Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Яўген РАГІН ( 1052 cт. ) |
УЛАДАРЫ “заКАЛЬЦАванага працэсу”, або Сусветны стандарт “Беларусьфільма”
Перад фасадам трохпавярховіка кінастудыі магутны ЗІЛ узняў доўгую мачту з пражэктарам. Сноп святла скіраваны толькі на два акны. Акурат — на кабінет першага намесніка генеральнага дырэктара ўстановы Аляксандра Цялушкі. Што здарылася? Ды нічога! Проста здымаецца чарговае беларускае кіно. А таямнічая магія “Беларусьфільма” ў тым і заключаецца, што нават службовы пакой становіцца тут час ад часу здымачнай пляцоўкай, — так бы мовіць, спецыфіка фільмавытворчасці, дзе літаральна ўсё працуе на выніковасць дзеі пад назвай “кіно”. Напярэдадні “Лістапада” наш карэспандэнт прыадкрыў творчыя планы айчынных майстроў экрана.
Далей
|
Скрыпка тчэ “ручнік”
Скрыпка, “Жытніца” і ліра… Тры гэтыя словы — як дамінанты творчага жыцця Уладзіміра Вааксы. За кожным — і пошук сябе, і яркі творчы здабытак. А ўсё разам — мастацкая прастора дырэктара Арэхаўскай дзіцячай школы мастацтваў Клічаўскага раёна, адной з лепшых на Магілёўшчыне. І ў прасторы гэтай Уладзімір Ваакса пачувае сябе як гарманіст на вяселлі.
Далей
|
Колькі адценняў у снегу?
Больш за дзесятак. Прынамсі, на карціне Валянціны Дабравольскай “Зіма”, як сцвярджае сама аўтарка, выкарыстана менавіта столькі тонаў белай ніткі... Так, Валянціна Леанідаўна свае карціны вышывае гладдзю.
Далей
|
Як абысціся без раённага метадцэнтра?
Самадастатковасць аддзела культуры — гэта не самаізаляцыя, а натуральная здольнасць кожным здзяйсненнем кожнай аддзелаўскай структуры давесці сваю патрэбнасць і кіраўніцтву раёна, і сельскаму спажыўцу культурных паслуг. Калі ўмовы гэтыя захоўваюцца, аддзел дыктуе культасветную палітыку рэгіёна, вядзе рэй у планавым стварэнні станоўчага духоўнага мікраклімату ў райцэнтры і на вёсцы. Дзейнасць аддзела культуры Бешанковіцкага райвыканкама цалкам пацвярджае згаданую аксіёму. Кіраўнік раёна Леанід Пянькоўскі дае самую станоўчую ацэнку рабоце раённых культасветнікаў. Нарматыў забяспечанасці расходаў на культуру (1,7 базавай велічыні: 1,5 — за кошт мясцовага бюджэту; 0,2 — за кошт аказання платных паслуг) м я с ц о в ы я клубнікі, бібл і я т э к а р ы , музейшчыкі, настаўнікі музычных школ і школ мастацтваў, а таксама супрацоўнікі Раённага дома р а м ё с т в а ў штогод з поспехам выконваюць. Няма нараканняў на работу аддзела і ў жыхароў раёна і райцэнтра. Сёлета тут праведзена ўжо амаль тры тысячы культурна-масавых мерапрыемстваў. Іхняя якасць, мяркуючы па маіх двухдзённых апытаннях, цалкам задавальняе гарпасялкоўцаў і сяльчан. Сітуацыя, быццам бы, цалкам бясхмарная, калі б не адно “але”… Якасць культурна-масавых мерапрыемстваў іншым разам не задавальняе саміх… сельскіх работнікаў культуры. Як аказалася, з той простай прычыны, што ў структуры мясцовага аддзела культуры цягам двух апошніх гадоў цалкам адсутнічае такі немалаважны складнік, як раённы метадычны цэнтр.
Далей
|
“Аж дзве Вольгі...” з Ударнай
Перадгісторыя гэтай публікацыі, шчыра скажам, нестандартная. Некалькі тыдняў таму ў рэдакцыю “К” завітаў дырэктар Максімавіцкага СДК, што на Клічаўшчыне, Сяргей Шчэпка: “Дапамажыце знайсці культасветнікаў для роднай вёскі!” Так у нашай газеце з’явіўся матэрыял “Кадры, адгукніцеся!” (гл. “К” № 35 за 2009 г.) пад рубрыкай “Візіт у рэдакцыю: дырэктар СДК просіць дапамогі”. Як толькі нумар газеты з гэтым артыкулам пабачыў свет, нам патэлефанаваў начальнік аддзела культуры Клічаўскага райвыканкама Рыгор Валжанкоў, падзякаваў газеце і паведаміў, што ў Максімавічах прыступілі да працы два маладыя спецыялісты культасветы — “аж дзве Вольгі”, і кадравае пытанне ў вёсцы збольшага вырашана...
Далей
|
Без “Я” крэатыву не бывае!
“Крэатыў” (ад англ. creative — творчасць, ад лац. creation — тварэнне, стварэнне) у параўнанні са словам “творчасць” мае, на наш погляд, больш глыбінную семантычную афарбоўку і цалкам канкрэтную дэфініцыю: вынік ці працэс работы па стварэнні прынцыпова новых ідэй, а таксама здольнасць да творчага пераадолення праблем, да пастаяннага ўдасканалення ўласнай працы. У дачыненні да сферы нацыянальнай культуры, якая цяпер распрацоўвае ўласную нішу эканамічнай самадастатковасці, гэты тэрмін, пагадзіцеся, павінен стала ўвайсці ва ўжытак беларускіх работнікаў культуры. І не дзеля глыбакадумных тэарэтычных разваг, а для канкрэтнага практычнага выніку. І прыкладаў таму, як паказвае наша сёлетняя рубрыка “Родная зямля: час крэатыву”, назапашана ўжо шмат. На іх падставе і паспрабуем скласці адмысловую Энцыклапедыю крэатыву, якая не прэтэндуе на ўсеабдымнасць, бо штодня паглыбляецца і пашыраецца — вамі, спрадвек незаспакоеныя работнікі культуры... Амбіцыйны праект.
