парку. Па-другое, дыхтоўная экспазіцыя тут дапаўняецца цікавымі, а часам нават і рызыкоўнымі выставачнымі праектамі ды імпрэзамі зусім не местачковага характару. І ўрэшце — але, як кажуць англічане, не ў апошнюю чаргу, — не выпадае сумнявацца ў важнасці ролі кіраўніка ўстановы. 1 снежня споўніцца пятнаццаць гадоў з таго дня, як гэту пасаду заняў Юрый ЗЯЛЕВІЧ — дасюль малады, імпэтны, адкрыты для ўсяго новага. З ім мы гутарым пра будні, клопаты і мары музейшчыка ў гарадку, насельніцтва якога не дацягвае нават да дваццаці тысяч чалавек.
Далей
|
№ 46 / 1276 за 2016-11-12
Шкала катарсісу vs. "бранзавік- зацейнік"
У гэтым павярхоўным і мітуслівым свеце мастак Канстанцін СЕЛІХАНАЎ падаецца надзвычай грунтоўным чалавекам. Відавочна, у яго ёсць свой пункт апірышча, з якога ён на той свет глядзіць, спакойна аналізуючы яго павярхоўнасць ды мітуслівасць, але не прасякаючыся гэтымі якасцямі. Аўтар, які набыў надзвычайнае для Беларусі прызнанне адразу ў дзвюх розных намінацыях — канцэптуальнага мастацтва і манументальнай скульптуры — тым не менш, застаецца сапраўдным нонканфармістам. Ён робіць тое, што сапраўды лічыць патрэбным рабіць, нягледзячы на кан’юнктуру і ўвогуле вонкавыя павевы. Прычым робіць спакойна, узважана і… з размахам. Гэта засведчыў і ягоны чарговы праект у Музеі-майстэрні Заіра Азгура пад назвай “Адзін і многія 2”, на фоне якога адбывалася наша гутарка.
Далей
|
аКно ў свет № 47 / 1277 за 2016-11-19
“Эсперанта” сучаснага мастацтва
Былы дырэктар легендарнага берлінскага арт-цэнтра “Тахелес” Марцін РАЙТЭР, выстава якога цяпер працуе ў Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў, выглядае на сапраўднага гуру старой добрай контркультуры. Гэта той мастак, які ўсё яшчэ хоча змяніць свет да лепшага — і перакананы, што ведае, як гэта трэба рабіць. Аднак агонь у яго вачах спалучаецца з рахманасцю ды інтэлігентнасцю. Зрэшты, я вырашыў пагутарыць з ім не пра яго погляды на развіццё чалавецтва, але найперш пра беларускую прыроду, творчыя ідэі і саму выставу. І, вядома, пра той знакаміты шасціпавярховік у цэнтры Берліна, які цяпер стаіць спусцелым, прайграўшы бітву за выжыванне ў прагматычным свеце. Без сумневу, ён ужо ўвайшоў у гісторыю не толькі нямецкага, але таксама і беларускага мастацтва. Нехта падлічыў, што ў сукупнасці яго наведала “з творчым візітам” не менш за дзве сотні айчынных аўтараў.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|