15 студзеня ў Нацыянальным мастацкім музеі адбылася ўрачыстая цырымонія перадачы Музею “Замкавы комплекс “Мір” адрэстаўраваных партрэтаў Міхаіла Казіміра Радзівіла “Рыбанькі” і Ганны Людвікі Радзівіл. Гэта частка калекцыі, што цалкам складаецца з 18 партрэтаў прадстаўнікоў славутага роду. Калекцыя належала нашчадку Радзівілаў — князю Канстанціну Гогэнлоэ-Шылінгфюрсту, які жыве ў Германіі. Цяпер яна ўпрыгожвае партрэтную залу Мірскага замка. Зыходна стан некаторых карцін выклікаў занепакоенасць і вымагаў рэстаўрацыі з прычыны абсыпання лака-фарбавага слою. Спачатку дырэкцыя Мірскага замка шукала рэстаўратараў адпаведнай кваліфікацыі і досведу ў суседняй Літве, разглядаўся варыянт звярнуцца па дапамогу ў Польшчу, але ў выніку справу даверылі спецыялістам рэстаўрацыйных майстэрняў Нацыянальнага мастацкага музея нашай краіны. І вось нарэшце адбылася прэзентацыя іх працы. Такім чынам Нацыянальны мастацкі музей толькі распачаў шэраг імпрэз да 80-годдзя. Сімвалічна, што святкаванне пачалося менавіта з рэстаўрацыйнага праекта, бо юбілей у нейкім сэнсе таксама працэс аднаўлення чагосьці былога.

Мінулым тыднем прайшла апошняя лекцыя цыкла “Ад Баха да Гершвіна: гутаркі пра класічную музыку і мастацтва”, які па суботах цягам апошніх двух месяцаў збіраў у галерэі Міхаіла Савіцкага зацікаўленых слухачоў. Гэты цыкл з’явіўся адным з праектаў Музычнай школы Арцёма Шаплыкі. І стаў сугучным суцэльнай повязі пытанняў і набалелых праблем. Якім павінна быць сёння музычнае і, шырэй, мастацкае, гуманітарнае асветніцтва? А музычная школа — на якія вынікі ёй трэба працаваць? Бо гэта можа быць і дасягненне прафесійнага ўзроўню, і, наадварот, падрыхтоўка шматлікіх аматараў — тых, хто не страціць любові да музыкі пасля заканчэння навучання. І якім дысцыплінам тады трэба вучыць? Ці патрэбна пачаткоўцам тэорыя? У якім аб’ёме? І як увогуле пераадолець існуючы разрыў паміж музыкай акадэмічнай і эстраднай?

17 снежня мы будзем святкаваць Дзень беларускага кіно. Сёлета гэта дата адзначаецца цэлым шэрагам розных падзей — у панядзелак адбудзецца ўрачыстая цырымонія Нацыянальнай кінапрэміі Беларусі, выходзіць у мінскі пракат дакументальная (!) стужка “Дэбют” Настассі Мірашнічэнка, у Доме кіно прэзентуюць зборнік артыкулаў кінакрытыка Алы Бабковай, абвесціць аб сумесным з UNIСEF новым праекце для маладых кінематаграфістаў Майстэрня сацыяльнага кіно. Усё гэта разам гаворыць пра тое, што беларускае кіно ў розных яго іпастасях імкнецца заявіць пра сябе. З іншага боку, адыходзячы год хоць і паказаў пэўнае сталенне кінасупольнасці ды парадаваў яскравымі фестывальнымі перамогамі, усё ж пакінуў і шмат пытанняў аб далейшым развіцці галіны. Год завяршаецца нядрэнна, але казаць пра істотныя станоўчыя зрухі пакуль зарана.

Усё часцей на тэатральных афішах побач з імёнамі класікаў і замежных творцаў з’яўляюцца імёны і айчынных аўтараў. Але звычайна гэта тычыцца драмы, іншыя жанры прадстаўлены куды больш сціпла. Таму сёлетняй вясной Рэспубліканскі тэатр беларускай драматургіі абвясціў конкурс на стварэнне п’ес Comedy.by. Ці ўдалося адкрыць новыя імёны камедыёграфаў і з чаго не хочацца смяяцца на сцэне, распавёў “К” старшыня журы — мастацкі кіраўнік РТБД рэжысёр Аляксандр ГАРЦУЕЎ. З сакавіка па верасень на адрас тэатра даслалі больш за 40 п’ес. Але ніводная з іх не прызнана найлепшай — Гран-пры, як і першую прэмію, журы вырашыла не прысуджаць. Другую падзялілі паміж сабой два вядомыя драматургі — Павел Пражко з п’есай “Сусед” і Мікалай Рудкоўскі з п’есай “Жаданне 16+”. Трэцяя прэмія ў пачаткоўцаў — Аляксандра Палубінскага (“Мяккія гісторыі”) і Данііла Філіповіча (“Сёння”). Заахвочвальную прэмію ўручылі Аляксандру Савуху (“Метро”). Але ж чаму конкурс застаўся без пераможцаў?

Амаль паўтары сотні стужак з усяго свету, шматлікія конкурсныя і пазаконкурсныя праграмы, некалькі складаў міжнароднага журы, індустрыяльная платформа для абмену вопытам паміж прафесіяналамі, імідж галоўнай кінападзеі года ў краіне — гэта ўсё пра “Лістапад” цяперашні. Мы вырашылі згадаць, як і чаму ён з’явіўся ў 1994 годзе, кім ствараўся і што за шлях прайшоў за апошнюю чвэрць стагоддзя.