Далей
|
Як даказаць сваю патрэбнасць на турыстычным маршруце?
Развіццё сельскага турызму — справа, неаспрэчна, грашовая, а таму перспектыўная і неадкладная. Але... Бюджэтаўтваральная туріндустрыя і па сёння — у зародкавым стане. І асноўнае тлумачэнне тут, падаецца, досыць простае. Не ўсе структуры і ведамствы ў межах асобна ўзятага рэгіёна аднолькава зацікаўлены ў развіцці ўласнага гісторыка-культурнага іміджа, які, мяркуючы па сусветным досведзе, не толькі вабіць гасцей, прагных да сельскіх вандровак, але і прыносіць стабільны грашовы прыбытак. І гэтая хіба раз’яднанасці намаганняў уласцівы не толькі Клічаўскаму раёну. Між тым, любы выпадковы турыст-экскурсант зазначыць у захапленні: “Клічаўская зямля — выключна багатая на гістарычныя і прыродныя багацці!” Гэта ж сцвярджае і дырэктар Клічаўскага краязнаўчага музея Наталля Храмянкова. Паколькі большая палова раёна — лясныя забалочаныя масівы, дык не вялікае дзіва, што знаходзіцца тут аж 39 помнікаў прыроды. У тым ліку — гідралагічны заказнік “Астравы Дулебы” з некранутай флорай і першароднай фаунай, дубова-грабавы гай ля вёскі Бёрда, дэндралагічны парк... Таму цягам года на непраходных балотах Клічаўшчыны шчыруе не адзін дзесятак замежных паляўнічых, грашовы даход ад візітаў якіх адчувальны пакуль толькі для мясцовага лясгаса...
Далей
|
Ці патрэбны ў вёсцы культуролаг?
Ці патрэбныя ў сельскім клубе менеджэр, маркетолаг, праграміст, к у л ь т у р о лаг? Вельмі хочацца адказаць станоўча. Маўляў, чым нашы паселішчы адрозніваюцца ад г а р а д о ў ? . . Хочацца, але пакуль не в ы п а д а е . Праславутая “грань” паміж хатай і шматпавярховікам па-ранейшаму вострая і “выцірацца” ніяк не жадае. І прычын таму, натуральна, процьма. Кадравы голад сельскай культуры абумоўлены адсутнасцю сацыяльнага жылля, непрэстыжнасцю прафесіі (чытай: нізкімі заробкамі) і тлумачыцца ў выніку неакрэсленасцю і неабароненасцю статуса вясковага культасветніка. І калі ў штаце СДК хранічна не стае дырэктара ці акампаніятара, дык ці варта аддзелам культуры марыць пра культуролагаў і менеджэраў, якім у сённяшняй вёсцы проста справы па спецыяльнасці не знойдзецца? Дый не разлічаны на такіх спецыялістаў той самы вясковы штатны расклад... Словам, чакаюць у паселішчах нашых не глыбакадумных тэарэтыкаў ад культуры са свежымі дыпломнымі “корачкамі” БДУКіМа, а патэнцыйных рабацяг з вузкай спецыялізацыяй, якія не баяцца сельскай спецыфікі жыцця і прасякнуты духам народніцтва і асветніцтва. Праблема — агульнадзяржаўная, і рэгіёны тут розняцца толькі адным: дзесьці аддзелы культуры такіх кадраў пасіўна чакаюць, а дзесьці імкнуцца працаваць на тое, каб абнаўленне культасветнай “крыві” было гарантаваным, планавым, выніковым. Талачынскі раён тут — не выключэнне. І ў вырашэнні кадравых пытанняў хапае і станоўчага, і адмоўнага.
Далей
|
Ініцыятыва з грашовай аддачай
“Культура павінна зарабляць!” Гэтую, ужо крылатую на сёння, фразу чарговы раз агучыў старшыня Гомельскага аблвыканкама Аляксандр Якабсон. Падставай для прамаўлення названай аксіёмы стаў абласны семінар “Аб развіцці платных паслуг у сферы культуры”. Мерапрыемства прайшло 25 жніўня ў гарпасёлку Акцябрскі. І месца яго правядзення было абрана, натуральна, невыпадкова. Установы культуры Акцябрскага раёна праяўляюць сапраўды нестандартнае стаўленне да развіцця пазабюджэтнай дзейнасці. Але ініцыятыўнасць культасветнікаў аднаго рэгіёна не можа, безумоўна, паўплываць на агульны стан абласных спраў па рэалізацыі культурных паслуг насельніцтву.
Далей
|
Паганіні без Страдзівары?
Музычныя інструменты ў ДШМ і ДМШ зношаны дашчэнту
Мама з сынам-школьнікам пытаецца ў ГУМе: “А дзе можна купіць больш танныя, беларускія, гітары?” Прадавец, аглядаючы шыкоўныя па цане і выглядзе замежныя інструменты, адказвае: “Нідзе! Няма беларускіх баянаў, піяніна, нават тамбурынаў і бубнаў айчыннай вытворчасці не знойдзеце: няма каму вырабляць…” Мама вельмі здзіўляецца. Усё зразумела: яна не ў тэме.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"