Пра байкераў, цуд свету і квас-фэст
Пэўны час таму разам з Кастусём Антановічам пабывалі ў Бераставіцкім раёне. У вёсцы Лішкі, у мясцовай сельскай бібліятэцы, пазнаёміліся з Зояй Хлебнікавай. З таго часу бібліятэкар, якая працуе ў культуры з 1987 года, пачала літаральна закідваць рэдакцыю лістамі. Пісала пра тое, чым жыве ўстанова культуры. Але гэтым разам пісьмо прыйшло не ад яе. Яго напісалі чытачы сельскай бібліятэкі: “Нашу ўстанову скасоўваюць, бо Лішкі — не аграгарадок. А Хлебнікаву перавядуць у іншае месца — аптымізацыя… Але ж сходу з тлумачэннямі, ці будзе нас наведваць бібліёбус, не было!” Давялося звярнуцца да дырэктара раённай бібліятэкі Таццяны Марцішэвіч. Яна запэўніла, што сход нядаўна прайшоў, Лішкі, дзе жывуць у асноўным пенсіянеры, будзе абслугоўваць бібліёбус. А будынак установы — лядашчы, няма сэнсу яго рамантаваць. Зою Хлебнікаву пераводзяць у бібліятэку вёскі Алекшыцы. Словам, сітуацыя, падобная на дзясяткі іншых у розных кутках краіны.