Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Яўген РАГІН ( 1052 cт. ) |
Бібліятэка ў воблаку
22 студзеня ў Зале адукацыйных тэхналогій Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі да Дня беларускай навукі прайшла вэб-канферэнцыя “Навуковыя даследаванні ў бібліятэках: дасягненні і перспектывы”. Адбылася дыскусія паміж рэальнай аўдыторыяй (кіраўнікі і супрацоўнікі НББ, бібліятэкары іншых устаноў сталіцы) і віртуальнай (прадстаўнікі абласных бібліятэчных устаноў). Гутарка ішла пра эфектыўную дзейнасць бібліятэк у сучасных умовах.
Далей
|
Дык дзе яно, гэтае “наперад”?
Першую онлайн-канферэнцыю 2015-га рэдакцыя “К” па традыцыі прысвячае надзённаму клопату толькі распачатага года. Думаецца, няма праціўнікаў таго, што рэгіянальнай культуры трэба рухацца наперад. Каб удасканальвацца, развівацца, няўхільна павышаць якасць паслуг. Каб, урэшце, заставацца калі не “вёскаўтваральнай”, дык, прынамсі, — “вёскаўтрымліваючай”. Усё гэта зразумела. Ды не надта ўцямна іншым разам, дзе тое “наперад” знаходзіцца. Збочваць трэба ці ў адваротны бок накіроўвацца з адзінай мэтай — толькі б рухацца? Але ж так і заблукаць можна… Для таго, каб вызначыцца з кірункам, мы запрасілі да ўдзелу ў канферэнцыі начальніка галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Магілёўскага аблвыканкама Анатоля СІНКАЎЦА, генеральнага дырэктара Гомельскага палацава-паркавага ансамбля Аляксандра ГОСЦЕВА, дырэктара Брэсцкай абласной бібліятэкі імя Максіма Горкага Тамару ДАНІЛЮК, начальнікаў аддзелаў ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Свіслацкага райвыканкама Ірыну ПАЎЛЮЧЭНЯ, Шаркаўшчынскага райвыканкама — Людмілу СТОМА, Валожынскага райвыканкама — Вікенція АДАМОВІЧА.
Далей
Каментарыі (1)
|
Жыццё і выжыванне. Знайдзіце розніцу
Нашы аўтатуры — нявыгадныя для нас ў эканамічным плане, бо бензін і не мае намеру таннець. Але нявыгадныя толькі эканамічна. Едучы на ўласным транспарце, бачым тое, што бачым, а не тое, што паказваюць. Вось гэтая маральная, так бы мовіць, розніца і кампенсуе пэўныя матэрыяльныя страты. І не “жукоў” пры гэтым хочацца "нарыць", а пазнаёміцца з больш-менш рэальнай карцінай цяперашняга стану рэгіянальнай культуры. І вельмі прыемна, што нас на месцах разумеюць ды ўсяляк спрыяюць у гэтым жаданні. Што паказаў чарговы і, спадзяёмся, не апошні аўтапрабег па Міншчыне, Гомельшчыне, Гродзеншчыне ды Брэстчыне? Паспрабуем сістэматызаваць гэтыя тэндэнцыі.
Далей
|
“За што я люблю сваю вёску?”
Веткаўскі раён даўно стаў для Добрушчыны гэткім “падшэфным”. Па шэраг даведак, звязаных, скажам, са станам нерухомасці, веткаўцы скіроўваюцца менавіта ў Добруш. Адсюль — і пэўныя кадры для Веткі. Да прыкладу, былы начальнік аддзела культуры Добрушскага райвыканкама Рыгор Козыраў, як нам паведамілі, цяпер узначальвае ў Ветцы кінавідэаўстанову … Так, у Добруша — больш перспектыў: і чыгунка тут, і прадпрыемствы жыццяздольныя. На Веткаўшчыне ж апрача музея ды не менш знакамітых неглюбскіх ручнікоў амаль нічога і не захавалася. Але, на жаль, культура пакуль не стала эканамічнай катэгорыяй, што наўпрост уплывае на мэтанакіраванае развіццё раёна. А шкада.
Далей
|
“Не дайце нам закіснуць!”
На сённяшнім маршруце — Чачэршчына ды Веткаўшчына, не самыя, трэба сказаць, заможныя раёны Гомельшчыны. Матэрыяльная база ўстаноў культуры, за рэдкім выключэннем, — не надта добрая, але дагледжаная. Прыемна ўразіла і тое, што клубы ды бібліятэкі працуюць тут у строгай адпаведнасці з графікам. Інакш кажучы, у рабочы час культасветнікі — на сваіх непасрэдных месцах. Так што дысцыпліна — узорная. Аднак калі б толькі яна вызначала эфектыўнасць дзейнасці вясковай культуры... Менавіта пра гэтыя фактары і пойдзе сёння гаворка.
Далей
|
Тры-чатыры разы на год…
Маёй маці, колішняй настаўніцы, — 87-ы год. Але абысціся без чытання не можа. Кнігі ёй бярэ ў адным з мінскіх бібліятэчных філіялаў мая старэйшая сястра. Мяняе, у сярэднім, кожныя два тыдні. Словам, маці — чытачка актыўная. І справа тут не ў адукацыі. Мае вясковыя неадукаваныя цёткі ў тэмпах чытання адставалі ад маці не нашмат. Я, карацей, даўно зрабіў выснову, што пенсіянерства ніяк не замінае заставацца бібліяфілам. Наадварот, гэты занятак на вёсцы (ды яшчэ ў зімовы час) застаецца, бадай, адзіным сродкам спрычынення да сусветных скарбаў мудрасці, духоўнага хараства ды прагі суперажавання.
Далей
|
“Пахаванне стралы” ў... Афрыцы?
Як навучыцца любіць традыцыйную беларускую культуру? Напэўна, трэба адчуць сябе беларусам — чалавекам са слаўным радаводам і не абы-якімі духоўнымі прынцыпамі, што стагоддзямі назапашваліся продкамі! На пытанні “К” адказвае загадчык аддзела народнай традыцыйнай культуры Гомельскага абласнога цэнтра народнай творчасці Ірына ГЛУШЭЦ.
Далей
|
Гэта мы, беларусы!
Работнік культуры — я проста перакананы! — павінен быць амбіцыйным. Горда ўзнятая галава — доказ таго, што яе шчаслівы ўладальнік ведае сабе цану. А вымяраецца яна прыдуманымі творчымі ідэямі, якія пасля рэалізацыі становяцца брэндамі горада, раёна, вобласці, краіны. Пра адну такую ідэю (пакуль толькі ідэю) і хацелася б сёння распавесці.
Далей
|
У школы — 12 філіялаў!
Год таму традыцыйны каляндар “К” быў складзены з работ падлеткаў, што вучацца ў лепшых ДШМ краіны. Дзіцячую школу выяўленчых мастацтваў Крычава прадстаўляў, у тым ліку, і малюнак Жэні Бачковай “Першы снег”. Можна было канстатаваць: такіх таленавітых на Беларусі шмат.
Далей
|
Пра любоў...
Так, у чарговы раз — пра любоў да вёскі. І не для заляцання перад сельскім чытачом у чаканні па-
вышэння газетнага накладу. Проста так. Хаця б і з той прычыны, што зімовы дзень — як няўлоўны міг шчасця, а бясконцым снежаньскім вечарам, калі піліпаўскае ваўчынае сонейка хаваецца за хмарамі, думаць варта толькі пра добрае. Да прыкладу, пра вёску.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"