На маю думку... № 40 / 1166 за 2014-10-04
Словы — мае і… не мае
Як часта мы чытаем у прэсе гісторыі пра вядомых людзей, якія забыліся на тое, што яны — публічныя асобы і паводзіць сябе ім варта ў адпаведнасці з гэтым статусам! І, натуральна, абураемся, калі яны крыўдзяць працаўнікоў пяра. Але бывае і так, што мы мяняемся месцамі..
Далей
|
№ 39 / 1165 за 2014-09-27
Калі нагуляемся "ў брэнды"…
Колькі памятаю сябе як мастака, як дасведчанага ў выяўленчым мастацтве прафесіянала, столькі ж — і размовы пра тое, што карціна як з’ява і нават жывапіс як від мастацтва альбо ўжо “сканалі”, альбо мусяць адысці ў нябыт у бліжэйшы час… Меркавалі, што функцыю жывапіснай карціны возьмуць на сябе мастацтва дэкаратыўна-прыкладное і дызайн, ды ўвогуле — творчасць трансфармуецца ў “арт-дзейнасць”. Але відавочна, што традыцыйнае выяўленчае мастацтва нікуды не знікае, — хіба зведвае пэўную трансфармацыю, бо з’явіліся новы інструментарый, новыя сродкі выразнасці. Да таго ж, і глядач сёння іншы, чым у часы росквіту мастацтва, якое называюць класічным.
Далей
|
№ 38 / 1164 за 2014-09-20
Тайна трох пакояў і рэцэпты “галерэйнасці”
У рэгіёнах Беларусі назіраю вельмі станоўчую тэндэнцыю — з’яўленне лакальных галерэйных прастор і выставачных залаў. І не толькі дзяржаўнага падпарадкавання, што радуе. Але ж, незалежна ад юрыдычнага статуса і формы ўласнасці, часцяком яны пакідаюць уражанне проста двух-трох пакояў, дзе развешаны карціны. А ці ёсць рэцэпты ператварэння такіх пакояў у галерэю?
Далей
|
№ 37 / 1163 за 2014-09-13
Пантэон без радка ў Вікіпедыі
Мяркую, наша нацыя ў сучасным разуменні завяршыла сваё фарміраванне пасля Чарнобыля. Тады на беларусаў выпаў адзін, супольны лёс. Але мы не паспелі яшчэ гэтага асэнсаваць. З таго часу змянілася амаль усё, што магло змяніцца, у тым ліку і ў культуры.
Далей
|
Мінск "зробяць" святы?
Ці горад робіць гараджан, ці гараджане — горад. У першым выпадку гэта датычыцца гарадоў, дзе часта змяняецца насельніцтва за кошт мігрантаў з сельскай мясцовасці, у другім — калі гарадское насельніцтва гістарычна ўстойлівае. Трапляючы ў новы горад спачатку глядзіш на будынкі, а потым на людзей. У ідэале яны павінны стасавацца адно да аднаго, утвараючы непаўторны стыль, нават аўру горада, у якую цягне зноў, альбо наадварот. Тым больш гэта тычыцца сталіцы краіны, якая мо і не ўвасабляе квінтэсэнцыю культуры народа, але абавязана мець выбітнае аблічча.
Далей
| |
Папоўніць рэпертуар: ці ёсць перспектывы?
Ці хапае мне сёння рэпертуару як сольнаму артысту? У гэтым сэнсе мне пашанцавала: магу выконваць творы, што любяць слухачы ў маім выкананні з часоў “Песняроў”, а цяпер і “Беларускіх песняроў”. І хаця працую па-за гуртом не так шмат, бачу пэўныя праблемы калег-салістаў.
Далей
|
Прынцыпы аднаго кантэнту
Мы называем наш канал сацыякультурным. Ён адлюстроўвае самаідэнтычнасць нацыі, распавядае пра культуру Беларусі ва ўсіх яе праявах, распавядае пра дзень сённяшні і прапануе праграмы пра людзей ды падзеі, аб якіх дзесяцігоддзямі не гаварылася ў беларускім тэлеэфіры. Кажу як пра архіўныя перадачы, так і пра створаныя нядаўна. І такія праекты знаходзяць у тэлеспажыўца жывы водгук.
Далей
|
№ 36 / 1162 за 2014-09-06
Не толькі на экспарт
Мастачка Ірына Котава нарадзілася ў Мінску, скончыла нашу Акадэмію мастацтваў. Тым не менш, сёння яна — вядомая французская мастачка. Мастаку адбыцца як творчай асобе ў Парыжы — вялікая ўдача. У сталіцу Францыі імкнуліся ўсе сусветна вядомыя мастакі, яна дала пуцёўку ў мастацтва Пікаса і Мадзільяні, Суціну і Шагалу, Далі і Тулуз-Латрэку, нашаму Барысу Забораву…
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|