Фрыстайл № 42 / 1429 за 2019-10-19
“Стары Ольса”: паміж Амерыкай, Еўропай і Кітаем выбіраем Беларусь
Ці можа стаць папулярным гурт, які не іграе папулярную музыку? Адказ сваімі 20-цю гадамі на сцэне дае “Стары Ольса”. Калісьці ніхто не мог прадказаць, што калектыў з дзіўнымі старажытнымі інструментамі і з забытымі незразумелымі творамі, узятымі з глыбінь стагоддзяў, стане вядомым на ўсю Беларусь і пакладзе пачатак новай музычнай модзе. Больш за тое — будзе разрывацца паміж гастролямі па ЗША і Еўропе і прадаваць свае альбомы па ўсім свеце. І ўсё гэта з нашай беларускай спадчынай, нашымі мовай і гісторыяй. Юбілейныя канцэрты на Радзіме пройдуць у лістападзе — якраз у гэтым месяцы 20 гадоў таму з’явіўся калектыў з назвай “Стары Ольса”. Яго ўтварыў і да нашых дзён вядзе па жыцці Зміцер Сасноўскі — музыкант, гісторык, музыказнаўца, пісьменнік і проста чалавек, захоплены і апантаны беларускай мінуўшчынай.
Далей
|
№ 40 / 1427 за 2019-10-05
Блізкае да народа “Рэха”
Колькі б новых і модных стыляў не з’яўлялася, як бы далёка не заходзіла ў эксперыментах папулярная музыка, застаецца вечная каштоўнасць — песня. У пошуках твораў, дзе ёсць і мелодыя і добрыя словы, якія хочацца і слухаць і спяваць самім, мы часцей зазіраем у гісторыю. А мінскі гурт “Рэха” — з нашага часу, яго песні гучаць у эфірах і на шматлікіх, хоць і не шматлюдных канцэртах па ўсёй Беларусі. Гэта не рэп, не рок, не танцавальная музыка ці яшчэ нешта такое ж востраактуальнае — гэта менавіта песні, лірычны герой якіх — блізкі і зразумелы любому беларускаму слухачу. Лідар “Рэха” — Андрусь Такінданг. Групе 17 гадоў, і, як ва ўсіх, былі ў яе і ўзлёты, і падзенні. Але на сённяшні дзень ёсць і пастаянны састаў, і два песенныя альбомы, і мноства канцэртаў, і рэнамэ непафаснага, свойскага для любой аўдыторыі калектыву. А ў Андруся Такінданга ёсць яшчэ і група “Гаротніца” — таксама вельмі заўважны праект з вакалісткай Валерыяй Валадзько, ёсць карціны і іншыя мастацкія праекты — бо акрамя іншага Андрусь мастак. Але галоўнае на гэты момант — “Рэха”.
Далей
|
№ 38 / 1425 за 2019-09-21
Гітарная рамантыка са стадыённай падачай
Магілёўскі гурт Nizkiz ужо можна смела назваць нумарам адзін з новага пакалення беларускай рок-музыкі. Выглядае так, што да стадыёнаў гэтаму калектыву, сапраўды, засталося пару крокаў. Аншлагі, армія прыхільнікаў, удзел у знакавых фестывалях, тры альбомы, хіты, якасныя кліпы, выхад на міжнародную арэну. Між іншым, і прызнанне з боку прафесіяналаў і крытыкаў. Да гэтага Nizkiz ішоў не адзін дзень, і папулярнасць не звалілася аднекуль раптоўна — усё заслужана працай, а не толькі талентам. Апошні год гурт пастаянна быў на слыху — то сольны канцэрт у прэстыжнай зале, то адметны кліп, то выступленне з сусветнымі зоркамі… А яшчэ фестываль за фестывалем і колькасць прыхільнікаў, што імкліва павялічваецца.
З вакалістам Nizkiz Аляксандрам Ільіным гутарым і пра нядаўнія падзеі, і пра гісторыю калектыву, і нават пра мары, вартыя сапраўднага музыканта.
Далей
|
№ 34 / 1421 за 2019-08-24
Руся: “Я зразумела, чаго хачу ад жыцця”
Вакалістка гурта Shuma, вакалістка гуртоў Kazalpin, Akana NHS ці Indiga — такіх вызначэнняў для Русі замала. Яе кароткае сцэнічнае імя ўжо само па сабе брэнд — мноства праектаў, сумесных прац, прэмій і ўзнагарод. Яшчэ ў 2003-м Indiga перамагла на “Басовішчы”, у 2015-м званне лепшага альбома Беларусі атрымала дэбютная пласцінка Shuma, сёлета кліп Shuma стаў лаўрэатам Берлінскага фестывалю музычнага відэа. Руся прыцягвае ўвагу і ў музыцы, і па-за музыкай — у яе хапае заняткаў, якія маюць розгалас у публічнай прасторы. І нават нараджэнне дзіця не запаволіла хуткі рух. У самы бліжэйшы час на свет з’явіцца трэці альбом Shuma з назвай “Me, mother”, які сама артыстка лічыць лепшым у кар’еры гурта.
