Тры эцюды пра галоўнае
Хачу распавесці пра трох жанчын, трох колішніх начальнікаў аддзелаў культуры, якія сталі для мяне першымі аўтарытэтнымі настаўніцамі ў асваенні “культурнай” навукі. Было гэта ў 2005 годзе, калі добраўпарадкоўваліся першыя аграгарадкі. Распачыналася праектная дзейнасць па новых культурна-дасугавых тэхналогіях. На якасна новы ўзровень выходзілі пазабюджэтныя захады кожнай без выключэння ўстановы культуры. Усё гэта дадавала надзеі на захаванне беларускага сяла. Але па першым часе тое-сёе з культработы падавалася мне незразумелым. Кабеты прапанавалі сваю дапамогу, узялі, літаральна кажучы, за руку, паказалі, распавялі, пераканалі. Цяпер яны — на заслужаным адпачынку. Вельмі не люблю выслоўе “У нас няма незаменных”… Схіляю перад кожнай галаву.
Далей