Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Пётра ВАСІЛЕЎСКІ ( 836 cт. ) |
За мяжой звыклай прасторы
Днямі ў Палацы Незалежнасці адкрылася выстава. Гэта ініцыятыва Беларускага саюза мастакоў, ухваленая Адміністрацыяй Прэзідэнта. Плануецца іх шэраг, а гонар распачаць справу давераны заслужанаму дзеячу мастацтваў краіны, лаўрэату Дзяржпрэміі, майстру краявіду Валерыю Шкарубе. Для экспазіцыі Валерый адабраў работы, якія, на яго думку, найлепш адлюстроўваюць унікальнасць беларускай прыроды, яе прыгажосць.
Далей
|
Што станьчым заўтра?
14 — 15 сакавіка ў Нацыянальным цэнтры мастацкай творчасці дзяцей і моладзі праходзіў Рэспубліканскі педагагічны форум “Культуралагічны падыход у развіцці прафесійнага майстэрства педагогаў дадатковай адукацыі”. У ім бралі ўдзел педагогі гэтага сегмента адукацыйнай сістэмы, чыя праца звязаная з рознымі відамі народнай творчасці і іх прапагандай сярод дзяцей і моладзі; прадстаўнікі вышэйшых навучальных устаноў і Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, народныя майстры, фалькларысты-практыкі. Аздобаю імпрэзы былі дзіцячыя і маладзёжныя фальклорныя калектывы.
Далей
|
Тэст на сімвал
Магілёўскі гарвыканкам зацвердзіў лагатып святкавання 750-годдзя Магілёва. На ім скампанаваны выявы найбольш вядомых архітэктурных аб’ектаў горада. Кожны з іх сімвалізуе пэўны перыяд у гісторыі Магілёва, а разам яны ўвасабляюць шлях праз стагоддзі. Гэты прыём у рэкламнай і прапагандысцкай графіцы не новы, але ўсё адно часта скарыстоўваецца, дзякуючы высокай інфармацыйнасці і лёгкасці ўспрымання гледачамі. Нацыянальны чыннік знака падкрэсліваецца стылістыкай малюнка, якая нагадвае беларускую вышыўку крыжыкам. Гэты знак ужо існуе і працуе, таму крытычна абмяркоўваць яго не мае сэнсу (хоць з’явіліся і такія прэцэдэнты). Што ёсць, то ёсць.
Далей
|
Яшчэ раз без эскізаў
Увесну 2015-га адна з “Рэдакцый плюс…” адбылася ў майстэрні народнага мастака Беларусі Мая ДАНЦЫГА. Мы гутарылі пра радасць творчасці, нацыянальную школу, пра планку ў арт-працэсе. Тады ж пераканаліся: вось пра такіх Асоб і гавораць “чалавек-эпоха”, аўтар эталонных твораў, наш нацыянальны брэнд. Згадаем некалькі выказванняў Мая Вольфавіча з той сустрэчы, адлюстраванне якой на старонках “К” атрымала назву “Данцыг без эскізаў”...
Далей
|
Вектар — слушны
Калі, маючы пэўны досвед, азіраешся назад, высвятляецца, што ты быў сведкам і ўдзельнікам падзей, па сутнасці, гістарычных. У 1970-х я быў звычайным студэнтам мастацка-прамысловага факультэта нашага Тэатральна-мастацкага інстытута. Але сярод аднакурснікаў былі тыя, чый талент выклікаў захапленне тады, чыім творчым і кар’ерным дасягненням я радуюся сёння. І вучыўся я на кафедры графічнага дызайну (называлася гэта напачатку “наглядная агітацыя, прамграфіка, арганізацыя выстаў і рэкламы”), якая святкуе 40-годдзе.
Далей
|
Лісты з нябёсаў
Я не люблю словаспалучэння “выстава памяці”. Ёсць у ім адценне незваротнай страты. Выстава “Лісты з нябёсаў”, што працавала ў Палацы мастацтва, якраз з гэтага шэрагу.
Далей
|
Эстамп: ад нуля і да… нуля?
Пра жыццё, майстэрню і мастацтва разважае Дзмітрый МАЛАТКОЎ. Ён з тых людзей, што маюць непасрэднае дачыненне да вялікіх спраў, але знаходзяцца “за кадрам”. Накшталт спецыялістаў, што рыхтуюць да старту касмічныя караблі. Зразумела, ёсць такія і ў мастацтве. Значныя дасягненні беларускай графікі і яе высокі ў недалёкім мінулым прэстыж былі абумоўленыя сярод іншага і высокай якасцю друку, які забяспечваў легендарны майстар Малаткоў. Праўда, вызначэнне “за кадрам” у дачыненні да спадара Малаткова не зусім пасуе. Прынамсі, паводле аўтарытэтных меркаванняў тых творцаў, якім пашчасціла з ім працаваць, ён лепшы друкар Савецкага Саюза. Пра такіх гавораць, што ён адмысловец ад Бога. Але як маланка ў навальніцу б’е па самых высокіх дрэвах, так і радыкальныя змены ў грамадстве найбольш балюча адбіваюцца на лёсе менавіта знакавых постацяў. Пасля распаду адзінай культурнай прасторы, унікальны талент Дзмітрыя Малаткова аказаўся незапатрабаваным у суверэннай Беларусі, яго слава не стала брэндам нашай краіны, здабытак ягонага жыцця — майстэрня з унікальным абсталяваннем і каштоўным матэрыялам для творча-вытворчага працэсу, гібее на вачах стваральніка.
Далей
|
Гэта проста свята нейкае, або Выпіце “йаду”!
Натуральна, што мы — спецкарэспандэнт “К”, мастацтвазнаўца Пётра Васілеўскі і спецкарэспандэнт “К”, музычны крытык Алег Клімаў — не маглі пакінуць па-за ўвагай выставу “Музыка без межаў”, якая, адкрыўшыся ў Мінску ў крэатыўнай прасторы “Цэх” на мінулым тыдні, заўтра заканчвае сваю працу. Справа ў тым, што на ёй прадстаўлены карціны беларускіх музыкантаў, а з некаторымі з іх у такім іх тандэмным амплуа наш дуэт вас ужо знаёміў на старонках “Культуры”, і спыняцца мы не збіраемся! Загадзя размеркаваўшы паміж сабой ролі (спадар Васілеўскі ў любым выпадку будзе пісаць пра тое, як быў расчараваны ўбачаным, спадар Клімаў, — што яму ўсё спадабалася), дуэт “культураўцаў” і агледзеў экспазіцыю...
Далей
|
Невядомы Бялыніцкі-Біруля
Не так даўно мастак Ігар Бархаткоў выставіў у сацыяльнай сетцы шэраг фотаздымкаў з сямейнага архіва. На здымках — Вітальд Бялыніцкі-Біруля і бацька мастака Антон Бархаткоў, вядомы як вучань гэтага геніяльнага пейзажыста. Усведамляючы каштоўнасць згаданых фрагментаў сямейнай хронікі для гісторыі нацыянальнай культуры, мы звярнуліся да спадара Ігара з просьбай распавесці пра згаданыя здымкі.
Далей
|
Рэальнасць і лабірынт
Фільм “Сляды на вадзе” створаны да юбілею беларускай міліцыі і задумваўся як гераічная сага. Гэтая акалічнасць была вызначальнай пры выбары сюжэта і пабудове вобразнага ладу.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"