Далей
|
№ 32 / 1419 за 2019-08-10
UZARI: “Мяне лічаць белай варонай”
Ці ёсць жыццё пасля “Еўрабачання”? Для многіх удзел у ім так і застаецца самым яскравым момантам у кар’еры. Uzari разам са скрыпачкай Маймунай прадстаўляў Беларусь на міжнародным конкурсе ў 2015 годзе, але славутым музыкант хоча быць не за кошт гэтага — ён ідзе наперад. Нядаўна на свет з’явіўся дэбютны альбом “Падзяка сэрца”. Ваня Зданюк з песняй аўтарства Uzari стаў лаўрэатам “Славянскага базару ў Віцебску”. Незадоўга да таго выступленне Юрыя Наўроцкага — Uzari — было адным з самых запамінальных нумароў шоу закрыцця ІІ Еўрапейскіх гульняў у Мінску. Толькі-толькі ў Юрмале прайшоў чарговы фестываль Лаймы Вайкуле, сярод зорак якога быў і наш герой. А яшчэ ў яго свая прадакшн-кампанія і школа мастацтваў. Галоўнае, што вылучае Uzari на нашай сцэне, — імкненне ствараць актуальную і стыльную поп-музыку.
Далей
|
№ 24 / 1411 за 2019-06-15
Бег чалавека з беглымі пальцамі
Кірыл КЕДУК — беларускі піяніст, якога вельмі цяжка вылавіць для сустрэчы, паколькі амаль увесь час ён праводзіць за межамі нашай краіны і пакуль не скарыў хіба адну Аўстралію. Steinway Hall у Нью-Ёрку, Зальцбургскі Мацартэум, Маскоўская кансерваторыя, зала Каралевы Лізаветы ў Антверпене, Марыінскі тэатр у Пецярбургу, зала Вердзі ў Мілане, Bridgewater Hall у Манчэстэры, Тэатр Гарыбальдзі ў Палерма, Маскоўскі міжнародны Дом музыкі і Hamarikyu Asahi Hall у Токіа — музыкант шмат выступае як сольны выканаўца ды супрацоўнічае з рознымі аркестрамі з усяго свету, але і беларускіх слухачоў не абмінае ўвагай. “Культура” ўлучыла момант паміж канцэртамі на радзіме і пагутарыла з піяністам пра яго планы на будучыню, сучасную беларускую музыку і аркестравую хімію.
Далей
|
№ 23 / 1410 за 2019-06-08
Практыка выкарыстання пустаты
Першая плытка гурта ТАМ “Калі б не золак...” атрымалася сугучнай з мелодыяй беларускіх балот і лабірынтамі месяцовых сцяжынак сярод глухіх нетраў. Электронны рытм разбаўлены гарланістым грукатам істот з цёмнага свету, засмучаным баянам і харавымі напевамі на даўно забытай мове. За кожнай кампазіцыяй хаваецца падтэкст — але ён не відавочны.
Уласна, з падтэкстаў і тлумачэнняў мы і пачалі наша інтэрв’ю з удзельнікамі гурта Арцёмам ХЕЙГАМ і Цімафеем ЧАВУСАВЫМ. А яшчэ — з тых выдатных адкрыццяў, якія можна здзейсніць, паглыбіўшыся ў культуру роднай зямлі.
Далей
|
№ 20 / 1407 за 2019-05-18
Флейта як чароўная палачка
23 — 26 мая ў Мінску ўжо ў другі раз пройдуць “Беларускія флейтавыя дні”. Знаёмцеся, адна з арганізатараў — Дзіяна ГАНТАРЭНКА. Не проста прыгожая ды стыльная дзяўчына, а лаўрэат міжнародных конкурсаў, стыпендыят фонда Уладзіміра Співакова, салістка аркестра Нацыянальнага акадэмічнага Вялікага тэатра оперы і балета Беларусі. А яшчэ — маці трох сыноў і ініцыятар не толькі згаданага фестывалю, а адразу некалькіх адметных канцэртна-адукацыйных праектаў, уключаючы Флейтавы цэнтр. І ўвогуле — чалавек, які фантануе шматлікімі ідэямі, як зрабіць нашы канцэртныя афішы яшчэ больш насычанымі, а жыццё — больш музычным.
Далей
|
№ 16 / 1403 за 2019-04-20
Жыццё “як у кіно” прынцэсы-жэньшэнь
У назве свайго праекта Наталля КУНІЦКАЯ абыграла ўласнае прозвішча. Mustelide сугучна слову “куніца”. Пяць гадоў таму клавішніца групы “Серебряная свадьба” адарвалася ад калектыву, пачала сама ствараць музыку і практычна імгненна з поўнай невядомасці трапіла на старонкі модных выданняў, на фестывальныя сцэны, у спісы лаўрэатаў розных прэмій. І амаль адразу яе назвалі “электроннай прынцэсай”. Песні вабілі незвычайнасцю, у гэтым і быў сакрэт поспеху. Не так даўно адбылася прэм’ера ўжо трэцяй яе пласцінкі — Ginseng Woman, створанай з гукаў зламаных інструментаў. Гісторыя паўтарылася: песні Mustelide ізноў у цэнтры ўвагі.
Наталля нястомна прадзюсіруе не толькі сваю музыку, але і сваю кар’еру. І пры гэтым няспынна парушае межы, бо лічыць, што ў ХХІ стагоддзі для музыканта іх няма — ні геаграфічных, ні творчых.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|