Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Дар’я АМЯЛЬКОВІЧ ( 497 cт. ) |
Дзівачка Алена
Памятаю, у дзяцінстве, калі прыязджала да стрыечнай бабулі ў Ракаў, начавала на старых рыпучых ложках. Прачынаешся, паварочваеш галаву — а на каляровым дыванку, што вісіць побач, нейкі свет дзівосны. І лебедзі з доўгімі шыямі павольна кружаць па азёрнай роўнядзі, і невядомыя птушкі спяваюць-заліваюцца ў лесе... Здаецца, яшчэ трошачкі — і апынешся ў гэтым выраі, дзе так хораша і светла. “Скочыш” у тую карцінку, пабяжыш па намаляваным лузе, а ложак так і застанецца вісець у паветры…
Далей
|
Вырашэнне даўняй праблемы — набыць кінакопіі грамадой?
Безумоўна, адным з прарываў мінулага года ў кантэксце вырашэння cinema-праблем стаўся праект Музея гісторыі беларускага кіно па зборы калекцыі беларускай анімацыі. Гаворка — пра дзясяткі фільмаў, якія, дзякуючы дапамозе энтузіястаў, удалося выкупіць з архіваў Дзяржфільмафонда Расіі ў Белых Сталбах і залучыць у паўнавартасны спадчынны збор. Некаторыя стужкі, варта адзначыць, былі знойдзены і ў Дзяржаўным архіве кінафотафонадакументаў у Дзяржынску. У выніку, сёння ў Музеі налічваецца каля ста анімацыйных карцін, пачынаючы з першых работ “першапраходцаў-аніматараў” на “Беларусьфільме” Уладзіміра Голікава і Марты Лубяннікавай. І самае галоўнае — каб убачыць тыя творы зараз, не трэба кудысьці далёка ехаць: дастаткова прыйсці на пастаянныя адмысловыя паказы ў Музей гісторыі беларускага кіно ці зрабіць у ім індывідуальны заказ на прагляд.
Далей
|
Якім стане наш цырк і ці варта сцерагчыся праграм замежных канкурэнтаў?
Нагодай для напісання гэтага матэрыялу стала нядаўняя прэс-канферэнцыя ў Беларускім дзяржаўным цырку, дзе аб свежай праграме і перспектывах развіцця ўстановы распавядалі, у прыватнасці, яе новыя дырэктар Уладзімір Шабан і мастацкі кіраўнік Вітаўтас Грыгалюнас. А каб выявіць агульнарэспубліканскую тэндэнцыю, мы звярнуліся па каментарый і да кіраўніка Гомельскага дзяржаўнага цырка. Такім чынам, якім жа быць цыркавому мастацтву ў ХХІ стагоддзі, што цікава гледачу і ці з'яўляюцца пагрозай для цыркаў на постсавецкай прасторы праекты кшталту "Cirque du Soleil" (прынамсі, білеты на прадстаўленні апошняга ўвосень былі раскуплены ці не ў першы тыдзень).
Далей
|
Тонкае кіно
Арганізатарам Міжнароднага каталіцкага фестывалю хрысціянскіх фільмаў і тэлепраграм “Magnificat”, нягледзячы на складанасці і цяжкасці, з якімі сутыкнуўся форум экуменістычнага кіно летась, удалося перагарнуць яшчэ адну старонку яго гісторыі. Што ж паказалі на сёлетнім форуме?
Далей
|
Што за суседнімі дзвярыма?
“Russia Next door. Сучаснае мастацтва Калінінграда” — пад такой назвай у Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва працуе выставачны праект Балтыйскага філіяла Дзяржаўнага цэнтра сучаснага мастацтва. Выстаўка падаецца яе арганізатарамі як “адзін з першых праектаў расійскага сучаснага мастацтва, прадстаўлены на Беларусі".
Далей
|
Кіно пра інтэлігента
Каб прадставіць сваё кіно на “Лістападзе”, рэжысёр карціны “Географ глобус прапіў” Аляксандр ВЕЛЯДЗІНСКІ адмовіўся ад падарожжа ў Лондан, дзе яго стужка таксама трапіла ў праграму кінафоруму. Фільм-трыумфатар расійскага кінафестывалю “Кінатаўр” быў сустрэты мінскім гледачом з вялікай цікавасцю, ды нават тыя абмеркаванні, якія адбываліся ў зале пасля прагляду “Географа...” , яшчэ раз пацвердзілі ісціну: калі кіно не пакідае абыякавым — яно адбылося.
Далей
|
Змяшаць, але не ўзбоўтваць
Песня пачынаецца з запальнай ірландскай мелодыі на скрыпцы, раптам яна саступае месца рытмічнаму рэчытатыву вакаліста, а потым — новы музычны паварот і вяртанне да пачатку. Прыблізна так можна апісаць стыль амерыканскага квартэта “The Boston Boys”, які ў рамках свайго еўрапейскага турнэ выступіў з канцэртамі ў Мінску.
Далей
|
Нефарматныя
Пазнаёміцца з работамі маладых фатографаў з Узбекістана можна было днямі ў народным фотаклубе “Мінск”. Выстаўку “З Узбекістана з любоўю” прадстаўляе ташкенцкі фотаклуб “Нефармат” — новую генерацыю фатографаў, якія працуюць у дакументальнай фатаграфіі.
Далей
|
Як стварыць Арт-цэнтр?
Перш чым у красавіку 2013-га даўгаўпілскі Арт-цэнтр імя Марка Роткі адкрыў дзверы для сваіх наведвальнікаў, яго стваральніцы Фарыдзе Заляціла спатрэбілася больш як 10 гадоў самаадданай працы па прасоўванні самой ідэі стварэння культурнай установы. “Напэўна, часы тады былі цяжкія, але на пачатку паразумення знайсці не ўдалося”, — узнаўляе мінулае куратар і парушае міф пра тое, што годная ідэя заўжды знойдзе падтрымку. Так, вядома, цуды здараюцца, але — зусім не адразу, ды і не так, як марыцца.
Далей
|
Як стварыць Арт-цэнтр?
Мы ўжо згадвалі, што Арт-цэнтр імя Марка Роткі адкрыўся ў латвійскім Даўгаўпілсе (колішнім Дзвінску Віцебскай губерні — прынамсі, на час нараджэння там будучага сусветна вядомага мастака ў 1903 годзе) у мінулым красавіку. Аказалася, для некаторых жыхароў горада гэты факт яшчэ па-ранейшаму знаходзіцца ў шэрагу навін, хоць новую “культурную кропку” ўжо цяпер прагнуць наведаць дасведчаныя жыхары Заходняй Еўропы і ЗША.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"