Дарога да гэтага населенага пункта ляжала акурат па знакамітым пантонным мосце праз Прыпяць, які ўжо стаў славутасцю не толькі для беларусаў. Што вам сказаць — уражвае, асабліва калі па ім ідзеш пешшу. Я не паленаваўся, не спалохаўся, вылез з мікрааўтобуса і ўпэўненымі крокамі перайшоў раку з аднаго берага на другі. Уражанняў хапіла і там, уласна, пра тое і мой аповед.

У створаным мною падчас падарожжаў па краіне рэйтынгу самых адкрытых суразмоўцаў кіраўнікі ўстаноў культуры Наваельні i тыя жыхары (а асабліва жыхаркі), якія маюць да яе шчыльнае дачыненне, з гэтага часу займаюць вядучыя пазіцыі. Адкрытых — не ў сэнсе крытыканства, а з пункту гледжання “хварэння” за сваю справу і захопленасці ёю. Мяркуйце самі.

Гэтая вёска на Чэрвеньшчыне інтрыгуе ўжо самой сваёй назвай, якую так і карціць расшыфраваць. Але ў астатнім — вёска як вёска. Са сваім утоеным хараством, цішынёю і, зразумела, праблемамі — у першую чаргу, эканамічна-дэмаграфічнымі. Пра тое, як сапраўдныя патрыёты сваёй “малой радзімы” іх спрабуюць вырашыць сіламі культуры, і пойдзе гутарка ніжэй.

Пасля таго, як я пабываў у гэтым населеным пункце, зразумеў, чаму так баліць сэрца за сельскія бібліятэкі ў рэдактара аднаго з аддзелаў “К” Яўгена Рагіна — шматгадовага іх “даследчыка”. Чаму так непакоіцца яго душа за вёскі, якія з нейкага моманту пачынаюць лічыцца “бесперспектыўнымі”. Я пастараўся быць акуратным у апісанні ўсяго ўбачанага ў Балашэвічах. Найперш таму, што не хацеў незнарок зачапіць пачуцці жыхароў вёскі, якія шчыра вераць: самае лепшае і ў іх, і ў роднай старонкі — яшчэ наперадзе.

Напэўна, назваць гэты аграгарадок сталіцай беларускага народнага ткацтва было б, усё ж, занадта гучна. Але тое, што такі мастацкі промысел сярод іншых займае ў Мастоўскім раёне асаблівае месца — факт бясспрэчны. Таму і выбар майго правадніка па “культурных” Гудзевічах быў наканаваны — чалавекам гэтым павінен быў стаць той, хто і адраджаў там гэта рамяство. Пагатоў, знакамітая ткачыха Вера Ігнатаўна БЕЛАКОЗ, як мне па сакрэце паведамілі мясцовыя добразычліўцы, заўсёды “сячэ” тое, што думае. А для “К” гэта і трэба!

Ехаў я, ехаў у гэты аграгарадок, а перад вачыма стаяў той агаломшаны мужычок з інтэрнэту, што крычаў на злоўленую ім рыбу: “Яааааааазь!” Шоку — культурнага — такога, каб гыркнуць працяжна: “Вяаааааззззееее!”, я не адчуў, але сім-тым з убачанага і пачутага з вамі падзяліцца гатовы.

Знаёмства са Скiрмантава — былой вёскай, якая з 2010 года стала аграгарадком, — паказала, што, дзякуючы намаганням органаў улады рэгіёна і мясцовых дзеячаў культуры, гісторыя гэтай зямлі і яе традыцыі жывыя. Аднак пытанне іх пераемнасці справядліва хвалюе энтузіястаў.

У адзін з лістападаўскіх дзён мінакі ў раёне мiнскай Плошчы Перамогі маглі бачыць, як у два аўтобусы рассаджваліся знаёмыя ім па блакітным экране і выступах на розных падмостках людзі. Яны разам з яшчэ не надта “засвечанымі” артыстамі з’язджалі ў Маладзечна. Там, у Палацы культуры, меліся адбыцца здымкі чарговага канцэрта ў рамках праекта “Залатая калекцыя беларускай песні”, стваральнікамі якога з’яўляюцца Міністэрства культуры і СТБ. Тэлевізійшчыкі прыхапілі ў тур карэспандэнта “К”.

Строга кажучы, Ігар ДУДАРЧЫК — не апошняе набыццё Беларускага дзяржаўнага ансамбля “Песняры”: пасля яго ў склад яшчэ ўліўся клавішнік і аранжыроўшчык Мікалай Потрусаў. Але прыйшлі яны ў калектыў з разбежкай літаральна ў некалькі дзён. “Экспрэс-тур з V.I.P.-земляком” паказаў, што ў родным горадзе Ігар Леанідавіч карыстаецца ўвагай усеагульнай, і ўспрымаюць яго там ужо як асобу легендарную. Таму, мабыць, і не мог ён абмінуць легендарны жа ВІА. А мы з вамі не абмінем Слонім...