Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Зміцер ЮРКЕВІЧ ( 172 cт. ) |
Таямніцы Манюшкаў
На завяршэнне нам застаецца коратка распавесці пра лёс бацькоў кампазітара — Часлава і Альжбэты Манюшкаў. Разам з імі патрапіць на старонкі “К” і самы вядомы з дзядзькоў кампазітара Станіслава Манюшкі — Дамінік, чый грамадскі чын патрабуе адпаведнага ўшанавання.
Далей
|
Таямніцы Манюшкаў
“Вярнуўшыся” ў Вялікае Княства Літоўскае, якое гасцінна сустрэла рэпатрыянта, Станіслаў Манюшка (дзед кампазітара), імпэтна ўзяўся будаваць сваё жыццё. На першым этапе дапамагалі сваякі, якія займалі пэўныя дзяржаўныя пасады і мелі нешараговае месца ў павятовай вертыкалі. А далей, з дапамогай сваяка Францішка Оштарпа, таксама “ўцекача” з Падляшша, прыйшлі часы “драць лыка, пакуль дзярэцца”. Тым яны паспяхова і займаліся, стварыўшы патаемную суполку, якую можна жартоўна назваць трэст “Манюшка, Оштарп і Ко”. І трэст гэты, у адрозненне ад таго, які апісаў О. Генры, не лопнуў. Размежаваўшыся з сябрам і падзяліўшы здабычу на роўныя паловы, Станіслаў Манюшка, будучы ўжо ў паважных гадах, ажаніўся. Абранніцай вайсковага суддзі, век якога пераваліў за пяцьдзясят гадоў, стала прадстаўніца такога ж старога, як Манюшкі, беларускага шляхецкага роду — Ева з Вайніловічаў.
Далей
|
Таямніцы Манюшкаў
Пасля невялічкага тайм-аўта мы ізноў вяртаемся да гісторыі продкаў Станіслава Манюшкі. З папярэдніх частак чытачы нямала даведаліся пра сям’ю жонкі кампазітара і пра акалічнасці пераезду Манюшак у Варшаву. А таксама пра тое, што апалагетам тэзы — “Манюшка быў з крыві і косці паляк” — трэба ісці ў нагу з часам, адмовіўшыся ад міфалогіі, створанай “манюшказнаўцамі” далёкага мінулага. Ад сёння мы пачынаем расповед пра лёс дзеда кампазітара, таксама Станіслава Манюшкі. Безумоўна, некалькі радкоў прысвецім і яго сям’і, і некаторым з ягоных нашчадкаў.
Далей
|
Радавод Капіевічаў
Напрыканцы раскажам пра завяршэнне жыццёвага шляху славутага друкара Гальяша Капіевіча, а таксама пра лёс яго сям’і. Закранем версіі паходжання роду і месца нараджэння гэтай славутай постаці. Тым больш, што пра Капіевіча і да гэтага часа сказана далёка не ўсё.
Далей
|
Радавод Капіевічаў
У папярэдняй частцы мы расказалі, што было вядома пра Гальяша Капіевіча, а таксама пра яго сваякоў, якія першымі патрапілі на старонкі дакументаў ВКЛ. Гэтыя звесткі крыху падрываюць агульнапрынятую сціплую версію пра “отца Фёдора”, пра “гетмана Хаванскага”, “государя-освободителя” ды “Цэханавецкага-вызваліцеля”, бо не знаходзяцца пакуль што пацвярджэнні ў іншых крыніцах. Прыйшоў час паразважаць і пра паходжанне Капіевічаў, і пра лёс самога Гальяша па “вяртанні на Бацькаўшчыну”.
Далей
|
Радавод Капіевічаў
Некалькі гадоў таму, займаючыся радаводнымі таямніцамі бабулі Адама Міцкевіча, Тадоры Пенкальскай, якая і сама была кальвіністка, і продкаў мела даволі вядомых сярод еўрапейскіх кальвіністаў, аўтар гэтых радкоў натрапіў на імя Гальяша Капіевіча. І вось, сёлета, наконадні Дня беларускага пісьменства, настаў момант пазнаёміць чытачоў “К” з некаторымі эпізодамі біяграфіі друкара, перакладчыка, аднаго з імаверных бацькоў сучаснага грамадзянскага варыянта кірыліцы, спадаром Капіевічам. І, як заўсёды, мы ідзём малаходжанымі сцяжынамі, таму звесткі будуць і новыя таксама.
Далей
|
“Францыск Скарына ў дакументах і сведчаннях”
У 2017 годзе ў Беларусі святкавалася 500-годдзе беларускага кнігадрукавання, падмурак якога заклаў наш зямляк, палачанін, асветнік, медык, дыпламат, пісьменнік Францішак Скарына. З гэтай нагоды нават уздымалася пытанне аб наданні ганаровага імя Скарыны Нацыянальнай бібліятэцы Рэспублікі Беларусь і Нацыянальнаму Аэрапорту. Ініцыятыва гэтая, на жаль, пакуль засталася не ажыццёўленай.
Але наперадзе чарговая круглая гадавіна. У 1522 годзе ў Вільні выйшла “Малая Падарожная кніжыца”, першая ў ВКЛ друкаваная кніга, якая таксама была справай працалюбных рук Францішка Скарыны. Думаю, што чытачы пагодзяцца, што надышоў час ізноў вярнуцца да планаў 2017 года. Тым больш, што ёсць для гэтага і нагода — неўзабаве Нацыянальнай бібліятэцы споўніцца 100 гадоў! І, вядома, залатыя літары на фасадзе бібліятэкі маглі б арганічна спалучыцца з велічным помнікам нашаму першадрукару, які заклікае мінакоў не праходзіць, а заходзіць у бібліятэку.
Ну, а пакуль “К” раскажа чытачам аб новым выданні, прысвечаным Скарыне, якое сёлета выйшла ў выдавецтве “Беларуская навука” — “Францыск Скарына ў дакументах і сведчаннях”. І зробім мы гэта ў форме інтэрв’ю з галоўным укладальнікам кнігі, вядучым навуковым супрацоўнікам Інстытута гісторыі Нацыянальнай Акадэміі навук Беларусі, спадаром Алесем Жлуткам.
Далей
|
Ці кожны Карфаген мусіць быць зруйнаваны?
Мы працягваем распавядаць гісторыю маёнтка, якому Стоўбцы сёння, можна сказаць, абавязаны сваім нараджэннем. І імя гэтаму маёнтку — Кавалёўшчына, шлях да якога вядзе праз вёску Задвор’е, што месціцца на ўсходніх подступах да горада, пры самай чыгунцы.
Далей
|
Ці кожны Карфаген мусіць быць зруйнаваны?
Адчуваючы сябе гаспадарамі ў суверэннай краіне, мы не толькі не спынілі практыку руйнавання рарытэтаў, але ўпарта “падчышчаем хвасты”, пакінутыя папярэднікамі. Таму, на жаль, гараць, развальваюцца на вачах сядзібы і палацы, свіраны і бровары, тое, што цудам дажыло да нашых часоў. А разам з імі выкарчоўваецца і гістарычная памяць народа.
Але так не павінна быць. Бо так не павінна быць нідзе і ніколі.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"