Дзівачка Алена
Памятаю, у дзяцінстве, калі прыязджала да стрыечнай бабулі ў Ракаў, начавала на старых рыпучых ложках. Прачынаешся, паварочваеш галаву — а на каляровым дыванку, што вісіць побач, нейкі свет дзівосны. І лебедзі з доўгімі шыямі павольна кружаць па азёрнай роўнядзі, і невядомыя птушкі спяваюць-заліваюцца ў лесе... Здаецца, яшчэ трошачкі — і апынешся ў гэтым выраі, дзе так хораша і светла. “Скочыш” у тую карцінку, пабяжыш па намаляваным лузе, а ложак так і застанецца вісець у паветры…