Працэс Жнівень 2009г.
Маленькі тэатр у невялікім горадзе
Калі ў 1990 годзе ў Маладзечне ствараўся Мінскі абласны тэатр лялек, у Беларусі яшчэ не было колькі-небудзь значнага досведу функцыянавання тэатраў у раённых цэнтрах. Прафесійныя трупы доўгі час былі прыналежнасцю выключна сталічнага жыцця, і невялікія правінцыйныя гарады лічыліся небяспечнымі для акцёрскай кар’еры. Там няма ні тэлебачання, ні кінастудыі -- хто ж акцёра заўважыць, хто ацэніць, хто запросіць на здымкі?
Далей
|
Ліпень 2009г.
Міфаграмы метафізічнай прасторы
Вызначыцца ў тэндэнцыях і накірунках сучаснага літоўскага мастацтва даволі цяжка. І не толькі таму, што яно вельмі стракатае: справа ўскладняецца імклівай зменай мастацкіх крытэрыяў і пластычных форм выразнасці, што адбываецца цягам апошняга дзесяцігоддзя. Выкарыстанне новых тэхналогій паўплывала на тое, што моладзь усё часцей называе традыцыйныя формы «састарэлымі». Інтэграцыя літоўскіх майстроў у міжнародныя выставачныя праекты ўжо ліквідавала адставанне, выкліканае рознымі ўзроўнямі мясцовых і замежных прыхільнікаў канцэптуальных праектаў.
Далей
|
У дыяпазоне класікі
Літоўская філармонія была створана ў 1940 годзе. Яе галоўная зала знаходзіцца ў будынку, узведзеным у 1903 годзе расійскім архітэктарам Караедавым. Тут адбываліся ўсе галоўныя падзеі гарадскога жыцця -- у прыватнасці, прайшло першае пасяджэнне Вільнюскага сейма. У 1906-м была паказана «Бірутэ» Пятраўскаса -- лепшая літоўская опера на нацыянальнай мове. У 1918-м менавіта ў гэтай зале была абвешчана савецкая ўлада.
Далей
|
Побач і асобна
Мы, Мінск і Вільнюс, жывем адзін ад аднога ў трох гадзінах язды. Зусім невялікая геаграфічная адлегласць. І, як аказалася, вялізны, часам недасягальны прарыў у іншы духоўны і эстэтычны свет. Для людзей творчых гэта зусім іншая мастацкая рэальнасць. Для нас, тэатразнаўцаў, -- канкрэтная рэальнасць тэатральная. Не ведаю, як растлумачыць, чаму, жывучы побач, мы ствараем такое рознае тэатральнае мастацтва. Справа, канешне, і ў асаблівасцях менталітэту, і ў нацыянальнай сістэме каштоўнасцей. Але не толькі. У нашай этнічнай самасвядомасці існуе амаль беспярэчная падначаленасць абставінам і пагарда да практычных рацыянальных падыходаў. Для развіцця нашага мастацтва гэтыя рысы аказаліся важнымі.
Далей
| |
Чэрвень 2009г.
Гульні з сярэднявечнай рэальнасцю
У Італіі ў горадзе Сан Бенедэта-дэль-Тронта выйшла надрукаваная ўручную славутая паэма Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра».
Наборам тэксту, вырабам паперы з няроўнымі рванымі краямі — на ўзор колішніх рамеснікаў, дызайнам вокладкі з неафарбаванага казінага пергаменту займаўся італьянскі майстар-друкар Джуліяна Якамучы. А гродзенскі графік Юрый Якавенка зрабіў для кнігі адзінаццаць мініяцюр. Наклад выдання — 150 асобнікаў, кожны з якіх алоўкам падпісаў аўтар ілюстрацый; на ажыццяўленне праекта выдаткавана
30 тысяч еўра. Гэтыя грошы ахвяравалі
сам мастак і яго сябры, усяго шэсць чалавек. Калекцыйная вартасць кнігі ацэнена ў 3500 еўра.
Далей
|
Трэцяе пакаленне
«Вайна не скончана, пакуль не пахаваны апошні загінуўшы салдат», — сказаў калісьці Аляксандр Сувораў. Словы рускага палкаводца можна разумець
і так: вайна — гэта, найперш, памяць пра яе.
У гэтым сэнсе Другая сусветная для Беларусі
не скончыцца ніколі. Але якой яна ўяўляецца сёння ўнукам і праўнукам пераможцаў? У айчынным кінамастацтве пра вайну выказваецца ўжо трэцяе пакаленне. Які ж яе вобраз яны прапаноўваюць сучаснаму гледачу і пакінуць нашчадкам?
Далей
|
Чырвоная лінія сіняга колеру
Сіні колер — рэч незвычайная. Толькі згадайце:
«Я паехаў у Францыю таму, што там нават звычайная кансьержка разумее хараство сіняга колеру». Так сказаў Марк Шагал, і гэтая думка мне падабаецца, бо мастацтва тут найлепшая прычына для прыняцця важных рашэнняў. Далей — болей...
Далей
|
Творца сцэнічных цудаў
ХХ стагоддзе ўвайшло ў гісторыю сусветнага,
у тым ліку і беларускага, тэатра як эпоха панавання рэжысуры ў якасці галоўнага «рухавіка» ўсяго сцэнічнага мастацтва.
А што засталося Акцёру? Менавіта так: Акцёру з вялікай літары. Якая роля належыць яму ў складаным працэсе калектыўнай тэатральнай творчасці, у якім сёння, безумоўна, дамінуе рэжысёрская воля, калі не сказаць больш выразна
і дакладна — «рэжысёрская дыктатура»?..
Далей
|
«Паўночныя Афіны» адраджаюцца?
Напачатку нагадаю факты, без якіх размова пра тэатр будзе няпоўнай. Больш як 40 гадоў таму на аснове аркестра навучэнцаў музычнай вучэльні імя Міхала Клеафаса Агінскага быў створаны Маладзечанскі сімфанічны аркестр.
Тры дзесяцігоддзі таму яго мастацкім кіраўніком і дырыжорам стаў Рыгор Сарока — энтузіяст, асоба сапраўды харызматычная і надзвычай абаяльная.
Далей
|
Назад
|
|