Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Дар’я АМЯЛЬКОВІЧ ( 497 cт. ) |
Не выходзячы з пакоя?
Фільм гэты ўжо дэманстраваўся летась на Мінскім міжнародным кінафестывалі “Лістапад” у пазаконкурснай праграме “Беларуская панарама” і на Варшаўскім кінафоруме. Але можна сказаць, што “Сваё кіно” — праект, мэта якога — папулярызацыя беларускага кінематографа, — дало сапраўдны старт пракатнаму жыццю поўнаметражнай стужкі “Test-730” маладой рэжысёркі Дар’і Кароль. Яе прэ’мера ў “Арт-кінатэатры” прайшла з гучным абмеркаваннем. Мэта праекта на першым паказе дасягнутая — беларускае кіно справакавала ўвагу і дыскусію. Наступны крок — у прадуктыўнай размове паміж гледачом і аўтарамі, у жаданні пачуць адно аднаго.
Далей
|
“Сляды на вадзе”
23 лютага на экраны краіны выходзіць новая стужка Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм” — “Сляды на вадзе”. Экранізацыя рамана прафесара, доктара гістарычных навук, палкоўніка міліцыі ў адстаўцы Мікалая Ільінскага “У надзвычайнай сітуацыі — знішчыць” прысвечана 100-годдзю беларускай міліцыі. На гэтым тыдні адбыўся прэс-паказ рэтра-баявіка, рэжысёрам якога выступіў Аляксандр Анісімаў.
Далей
|
Кіно як працэс
Гэты год для беларускага кіно выдаўся замацаваннем пазіцый беларускага незалежнага кінематографа. Завяршэнне рэканструкцыі Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм” пакуль наперадзе. А сярод гучных прэм’ер ігравога кіно — стужкі маладых кінематаграфістаў. Чым запомніцца 2016-ы? Дзень беларускага кіно стаў выдатнай нагодай перагледзець мінулыя падзеі і зафіксаваць галоўныя трэнды года, якія відавочна перагукаюцца з праблемамі нашага кіно.
Далей
|
Кароткае дыханне ў вялікім заплыве
Уладальнікам Гран-пры Міжнароднага кінафестывалю мабільнага кіно “velcom Smartfilm” стаў беларускі рэжысёр Кірыл Нонг і яго футурыстычная драма “Работнік месяца”. У дзясятку лепшых (з 273 работ з 48 краін, дасланых на конкурс) таксама ўвайшлі яшчэ тры стужкі нашых суайчыннікаў — “Умзарозум” Антона Байдзёнка, “Памятаць” Кацярыны Нікановіч і “137 гадзін” Дзмітрыя Сахарука. Нядрэнны вынік для беларускай кінематаграфіі, які яшчэ раз нагадвае пра маладое пакаленне аўтараў. Тым не менш, сам фармат фестывалю кажа не толькі пра “беларускі трэнд”, а хутчэй пра тое, што мабільнае кіно — паўнавартасная з’ява.
Далей
|
Сёння — дзень нашага кіно
Выбар кадраў для першай паласы дэманструе разнастайнасць беларускага кіно 2016 года. “Марк Шагал. Пачатак” — анімацыя Алены Пяткевіч, якая сталася самай уганараванай у беларускай анімацыі сёлета. Фільм Дзмітрыя Махамеда “Ты сюды больш не вернешся” адзначаны Гільдыяй беларускіх кінакрытыкаў на “Лістападзе-2016” і стаў адкрыццём гэтага года ў дакументальным кіно. І апошняя сёлетняя ігравая прэм’ера — фантастычны дэтэктыў “Розум” незалежнага аўтара Яўгена Куранчаніна, які выклікаў шквал супярэчлівых водгукаў. Кіно ад захаплення — да непрыяцця. Тым не менш, дзякуючы намаганням творцаў, нам ёсць за чым сачыць і каму раздаваць ацэнкі.
Далей
|
Што адбылося з культурай і з кім яна сябруе?
Цім Уільямс — эксперт з 20-гадовым досведам у менеджменце культурных праектаў у 45 краінах свету. Таксама спадар Уільямс працаваў рэдактарам Сусветнай службы “Бі-бі-сі”, дзе распрацоўваў дакументальныя, адукацыйныя і забаўляльныя праграмы для краін постсавецкай прасторы. Сёння ён — пасол адмысловай праграмы Еўрасаюза “Культура і крэатыўнасць”, распрацаванай для краін Усходняга партнёрства, у тым ліку Беларусі. “Культура можа стаць рухавіком эканамічнага развіцця кожнай краіны”, — так гучыць асноўны пасыл гэтай ініцыятывы, скіраванай на супрацоўніцтва і стымуляванне новых ідэй дзяржаўных арганізацый, прыватнага сектара і грамадскіх аб’яднанняў, а таксама іх інтэграцыі ў міжнародную супольнасць.
Далей
|
Над чым пасмяяўся б камедыёграф?
