У ліпені 2009-га...
Неаднойчы ўжо “Культура” пісала пра тыя выпадкі, калі людзі знаходзілі інфармацыю пра сваіх загінулых і зніклых без звестак у гады Вялікай Айчыннай вайны родных і блізкіх праз сайт Аб’яднанай базы даных “Мемарыял”. І сапраўды, праз столькі гадоў невядомасці — нечаканыя і, адначасова, такія доўгачаканыя радкі з адсканіраваных архіўных дакументаў: “загінуў”, “пахаваны”… Словы гэтыя адгукаюцца ў сэрцах і даўнім болем, і шчымлівай тугою расстання. “До той поры в душевной глубине мы не прощались так бесповоротно…” — адразу прыгадваюцца радкі Аляксандра Твардоўскага. Вось і гэты ліст у “Культуру”, атрыманы з Армавіра, распавёў яшчэ адну гісторыю лёсу салдата той вайны. Пісьмо ад аўтара, кубанскага пісьменніка-дакументаліста Уладзіміра Паўлючэнкава, які актыўна даследуе тэму гісторыі Вялікай Айчыннай вайны ў тых мясцінах, перадаў у рэдакцыю намеснік паўнамоцнага прадстаўніка губернатара Краснадарскага края ў Рэспубліцы Беларусь Алег Давыдзюк. Уладзімір Мікалаевіч Паўлючэнкаў прачула распавёў пра свой леташні прыезд на Беларусь, на Віцебшчыну, калі праз 65 гадоў знайшоў месца пахавання свайго бацькі. Ды з нашай зямлёй у яго як старшыні Ар