Ветка — ужо не мая
Я — перасяленец. Ніколі не саромеўся гэтага “статуса”, бо ні ў каго нічога не скраў. Скралі ў мяне: лес, рэчку, азёры і веткаўскія аблокі над веткаўскім балоннем. І калі здарылася магчымасць перасяліцца ў Мінск і хоць нейкім чынам выратаваць сыноў ад уплыву радыяцыі, мы з жонкай гэтую магчымасць выкарысталі. Мінула 27 гадоў.
Натуральна, час ад часу наведваю малую радзіму, шматлікіх сяброў і знаёмых. Як журналіст, які спецыялізуецца на стане раённага культурнага развіцця, маю цудоўныя падставы для параўнання і аналізу. Дык вось, у маім асабістым рэйтынгу Ветка па знешнім выглядзе і культурным змесце займала сярод іншых раённых цэнтраў 118-е, апошняе месца.
Далей