Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Дар’я АМЯЛЬКОВІЧ ( 497 cт. ) |
“Белыя росы”-2014
“Белые росы, Белые росы, беззащитны цветы...”, — перафразаванне вядомай песні “Ласкавага мая” дасціпна адлюстроўвала чаканні ў дачыненні да сіквела вядомага кінафільма Ігара Дабралюбава. Але ж безабаронным працяг славутай карціны не атрымаўся: рэжысёру новай стужкі Аляксандры Бутар, якая пагадзілася ўзяцца за ажыццяўленне складанага праекта, удалося-такі вытрымаць экзамен на стварэнне глядацкага кіно. На мінулым тыдні карціна “Белыя росы. Вяртанне”, пра якую вялося столькі размоў, была прадстаўлена на студыі “Беларусьфільм” пад час прэс-паказу.
Далей
|
Сам сабе кінастудыя
Беларускі глядач, не спешчаны прэм’ерамі айчыннага ігравога кіно, на мінулым тыдні атрымаў магчымасць пабачыць новую стужку. “Одолень-трава” — так называецца новая работа рэжысёра Андрэя Мычко, прэм’ера якой адбылася ў Рэспубліканскім тэатры беларускай драматургіі. Гаворка ідзе пра кіно вытворчасці не буйных кінастудый, а купкі энтузіястаў, якія, тым не менш, знаходзяць сілы ды сродкі для стварэння кінапрадукту і данясення яго да гледача. У прыватнасці, “Одолень-трава” з красавіка выходзіць у рэспубліканскі пракат: карціну закупілі абласныя кінапракатныя арганізацыі. І, як кажа рэжысёр стужкі, “на зацікаўленасць з боку тэлебачання таксама разлічваем”.
Далей
Каментарыі (1)
|
А што ў “Працэсе”?
Пад час выстаўкі маладых беларускіх фатографаў “Працэс” публіцы было прапанавана не толькі ацаніць плён высілкаў дзевяці аўтараў, але і зазірнуць на іх “творчую кухню” і даведацца, з якіх настрояў, сумненняў, думак, імпульсаў “складалася” кожная фотасерыя. Выстаўка сталася своеасаблівай справаздачай адукацыйнага курса, што ладзіўся амаль цягам года пад кіраўніцтвам расійскіх выкладчыкаў.
Далей
|
Пакой Селіханава
Словы як аб’ект, як пароль ці як утылітарны сродак… Словы як гнуткая і пластычная форма, вартая ментальнага дотыку, роўнага працы мастака з прыроднымі матэрыяламі — каменем, дрэвам, сплавам металаў, — з якіх ён “вызваляе” твор мастацтва. “Логасы. Тое, што робіць наша жыццё камфортным” — у гэтым праекце скульптара Канстанціна Селіханава ў Галерэі сучаснага мастацтва “Ў” паказаны словы, а дакладней — тое, што стаіць за імі. Яны, падобна да “мастацкіх” матэрыялаў, раскрываюць сутнасць праз кантэкст. Ці здольныя мы сёння бачыць, адчуваць закладзеныя ў словах магчымасці? Або прызвычаіліся слізгаць па іх паверхні? Праект прапануе звярнуць увагу на тое, чым з’яўляецца і можа быць слова.
Далей
|
Прыгожыя? Надта ж...
Другі Мінскі фестываль фатаграфіі набліжаецца да сваёй кульмінацыі. 3 красавіка ў Цэнтры сучасных мастацтваў у Мінску адкрыюцца тры новыя выстаўкі форуму: першая — маладых малдоўскіх фатографаў “Беражлівае стаўленне да дробных рэчаў”, другая — украінскай групы “L K” — “Наша агульнае асабістае”, і трэцяя — беларускай “Школы фатаграфіі “Studio 67” пад назвай “Чалавек на дарозе”.
