Гэты фільм інтрыгуе ўжо з самага першага кадра — калі на чорным экране ўсплываюць лічбы “18+”. Здаецца, у выпадку з прадукцыяй Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм” такі ўзроставы цэнз выстаўлены ўпершыню. Ды і назва стужкі — “Фальклор і жыццё” — не банальная (як спярша здаецца), а глыбакадумная: яна лішні раз нагадвае, што беззаганна зачатых сярод нас няма. Рэжысёр студыі “Летапіс” Юрый Цімафееў адважыўся даследаваць тыя аспекты народнай культуры, пра якія амаль усе чулі або здагадваліся, але нямногія казалі ўслых. Тэма, пагадзіцеся, слізкая, і раскрыць яе можна па-рознаму. Але вынік стаў для мяне прыемнай неспадзяванкай.

У часе будаўніцтва храма Саграда Фаміліа пад столлю майстэрні Антоніа Гаўдзі, аўтара праекта і кіраўніка работ, шэрагамі віселі гіпсавыя злепкі розных істот, на аснове якіх рабілася скульптурная аздоба будынка. Акурат, як лялькі ў “кішэнях” сцэны лялечнага тэатра. Выглядала гэта даволі сюррэалістычна, нават крыху жудасна, і супрацоўнікі мэтра скардзіліся на няўтульнасць і псіхалагічны дыскамфорт. Гаўдзі на іх скаргі адказваў: “Усе мы лялькі Госпада”. Пры наяўнасці пэўнага жыццёвага досведу з гэтай думкай генія цяжка не пагадзіцца. Сапраўды, калі паводле Шэкспіру “ўвесь свет — тэатр”, дык чым мы не лялькі?

У Мастацкай галерэі Міхаіла Савіцкага нядаўна праходзіла выстава-конкурс графічных работ “Графіка года”. Пачатак гэтаму праекту пакладзены ў 2017 годзе. Сёлета выстава ўжо трэцяя.