Дзяжурны па нумары № 27 / 1153 за 2014-07-05
Палескі Эдэм, які сніцца і мне
Памятаю, у дзяцінстве я разам з бацькамі неаднойчы выпраўляўся па Прыпяці з Пінска ажно да Турава. Хуткасная “Ракета”, з маленькімі ілюмінатарамі, здавалася мне тады сапраўднай касмічнай ракетай, бо яе хуткасць сапраўды ўражвала. А хвалі, што яна ўздымала, можна было параўнаць з марскімі, ад якіх вельмі пакутавалі шматлікія рыбакі ў чоўнах ды “маторках”…
Далей
|
№ 26 / 1152 за 2014-06-28
Ці лёгка быць дабрадзеем?
Сярод рупліўцаў культуры мне на журналісцкім шляху даводзілася сустракаць не толькі тых, хто дбае пра “разумнае, добрае, вечнае” паводле службовага абавязку, але і прыватных спонсараў культурнага працэсу. Дзякуючы ім ладзяцца мастацкія выстаўкі ды тэатральныя відовішчы, узбагачаюцца музейныя зборы ды выязджаюць на гастролі самадзейныя калектывы. Я неаднойчы меў магчымасць пераканацца, што быць дабрадзеем, спонсарам, фундатарам — справа вельмі клапотная і не надта ўдзячная.
Далей
|
№ 25 / 1151 за 2014-06-21
Музеі, якія ёсць і якіх… няма
Апошнім часам можна назіраць выдатную тэндэнцыю — штогод на Беларусі з’яўляюцца новыя аб’екты культуры, галоўным чынам музеі — як прыватныя, ведамасныя, так і дзяржаўныя. Здавалася б, варта толькі парадавацца за рупліўцаў, якія здолелі ў няпростых эканамічных варунках стварыць і падтрымліваць на плыву новую ўстанову.
Далей
|
№ 24 / 1150 за 2014-06-14
“Адышла. Хутка буду”.
Змушаны даваць пэўным чытачам пэўныя тлумачэнні. Прычына простая: хочацца спыніць урэшце недарэчныя, як падаецца, тэлефанаванні, якія выкліканы нашымі з Кастусём Антановічам публікацыямі паводле нашых жа аўтавандровак па гарадах і вёсках Беларусі. Гэта ўжо ці не завядзёнкай стала: недзе ў аўторак, калі наш свежы нумар дайшоў ужо да ўсіх без выключэння падпісчыкаў, у маім кабінеце шалее тэлефон. Абураныя грамадзяне катэгарычна не пагаджаюцца з нашымі крытычнымі заўвагамі — наконт парушэння працоўнай дысцыпліны ў той ці іншай сельскай установе культуры. Вось па гэтай прычыне і дазволю сабе выказацца, каб хоць над большасцю “і” расставіць тлустыя кропкі.
Далей
|
№ 23 / 1149 за 2014-06-07
Манументальны пенал
У гістарычнай забудове Венецыі ці Кракава столікі летніх кавярняў размяшчаюцца непасрэдна на ходніках старых вулак і плошчаў альбо ў зацішных дворыках, па суседстве з абавязковай зацыраванай бялізнай. Натуральна, гэта няправільна, негігіенічна і ўвогуле не па-багатаму. Што тут казаць, калі ў такіх забягалаўках нават плазму няма куды ўплішчыць, як і пару вялізных калонак! Ну а ці ж можа быць прыстойная кавярня без тэлевізара і “ненавязлівай пазітыўнай музыкі”? Вось і даводзіцца бедным наведвальнікам слухаць пошум вякоў ды глядзець адно аднаму ў вочы...
Далей
|
№ 22 / 1148 за 2014-05-31
Усе будзе няшна? Ці — як з "катламі"?
Адна мая знаёмая часцяком кажа слова “няшна” ці “няшка”. У сэнсе — “добра”, “выдатна”. Ну і што, скажаце вы? У кожнага свае шкілеты ў шафе ці прусакі ў галаве. Раней, прыкладам, лічылася крутым казаць “усё будзе акей”. Той, хто гэтак прамаўляў, прылічваў сябе, магчыма, да знаўцаў англійскай мовы ці да ахвотных з’ехаць у Штаты, дакладна не ведаю. Але ж маштабы сённяшніх слоўных экзерсісаў папраўдзе ўражваюць.
Далей
|
№ 21 / 1147 за 2014-05-24
Пакуль архівы не канулі ў Лету
Можна доўга наракаць на лёс. Маўляў, з нашай багатай на таленавітых творцаў зямлі за мінулыя стагоддзі кім толькі ні была вывезена ды вынішчана незлічоная колькасць скарбаў! Засталося мала дакументальных звестак не толькі, скажам, пра герояў Грунвальдскай бітвы, але і пра беларускіх асветнікаў XVI — XVIІ і нават ХІХ стагоддзяў.
Далей
|
№ 20 / 1146 за 2014-05-17
Як не стаць шасцёркай?
Карты — азартная гульня і адначасова сацыялагічны практыкум. Сістэма старшынства карт у калодзе ў вобразнай форме адлюстроўвае стасункі, што рэальна існуюць у грамадстве, а казырная масць увасабляе прывілеяваную групу. Над усімі — казырны туз, але на яго ёсць “пазасістэмны” джокер. Усё — як у жыцці…
Далей
|
“Лічба” vs. папера, флэшка vs. кніга?
Колькі тыдняў таму ў Інстытуце культуры Беларусі адбылася прэзентацыя выдання “Скарбы музеяў Беларусі”. Наклад — невялікі. Пасля таго як музеі, што спрычыніліся да праекта, атрымаюць свае “аўтарскія” асобнікі, рэшта пойдзе на прэзентацыйныя мэты. У шырокім продажы альбом не з’явіцца. Ды і дарагаваты ён для масавага гледача. Удзельнікі ж прэзентацыі атрымалі ў якасці падарунка дыскі, якія каштуюць непараўнальна менш за кнігу, але змяшчаюць усю тую ж візуальную інфармацыю, што і яна.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|