Далей
|
Экшн з “прызямленнем”
Цэнтр эксперыментальнай рэжысуры пры Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, які летась распачаў працу шыкоўным майстар-класам мастацкага кіраўніка маскоўскага Цэнтра імя У.Меерхольда Віктара Рыжакова, сёлета працягнуў сваю дзейнасць прэзентацыяй пастановак маладых рэжысёраў. Гаворка пакуль ідзе пра накіды да спектакляў, але “лабараторыя рэжысёрскіх праектаў”, як пазначае сваю працу Цэнтр, ужо дэманструе значны патэнцыял і нават пэўны вынік. Адну з работ рэжысёраў (яна, вядома, мусіць развіцца ў паўнавартасны спектакль) ужо ўпадабаў і запрасіў на сваю сцэну мастацкі кіраўнік Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі Аляксандр Гарцуеў.
Далей
|
На фотахвалі...
Альбом “Новая хваля. Беларуская фатаграфія 1990-х” — выданне, якое чакалі, пра якое гаварылі, — стаўся першым, што пазначыў феномен творчай фатаграфіі Беларусі ў кантэксце гісторыі мастацтва. Сама “новая хваля” — з’ява, што адбылася ў фатаграфіі і, шырэй, культуры Беларусі ў 80 — 90-я гады ХХ стагоддзя. Унікаючы ў гэты феномен, дзіву даешся: як так здарылася, што сёння пра яго існаванне ведае абмежаванае кола людзей? І якія рэчы мы пакідаем у спадчыну даследчыкам...
Далей
|
Рассмяшылі пакуль не свайго коміка...
Сёння ў айчыннага тэлегледача вялікі выбар разнастайных гумарыстычных перадач на любы густ. Вось толькі большасць з іх — прадукт хай сабе і высакаякасны паводле тых або іншых стандартаў, але — цалкам замежны альбо створаны на аснове запазычаных (за немалыя грошы) фарматаў. Беларускія ж аналагі пераважна расійскіх забаўляльных тэлепраектаў па шэрагу прычын не прывабліваюць масавага гледача. Адказаць на пытанне, чаму так сталася, вырашылі журналісты “К” на “лятучцы”, прысвечанай 1 красавіка — Дню гумару.
Далей
|
Раскрыйце фотакалекцыі!
“Палата для афіцэраў” — памятаю, так называўся фільм французскага рэжысёра Франсуа Дзюпейрона, у якім мне давялося ўбачыць незвычайны, надзвычай далікатны погляд на памяць пра Першую сусветную вайну. Гаворка ў карціне ішла пра маладога лейтэнанта, які, патрапіўшы пад выбух снараду ў час разведкі, атрымаў траўму твару. Ачуняўшы ў шпіталі, француз адчуў сваю непаўнавартаснасць не толькі праз боль, але і праз рэакцыю на ягоны выгляд іншых — як змяняліся твары людзей, калі яго бачылі. Траўма як памяць, і пазбаўленне яе праз прыняцце сябе ў новай якасці — такім чынам даследаваў тэму рэжысёр.
Далей
|
Як паказваць інсіт?
Выстаўка работ Алены Кіш “На шчасце” ў Галерэі Міхаіла Савіцкага выклікала абмеркаванні і ў Інтэрнэце. У сацыяльных сетках былі выказаны думкі і наконт далейшай працы па папулярызацыі спадчыны мастачкі, заўвагі ў дачыненні да пабудовы экспазіцыі. Гутарка, якая разгарнулася паміж куратарам выстаўкі, галерыстам і культуролагам Таццянай БЕМБЕЛЬ, філосафам, культуролагам Вольгай ШПАРАГА, сацыёлагам Ірынай САЛАМАЦІНАЙ, старшынёй агульнага сходу ўдзельнікаў ТАА “Тут Бай Медыя”, заснавальнікам УП “Надзейныя праграмы” Юрыем ЗІСЕРАМ, дае падставы паглядзець на “з’яву” Алены Кіш і яе творчасць у розных кантэкстах. Урэшце, жывая прафесійная палеміка — заўжды на карысць, таму са згоды яе ўдзельнікаў публікуем фрагменты.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"