Фестываль аўстрыйскага кіно, які ўпершыню адбыўся ў мінскім кінатэатры “Перамога” з 23 па 27 лістапада ў рамках Аўстрыйскага культурнага сезону ў Рэспубліцы Беларусь, распачынала трагікамедыя “Індыя”. Улюбёная карціна аўстрыйскай публікі, якую па папулярнасці там можна параўнаць з “Іроніяй лёсу…” ці “Іван Васільевіч змяняе прафесію” на постсавецкай прасторы, распавядае дзіўную гісторыю знаёмства і сяброўства двух інспектараў прыдарожнага сэрвісу. “Я не ведаю чаму гэты фільм так выбухнуў, але яго паглядзеў кожны жыхар маёй краіны. Людзі бралі ў мяне аўтографы, акцёры пераследавалі на вуліцы, а я — студэнт кінашколы… Насамрэч, проста нейкі жах там дзеяўся”, — рэжысёр стужкі Паўль Харатар, які асабіста прыехаў у Мінск прадставіць фільм, падкрэслівае, што “Індыя” была яго дэбютнай стужкай. Тым не менш, яна “сарвала банк” глядацкай любові, вылічыць якую, як вядома, немагчыма. Вось менавіта пра тое — ці існуюць пэўныя правілы добрай камедыі, ці бывае камедыйнае кіно паліткарэктным і якія рысы характару аўстрыйцаў рэжысёр “Індыі”, што сталася класікай, высмяяў бы — аглядальнік “К” пагутарыла з Паўлем ХАРАТАРАМ напярэдадні беларускай прэм’еры нашумелага фільма. Інтэрв’ю атрымалася дасціпным і даволі непрадказальным — менавіта такім і падаўся мне аўстрыйскі камедыёграф.
Далей
|
Складанасці прагляду: Нацыянальны конкурс “Лістапада”
Дзесяць ігравых стужак, якія былі прадстаўлены сёлета ў Нацыянальным конкурсе мінскага кінафестывалю, складана падвесці пад адну пазіцыю. У спаборніцтва патрапілі і нашумелы “Граф у апельсінах” Улады Сяньковай, сатырычны “Кансьерж” Роберта Сенекі, сямейны саспенс “Мой брат” Нэлы Васілеўскай, прыпавесць-фантасмагорыя “Дваццацьшаснаццаць” Дзмітрыя Рачкоўскага і Андрэя Крывецкага… Але рэй адразу ж захапілі “Душы мёртвыя” Віктара Красоўскага, сацыяльная драма на “фоне аднаго камбіната”, і “Каханне і партнёрства” Мікіты Лаўрэцкага — меладрама з элементамі камедыі ў стылі мамблкор. Стужкі вельмі розныя, але вакол іх хочацца паразважаць у кантэксце дзвюх розных парадыгмаў беларускага кіно.
Далей
|
Складанасці прагляду: Нацыянальны конкурс “Лістапада”
Стужка Віктара Красоўскага “Душы мёртвыя”, якая паспела за восень узяць Гран-пры на фестывалі “Бульбамуві”, стала сёлета пераможцам Нацыянальнага конкурсу “Лістапада” ў катэгорыі ігравога кіно. Кампанію ёй склалі: у намінацыі дакументальнага кіно — карціна Руслана Фядотава і Аляксандры Кулак “Саламанка”, яна ж атрымала і дыплом у асноўным конкурсе дакументальных фільмаў. Сярод анімацыйных работ найвышэйшай адзнакі была ўдастоена стужка “Даша і людаед” Наталлі Сурыновіч, глядацкі хіт і лаўрэат шматлікіх анімацыйных форумаў. У сённяшнім аглядзе акрэслім пазіцыі кожнага з конкурсаў, і лепшых у гэтым годзе, зробім і своеасаблівы зрэз кінаіндустрыі на іх прыкладзе. Пачнем з анімацыі і дакументальнага кіно, а вось пра ігравое пагаворым у другой частцы.
Далей
|
Рэжысёры не “ідуць да гары”?
“Адзіны фільм з Беларусі, які быў дасланы на конкурс фестывалю ў Карлавых Варах за апошнія шэсць гадоў, — “Граф у апельсінах” Улады Сяньковай”, — адборшчык вядомага кінафоруму Усходняй і Цэнтральнай Еўропы Ленка ТЫРПАКОВА адным сказам пазначыла прысутнасць беларускага кіно на міжнароднай кінасцэне. Але канстатацыяй у гэтай падборцы матэрыялаў мы не абмяжуемся. Гаворка пойдзе пра індустрыяльную платформу “Лістапада-2016”, Дзень міжнародных фестываляў і актуальныя магчымасці развіцця і фестывальнага пракату ўласных кінапраектаў ды адукацыйны пітчынг. І, дарэчы, усё не так страшна, як падаецца спярша, але не так проста, як можна падумаць.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"