Зюзя на дварэ — куцця на стале
Сябры мне кажуць: “Што ты ўсё пра Зюзю ды пра Зюзю. Мы пра яго толькі ад цябе і чуем. Які ён? Мо такі ж дакладна, як і Дзед Мароз?” Са студэнцтва філфакаўскага памятаю, што не такі. Абклаўся я старымі дапаможнікамі па язычніцкай міфалогіі ўсходніх славян. І вось ён — збіральны вобраз нашага Зюзі. Бог зімы і холаду. Зюзець — значыць, мерзнуць. Жыве ў лесе, прачынаецца перад Калядамі. Блукае паміж елак басанож, у расхрыстаным кажуху, без капелюша і з жалезнай даўбнёй у руцэ. Адзінае падабенства з Дзедам Марозам — даўгая белая барада. Калі Зюзя не ў гуморы, стукае даўбнёю ў пень. Задобрыць злога старога можна толькі куццёй. Тады становіцца ён лагодным, можа нават у сялянскую хату зайсці, гаспадароў пра завіруху папярэдзіць.
Далей