Гэтыя два мастакі не проста дзеляць сваю майстэрню — яны існуюць у адзінай творчай прасторы. Пацвярджэннем таму — іх сумесныя выставы, на якіх метафарычная графіка Уладзіміра цудоўна глядзіцца побач з багатымі экспрэсіяй выразнымі аб’ектамі Тамары.

Творчасць Ліліі Нішчык, здаецца, непадуладна чужым уплывам, а падпарадкоўваецца выключна ўласцівасцям абранага матэрыялу — керамікі. Яе прыярытэты мяняюцца: напярэдадні нашай размовы адкрылася выстава пад назвай «Рэальнае і міфалагічнае ў скульптуры» — даследаванне асаблівасцей і рыс жывёл, якія становяцца асновай для міфалагічных персаніфікацый. Адпаведна, мова яе мастацтва стала іншай...

Мастак, што заўсёды вылучаўся як выдатны каларыст і тонкі майстар пабудовы кампазіцыі, апошнімі творамі можа шакаваць сваіх прыхільнікаў — крывава-чырвоныя і атрутна-зялёныя тоны суправаджаюць яго цяперашні перыяд. У гэтых працах Уладзіміра Клімушкі колер страціў сваё сімвалічнае напаўненне, але ж нічога не змянілася ў яго шляху ад пошуку формулы краявіду да візантыйскіх нацюрмортаў, серыі вежаў і «Сінтагмы» — так ён называе свой новы цыкл і будучую выставу.

Апошнія гады знаўцы наракаюць на нізкую актыўнасць маладога пакалення, на адсутнасць імпэту і амбіцый у выпускнікоў нашай Акадэміі мастацтваў. Прычыны такога становішча зразумелыя — інфраструктура неразвітая і косная, творчы запал не стымулюецца, маладыя не адчуваюць падтрымкі сваім памкненням, мусяць зарабляць грошы ў іншых сферах, патанаюць у пабытовых праблемах.

Скульптар Іван Міско — постаць легендарная. Працаваў рэстаўратарам і мастаком-афармляльнікам у мінскім Мастацкім музеі, скончыў Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут. Усё жыццё працягвае дасканаліць пластычнае майстэрства.

Людміла Кальмаева пра творчую раўнавагу

Вольга Сазыкіна пра крыніцы аўтарскай сутнасці, сляды і шыфры

Георгій Скрыпнічэнка пра інтуіцыю і насланнё

Рыгор Сітніца пра небяспеку лёгкіх шляхоў, правінцыйныя комплексы ды варункі творчага сталення